عقاید و احکام اختصاصی آیین شینتو: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۹: خط ۴۹:
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی =
  | شاخه اصلی =ادیان و مذاهب
  | شاخه فرعی۱ =
  | شاخه فرعی۱ =
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۲ =

نسخهٔ ‏۱ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۱

سؤال

عقاید و احکامی را که اختصاص به آیین شینتو دارد بیان کنید؟

دین شینتو خدایان بیشماری داشته و خدای واحدی ندارد. برای همین این آیین را «راه خدایان» یا «طریق روان‌های پاک» نامگذاری کرده‌اند. در آئین شینتو عالم فیزیکی را سه بخش می‌دانستند: آسمان اثیری در بالا، جهان در سطح زمین و مناطق پست سایه گون در بطن خاک، در این عالم خدایان بیشماری بودند که همه را با هم، «کامی» می‌نامیدند که در لغت به معنای «بالا» یا «مهتر» است.

موتوئوری[۱] نوری ناگا، دانشمند نام‌آور آیین شین تو، کامی را اینگونه تعریف می‌کند:

اصطلاح کامی به خدایان گوناگون آسمان و زمین که ذکرشان در گزارش‌های باستانی آمده است، و نیز به ارواح آنها (میتاما)، که ساکن ایزدکده‌هایی که آنها را در آنجا می‌پرستیدند اطلاق می‌شود. دیگر نه فقط انسان‌ها بلکه پرندگان، چهار پایان، درختان، دریاها، کوه‌ها و همه چیزهای دیگر که به خاطر نیروهای فوق‌العاده و برجسته ای که دارند، و هراس‌انگیز و شایسته احترام اند، نیز کامی خوانده می‌شوند. هم چنین فرزند خورشید نیز پرستش می‌شود. ربّ النوع خورشید که طبق افسانه ای خود بوجود آمده است، حکومت ژاپن را در اختیار فرزندش که همان «میکادو» باشد، قرار داد. اصطلاح میکادو در فرهنگ ژاپنی به فرمانروایان و امپراتور اطلاق می‌شود؛ بنابراین میکادو فرزند خدای خورشید است و پرستش وی تا جنگ جهانی دوم متداول بود تا اینکه «هیروهیتو» امپراتور سابق ژاپن در سال ۱۹۴۷ میلادی الوهیت یعنی جنبه خدایی خود را لغو کرد و حاکمیت ملی را به رسمیت شناخت.

بنابر تحقیقات انجام شده، بنیانگذار آیین شین تو معلوم نیست و احتمالاً از چین و هند و دیگر عقاید و اقوام ابتدایی اقتباس شده است؛ بنابراین معلوم می‌شود که آیین شینتو پیامبری نداشته است و فرقه‌های مختلف آن هم که بیش از ۸۰۰ فرقه می‌باشد، پیامبر به آن معنا که در ادیان آسمانی مطرح می‌باشد، نداشته است. البته مؤسسین برخی از فرقه‌ها، مخصوصاً آنهایی که اخیراً به وجود آمده‌اند معلوم است و جالب است که بدانیم برخی از به وجود آورندگان فرقه‌های نو، خانم می‌باشند که از حقوق زنان دفاع می‌کنند.

مردم ژاپن به بهشت و دوزخ معتقد نیستند و می‌گویند: «بهشت و دوزخ در دل ماست.» دین شینتو روانها (ارواح) را بدون مجازات و پاداش رها کرده و به بقای دائمی آنها معتقدند مهمترین متن مقدس دین شینتو دو کتاب است که اولی به نام «کوجیکی» که در سال ۷۱۲ م نوشته شده و دومی به نام «نیسهون گی» خوانده می‌شود که به سال ۷۲۰م به کتابت درآمده است.

اندرزهایی از کتاب‌های مقدس شینتویی

  1. سازش نیکو است و پرهیز از ستیزه مایه سرافرازی.
  2. کسی که مطلقاً بد باشد، کمیاب است.
  3. خوبی دیگران را مپوشان و اگر بدی دیدی آن را اصلاح کن.
  4. کمتر کسی با خرد به دنیا می‌آید، فرزانگی حاصل اندیشه است.
  5. هر کاری را از کوچک و بزرگ به صاحب فن بسپار تا به خوبی انجام شود.
  6. در امور مهم، تصمیم باید از شورا باشد، نه از یک نفر.
  7. وقتی در دل کینه داری به زبان مهر نورز.
  8. تنها به فکر خود نباش.

