پیامدهای فحاشی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی')
 
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آثار سوء دنیوی و اخروی فحاشی را نام ببرید؟ آیا انسانهای فحاش به بهشت می‌روند؟
پیامدهای فحاشی چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}


== فحاشی ==
پیامدهای فحاشی گوناگون است که برخی از آنها محروم شدن از [[بهشت]]، بی‌برکت شدن [[روزی]] و تباه شدن زندگی است.  
فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی یکی از رذائل اخلاقی است. ناتوانی از پاسخ‌گویی، ناتوانی از کنترل خشم و نداشتن منطق، از عوامل فحاشی شمرده شده است.
 
در قرآن، بدزبانی نکوهش شده<ref>قلم: ۱۳.</ref> و به مردم سفارش شده با زبان خوش با دیگران سخن بگویید.<ref>بقره: ۸۳.</ref> امام صادق(ع) به یکی از یاران خود، که نسبت به کسی که به او ظلم کرده، بدزبانی کرده بود فرمود: «اگر او به تو ستم کرد، تو بیشتر به او ستم کردی. این رفتار، از رفتارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نداده‌ام. توبه کن و از پروردگارت آمرزش بخواه».<ref>. کافی، همان، ج۲، ص۳۲۶، باب البذاء.</ref>
 
== محروم شدن از بهشت ==
== محروم شدن از بهشت ==
یکی از پیامدهای فحاشی، بر اساس روایت، محروم شدن از بهشت است.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، دارالکتاب الاسلامیه، ج۲، ص۳۲۳، باب البذاء.</ref> شیخ بهایی احتمال داده منظور از حرام شدن بهشت بر فرد فحاش، محروم شدن تا مدتی باشد، یا مقصود بهشت مخصوصی است که از آن محروم است.
یکی از پیامدهای [[فحاشی]]، بر اساس [[روایت]]، محروم شدن از [[بهشت]] است.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، دارالکتاب الاسلامیه، ج۲، ص۳۲۳، باب البذاء.</ref> [[شیخ بهایی]] فقیه و [[محدث|مُحدث]] شیعه (درگذشت ۱۰۳۱ق)، احتمال داده منظور از حرام شدن بهشت بر فرد فحاش، محروم شدن او از بهشت تا مدتی باشد، یا مقصود از بهشت، بهشت مخصوصی است که از آن محروم خواهد شد.


بنا بر روایتی دیگر از پیامبر(ص)، کسی که نسبت به مؤمنی بدزبانی کند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می‌کند؛ در حالی که بوی بهشت از پانصد سال راه یافت می‌شود.<ref>محدث نوری، مستدرک الوسائل، کتاب حج، باب ۱۳۹.</ref>
بنا بر روایتی دیگر از [[پیامبر(ص)]]، کسی که نسبت به [[مؤمن|مؤمنی]] بدزبانی کند، [[خداوند]] بوی بهشت را بر او [[حرام]] می‌کند؛ در حالی که بوی بهشت از پانصد سال راه یافت می‌شود.<ref>محدث نوری، مستدرک الوسائل، کتاب حج، باب ۱۳۹.</ref>


== بی‌برکت شدن روزی ==
== بی‌برکت شدن روزی ==
بر پایه روایتی از امام صادق(ع)، هر کس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند برکت از روزی او برداشته، او را به حال خود رها کرده و زندگیش را تباه می‌کند.<ref>اصول کافی، ج۴، ص۱۷.</ref>
بر پایه روایتی از [[امام صادق(ع)]]، هر کس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند [[برکت]] از [[روزی]] او برداشته، او را به حال خود رها کرده و زندگیش تباه می‌شود.<ref>اصول کافی، ج۴، ص۱۷.</ref>
{{مطالعه بیشتر}}


<span></span>
==جستارهای وابسته==
{{مطالعه بیشتر}}
* [[فحاشی]]


== مطالعه بیشتر ==
== مطالعه بیشتر ==
۱. آفات زبان، ج۲، محسن غفاری، انتشارات پیام آزادی، ۱۳۷۹ ه‍.ش


۲. گناهان کبیره، آیت الله دستغیب، ج۲، ص۲۹۷، انتشارات اسلامی، ۱۳۷۹ ه‍.ش
* آفات زبان، ج۲، محسن غفاری، انتشارات پیام آزادی، ۱۳۷۹ش.


۳. گناهان زبان، محمدعلی صفری، ص۳۶۸، چاپ فرهنگ، ۱۳۶۱.


<span></span>


== منابع ==
== منابع ==
خط ۳۵: خط ۲۸:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = اخلاق
  | شاخه اصلی = اخلاق
|شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی
| شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی
|شاخه فرعی۲ = فحاشی
| شاخه فرعی۲ = فحاشی
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
خط ۴۸: خط ۴۱:
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۷

سؤال

پیامدهای فحاشی چیست؟


پیامدهای فحاشی گوناگون است که برخی از آنها محروم شدن از بهشت، بی‌برکت شدن روزی و تباه شدن زندگی است.

محروم شدن از بهشت

یکی از پیامدهای فحاشی، بر اساس روایت، محروم شدن از بهشت است.[۱] شیخ بهایی فقیه و مُحدث شیعه (درگذشت ۱۰۳۱ق)، احتمال داده منظور از حرام شدن بهشت بر فرد فحاش، محروم شدن او از بهشت تا مدتی باشد، یا مقصود از بهشت، بهشت مخصوصی است که از آن محروم خواهد شد.

بنا بر روایتی دیگر از پیامبر(ص)، کسی که نسبت به مؤمنی بدزبانی کند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می‌کند؛ در حالی که بوی بهشت از پانصد سال راه یافت می‌شود.[۲]

بی‌برکت شدن روزی

بر پایه روایتی از امام صادق(ع)، هر کس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند برکت از روزی او برداشته، او را به حال خود رها کرده و زندگیش تباه می‌شود.[۳]


جستارهای وابسته

مطالعه بیشتر

  • آفات زبان، ج۲، محسن غفاری، انتشارات پیام آزادی، ۱۳۷۹ش.


منابع

  1. کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، دارالکتاب الاسلامیه، ج۲، ص۳۲۳، باب البذاء.
  2. محدث نوری، مستدرک الوسائل، کتاب حج، باب ۱۳۹.
  3. اصول کافی، ج۴، ص۱۷.