لعن در اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
[[لعن]] را به معنای راندن و دور کردن همراه با ناراحتی دانسته‌اند. لعن از جانب خدا به معنای قطع رحمت و توفیق دنیوی و نیز به معنای عذاب اخروی است. لعن از سوی انسان، نوعی نفرین و بدخواهی برای دیگری است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مجمع البحرین|سال=۱۳۷۵|نام خانوادگی=طریحی|ناشر=مکتبة المرتضوية|جلد=6|صفحه=309|مکان=تهران}}</ref> | [[لعن]] را به معنای راندن و دور کردن همراه با ناراحتی دانسته‌اند. لعن از جانب خدا به معنای قطع رحمت و توفیق دنیوی و نیز به معنای عذاب اخروی است. لعن از سوی انسان، نوعی نفرین و بدخواهی برای دیگری است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مجمع البحرین|سال=۱۳۷۵|نام خانوادگی=طریحی|ناشر=مکتبة المرتضوية|جلد=6|صفحه=309|مکان=تهران}}</ref> | ||
== جایگاه لعن در | == جایگاه لعن در اسلام == | ||
کلمۀ لعن و مشتقات آن ۳۷ بار در [[قرآن]] آمده است.در قرآن، [[کافر|کافران]]، ظالمان، [[منافق|منافقان]]، آزار رسانندگان به خدا و [[رسول]]، آنانی که از روی عمد قتل نفس کنند و کسانی که حقایق را کتمان و امر را بر مردم مشتبه می‌سازند، لعن شده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی|سال=۱۳۸۳|نام خانوادگی=فخلعی|جلد=1|صفحه=۳۰۰}}</ref>پیامبر نیز دشمنان رسالت، | کلمۀ لعن و مشتقات آن ۳۷ بار در [[قرآن]] آمده است.در قرآن، [[کافر|کافران]]، ظالمان، [[منافق|منافقان]]، آزار رسانندگان به خدا و [[رسول]]، آنانی که از روی عمد قتل نفس کنند و کسانی که حقایق را کتمان و امر را بر مردم مشتبه می‌سازند، لعن شده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی|سال=۱۳۸۳|نام خانوادگی=فخلعی|جلد=1|صفحه=۳۰۰}}</ref>پیامبر نیز دشمنان رسالت، مشرکان، منافقان و برخی از [[صحابه]] را لعن کرده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=شیعه‌شناسی|سال=1384|نام خانوادگی=رضوانی|جلد=1|صفحه=588}}</ref> | ||
در روایات اهل بیت، غالیانو عاملان واقعه کربلا لعن شده‌اند. در [[زیارت عاشورا]] افرادی از بنی‌امیه همچون یزید، معاویه و ابوسفیان لعن شده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کامل الزیارات|سال=1356|نام خانوادگی=ابن قولویه|جلد=1|صفحه=178}}</ref>برخی، [[خوارج]] را، نخستن کسانی دانسته‌اند که مسلمانان را با نام و نشان لعن کردند<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام|سال=1390|نام خانوادگی=معلمی|جلد=1|صفحه‌ها=191-192}}</ref>پس از خوارج، معاویه نیز به طور رسمی به ترویج لعن پرداخت او دستور داد در منابر امام علی(ع) را لعن کنند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام|سال=1390|نام خانوادگی=معلمی|جلد=1|صفحه‌ها=198}}</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۴۵
جایگاه لعن در مفاهیم اسلامی چیست؟
123
لعن در لغت
لعن را به معنای راندن و دور کردن همراه با ناراحتی دانسته‌اند. لعن از جانب خدا به معنای قطع رحمت و توفیق دنیوی و نیز به معنای عذاب اخروی است. لعن از سوی انسان، نوعی نفرین و بدخواهی برای دیگری است.[۱]
جایگاه لعن در اسلام
کلمۀ لعن و مشتقات آن ۳۷ بار در قرآن آمده است.در قرآن، کافران، ظالمان، منافقان، آزار رسانندگان به خدا و رسول، آنانی که از روی عمد قتل نفس کنند و کسانی که حقایق را کتمان و امر را بر مردم مشتبه می‌سازند، لعن شده‌اند.[۲]پیامبر نیز دشمنان رسالت، مشرکان، منافقان و برخی از صحابه را لعن کرده است.[۳]
در روایات اهل بیت، غالیانو عاملان واقعه کربلا لعن شده‌اند. در زیارت عاشورا افرادی از بنی‌امیه همچون یزید، معاویه و ابوسفیان لعن شده‌اند.[۴]برخی، خوارج را، نخستن کسانی دانسته‌اند که مسلمانان را با نام و نشان لعن کردند[۵]پس از خوارج، معاویه نیز به طور رسمی به ترویج لعن پرداخت او دستور داد در منابر امام علی(ع) را لعن کنند.[۶]
منابع
- ↑ طریحی (۱۳۷۵). مجمع البحرین. ج۶. تهران: مکتبة المرتضوية. ص۳۰۹.
- ↑ فخلعی (۱۳۸۳). مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی. ج۱. ص۳۰۰.
- ↑ رضوانی (۱۳۸۴). شیعه‌شناسی. ج۱. ص۵۸۸.
- ↑ ابن قولویه (۱۳۵۶). کامل الزیارات. ج۱. ص۱۷۸.
- ↑ معلمی (۱۳۹۰). بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام. ج۱. صص۱۹۱–۱۹۲.
- ↑ معلمی (۱۳۹۰). بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام. ج۱. صص۱۹۸.