عبادت مذهبی شینتو در معبد چهار بخش دارد که عبارتند از:

== ۱. تطهیر (هارایی harai) ==کسی که برای عبادت به معبد می‌آید قبل از ورود به آن خود را در حوضچه ای که برای شستشو تعبیه گردیده، تطهیر می‌کند. دست‌ها را شسته و در دهان نیز آبی را مزمزه می‌کند و علاوه بر این با ریختن آب بر روی سر، تمامی بدن را غسل می‌دهد. سپس کاهن با مالیدن شاخه یا برگی از درخت ساکاکی بر روی سر، او را تطهیر می‌کند.

== ۲. تقدیم هدایا (شینسن shinsen) ==که معمولاً از جنس حبوبات یا شراب بوده و اخیراً چنین متداول شده است که زائران هدایای خود را به صورت نقدی به معابد می‌دهند. چنانچه زائر توانایی مالی نداشته باشد، می‌تواند شاخه ای از درخت ساکاکی را به معبد هدیه کند.

== ۳. نماز خواندن (نوریتو norito) ==نماز در آئین شینتو منحصر به خواست‌های مادی و بشری می‌گردد. این نماز خواندن به صورت دعا و ایستاده و با احترام به خدایان به صورت زدن کف دو دست به همدیگر می‌باشد.

== ۴. میهمانی سمبلیک (نیورای neorai) ==که در آن زایران با «کامی» معبد، غذا تناول می‌کنند و معمولاً این پذیرایی به صورت نوشیدن چند قطره از عرق برنج است که آن را یکی از کاهنان معبد به زایران می‌دهد. زایران می‌توانند در هنگام زیارت، درخواست اجرای رقص مذهبی مخصوص معبد را بنمایند.

عبادت در منزل

در هر بامداد و هر شامگاه پیروان آیین شینتو باید هدایایی را برای «خدایان روی طاقچه» که در حقیقت مجسمه‌های کوچکی هستند، و ارواح نیاکان خود تقدیم کنند. پیروان این آئین باید پس از گرفتن وضوء به شیوه خاص خود و تطهیر خویش در برابر خدایان خانگی خویش تعظیم کنند و برای مدت یک دقیقه ساکت شوند.

از میان عقاید متعدد شینتو، ریشه دارترین و مهم‌ترین آنها، تقدیس و بزرگداشت خورشید به عنوان منبع روشنایی و زندگی است که در شخصیت الهه بزرگ «اماتراسو» متجلی می‌شود. به همین علت ژاپنی‌ها معتقدند که معبد بزرگ «ایسیه» که مخصوص عبادت این الهه است، مقدس‌ترین معبد مذهب شینتو است. چنین اعتقادی به خورشید برای مردمی که اکثریت آنان را کشاورزان تشکیل می‌دهند، امری بسیار طبیعی است، اما ما امروزه شاهدیم که این عقیده با وجود گذشت قرن‌ها و علی‌رغم پیشرفت صنعتی ژاپن، هنوز هم در میان ژاپنی‌ها استوار است. شاهد ما بر این مطلب نقش خورشید سرخی است که بر پرچم ملی ژاپن قرار گرفته و نماینده سرزمین آفتاب تابان ژاپن است.

مطالعه بیشتر

۱. جهان مذهبی ادیان (ادیان در جوامع امروز، مذهب در ژاپن)، کنت دالر هاید، ترجمه دکتر عبدالرحیم گواهی.

۲. تاریخ ادیان و مذاهب جهان، جلد ۱، تألیف مبلغی آبادانی.

۳. تاریخ جامع ادیان، جان بی ناس، مترجم علی اصغر حکمت.

منابع

  1. جان ژاپنی، ویراسته چارلز ای مور، ترجمه ع پاشایی، نشر نگاه معاصر، چاپ اول، ۱۳۸۱ هـ. ش، ص۲۴.