عفریت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
عفریت به معنای شخص قوی‌هیکل و قدرتمند است و برای انسان و نیز [[جن]] کاربرد دارد.<ref name=":0">راغب اصفهانی، حسین، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن، | '''عفریت''' به معنای شخص قوی‌هیکل و قدرتمند است و برای انسان و نیز [[جن]] کاربرد دارد.<ref name=":0">راغب اصفهانی، حسین، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن، ترجمه غلامرضا خسروی حسینی، تهران، انتشارات مرتضوی، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۲، ص۶۱۸؛ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۱۸.</ref> [[سید علی‌اکبر قرشی]] در [[تفسیر احسن الحدیث (کتاب)|تفسیر اَحسَنُ الْحَدیث]]، معانی «زیرک» و «کسی که سخنانش پذیرفته می‌شود» را نیز، بر معانی آن افزوده است.<ref>قرشی بنابی، علی‌اکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران، بنیاد بعثت، چاپ دوم، ۱۳۷۵ش، ج۷، ص۴۵۵.</ref> | ||
واژه عفریت در آیه ۳۹ [[سوره نمل]]، برای جنی در زمان [[حضرت سلیمان(ع)]] به کار رفته است. بر اساس این آیه، در ماجرای حضرت سلیمان و [[ملکه سبا]]، سلیمان از افراد خود پرسید چه کسی می‌تواند تخت ملکه سبا را قبل از اینکه او نزد من بیاید، برایم بیاورد؟ عفریتی از جن پاسخ داد پیش از آنکه از جای خود بلند شوی تخت را برایت می‌آورم.<ref>نمل: ۳۹.</ref> [[حسین انصاریان]]، روحانی [[شیعه]] و مترجم قرآن، عفریت در این آیه را به کاردان و تیزهوش ترجمه کرده است.<ref>انصاریان، حسین، [https://noorlib.ir/book/view/2070 ترجمه قرآن]، قم، اسوه، ۱۳۸۳ش، ص۳۸۰.</ref> | واژه عفریت در آیه ۳۹ [[سوره نمل]]، برای جنی در زمان [[حضرت سلیمان(ع)]] به کار رفته است. بر اساس این آیه، در ماجرای حضرت سلیمان و [[ملکه سبا]]، سلیمان از افراد خود پرسید چه کسی می‌تواند تخت ملکه سبا را قبل از اینکه او نزد من بیاید، برایم بیاورد؟ عفریتی از جن پاسخ داد پیش از آنکه از جای خود بلند شوی تخت را برایت می‌آورم.<ref>نمل: ۳۹.</ref> [[حسین انصاریان]]، روحانی [[شیعه]] و مترجم قرآن، عفریت در این آیه را به کاردان و تیزهوش ترجمه کرده است.<ref>انصاریان، حسین، [https://noorlib.ir/book/view/2070 ترجمه قرآن]، قم، اسوه، ۱۳۸۳ش، ص۳۸۰.</ref> | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
بر اساس لغت‌نامه‌ها، گاهی عفریت به معنای فرد پلید یا زشت‌سیرت نیز، به‌کار می‌رود.<ref name=":0" /> | بر اساس لغت‌نامه‌ها، گاهی عفریت به معنای فرد پلید یا زشت‌سیرت نیز، به‌کار می‌رود.<ref name=":0" /> | ||
{{پایان پاسخ}} | == آیه ۳۹ سوره نمل == | ||
{{قرآن بزرگ|قَالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقَامِكَ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ | |||
| سوره = نمل | |||
| آیه = ۳۹ | |||
| ترجمه = یکی از جنّیان کاردان و تیزهوش گفت: «من آن را (تخت را) پیش از آنکه از مسند خود برخیزی نزد تو می‌آورم، و من بر این [کار] توانا و امینم». | |||
}}{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۲۹
سؤال
عفریت به چه معنا است؟ مراد از عفریتی که در قرآن آمده چیست؟
عفریت به معنای شخص قوی‌هیکل و قدرتمند است و برای انسان و نیز جن کاربرد دارد.[۱] سید علی‌اکبر قرشی در تفسیر اَحسَنُ الْحَدیث، معانی «زیرک» و «کسی که سخنانش پذیرفته می‌شود» را نیز، بر معانی آن افزوده است.[۲]
واژه عفریت در آیه ۳۹ سوره نمل، برای جنی در زمان حضرت سلیمان(ع) به کار رفته است. بر اساس این آیه، در ماجرای حضرت سلیمان و ملکه سبا، سلیمان از افراد خود پرسید چه کسی می‌تواند تخت ملکه سبا را قبل از اینکه او نزد من بیاید، برایم بیاورد؟ عفریتی از جن پاسخ داد پیش از آنکه از جای خود بلند شوی تخت را برایت می‌آورم.[۳] حسین انصاریان، روحانی شیعه و مترجم قرآن، عفریت در این آیه را به کاردان و تیزهوش ترجمه کرده است.[۴]
بر اساس لغت‌نامه‌ها، گاهی عفریت به معنای فرد پلید یا زشت‌سیرت نیز، به‌کار می‌رود.[۱]
آیه ۳۹ سوره نمل
| ﴿ | قَالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقَامِكَ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ
یکی از جنّیان کاردان و تیزهوش گفت: «من آن را (تخت را) پیش از آنکه از مسند خود برخیزی نزد تو می‌آورم، و من بر این [کار] توانا و امینم». نمل:۳۹ |
﴾ |
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ راغب اصفهانی، حسین، ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن، ترجمه غلامرضا خسروی حسینی، تهران، انتشارات مرتضوی، چاپ اول، ۱۳۶۹ش، ج۲، ص۶۱۸؛ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۱۸.
- ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران، بنیاد بعثت، چاپ دوم، ۱۳۷۵ش، ج۷، ص۴۵۵.
- ↑ نمل: ۳۹.
- ↑ انصاریان، حسین، ترجمه قرآن، قم، اسوه، ۱۳۸۳ش، ص۳۸۰.