فرقه‌های شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{شروع متن}} {{شاخه | شاخه اصلی = |شاخه فرعی۱ = |شاخه فرعی۲ = |شاخه فرعی۳ = }} {{سو...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
مذهب | مذهب شیعه چه فرقه‌هایی دارد؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
شیعه به مسلمانانی گفته میشود که معتقدند جانشین پیامبر(ص) را خدا تعیین می‌کند و پیامبر(ص) در موارد متعدد علی(ع) و دیگر امامان(ع) را از طرف خدا به عنوان خلیفه و جانشین خود تعیین و معرفی کرده است. | |||
در تاریخ شیعه فرقه‌هایی پدید آمده‌اند که بیشتر آنها منقرض شده اند. فرقه‌هایی از شیعه که هم‌اکنون موجودند عبارتند از شیعه اثنا عشری، زیدیه، و اسماعیلیه. | |||
گروهی از شیعیان که امامت امامان دوازده‌گانه را پذیرفته‌اند شیعه اثنی عشری یا دوازده امامی نامیده میشود. | |||
زیدیه پس از امام حسین(ع) معتقد به امامت نوه ایشان زید شهید هستند. از نظر آنان قیام علیه ظالم از شرایط امامت است. | |||
اسماعیلیه پس از امام صادق(ع) امامت اسماعیل فرزند بزرگتر ایشان -که در آن زمان از دنیا رفته بود- را پذیرفته‌اند. | |||
== تاریخچه انشعابات شیعه == | |||
شیعه در اصطلاح به آن عده از مسلمانان گفته میشود که معتقدند امام و جانشین پس از پیامبر(ص) از طریق نص شرعی تعیین میشود، و معتقدند پس از پیامبر(ص) حضرت علی(ع) و دیگر امامان شیعه از طریق نص شرعی به عنوان خلیفه پس از پیامبر(ص) و امام ثابت شده است.<ref>مفید، اوائل المقالات، ص۳۵؛ درآمدی بر علم کلام، ص۱۷۹.</ref> | |||
در تاریخ شیعه، فرقه‌هایی پدید آمده است که بیشتر آنها منقرض شده‌اند و بحث درباره آنها فایده چندانی ندارد. فرقه‌های شیعه‌ای که هم‌اکنون موجودند عبارتند از: شیعه اثنا عشریه، زیدیه، و اسماعیلیه. اما قبل از آنکه توضیحی درباره این فرقه‌ها داده شود، به بررسی اجمالی سیر تاریخ تشیع و انشعابات آن پرداخته میشود: | |||
مذهب شیعه تا زمان امام حسین(ع) انشعابی نپذیرفته است. پس از شهادت امام سوم، اکثریت شیعه به امامت حضرت سجاد(ع) قائل شدند و اقلیتی معروف به «کیسانیه» پسر سوم حضرت علی(ع)، محمد بن حنفیه را امام دانستند و معتقد شدند که محمدبن حنفیه پیشوای چهارم و همان مهدی موعود است که در کوه رضوی غایب شده و روزی ظاهر خواهد شد. | |||
پس از شهادت امام چهارم یعنی امام سجاد(ع) اکثریت شیعه به امامت فرزندش امام محمد باقر(ع) معتقد شدند. اما اقلیتی به زید شهید که پسر دیگر امام سجاد(ع) بود گرویدند و به «زیدیه» موسوم شدند. | |||
پس از درگذشت امام ششم، امام صادق(ع)، اکثریت شیعه فرزندش امام موسی کاظم(ع) را امام هفتم دانستند. اما جمعی اسماعیل پسر بزرگ امام ششم را -که پیش از آن درگذشته بود- امام گرفتند و از اکثریت شیعه جدا شده به نام «اسماعیلیه» معروف شدند. بعضی پسر دیگر امام صادق(ع)، عبدالله اَفطَح را به امامت پذیرفتند و «فَطَحیه» نام گرفتند. بعضی دیگر «محمد» فرزند دیگر امام صادق(ع) را پیشوا گرفتند. بعضی دیگر در خود امام صادق(ع) متوقف شدند و ایشان را آخرین امام دانستند. | |||
پس از شهادت امام هفتم، امام موسی کاظم(ع) اکثریت شیعه فرزندش امام رضا(ع) را امام هشتم دانستند. اما برخی در امام کاظم(ع) توقف کردند و به «واقفیه» معروف شدند. | |||
پس از امام هشتم تا امام دوازدهم، انشعاب قابل توجهی به وجود نیامده است. اگر وقایعی نیز در شکل انشعاب پیش آمده، مدت کوتاهی ادامه یافته و خود به خود منحل شده است. مانند این که جعفر فرزند امام هادی(ع) پس از رحلت برادرش امام حسن عسکری(ع)، ادعای امامت کرد و عده‌ای به او گرویدند، ولی پس از مدتی متفرق شدند و جعفر -که در آن زمان به کذاب مشهور شده بود- نیز ادعای خود را تعقیب نکرد. | |||
همچنین اختلافات دیگری در میان علمای شیعه در مسائل علمی کلامی و فقهی وجود دارد که آنها را نمی‌توان انشعاب مذهبی در نظر گرفت.<ref>طباطبائی، محمد حسین، شیعه در اسلام، انتشارات نشر قدس رضوی، چاپ سوم، ۱۳۸۳، ص۷۹.</ref> | |||
== شیعه اثنا عشریه == | |||
اکثریت شیعه را، شیعه امامیه یا اثنی عشریه تشکیل می‌دهد. از آنجا که آنان جانشینان پیامبر اکرم(ص) را دوازده نفر می‌دانند، اثنا عشریه (دوازده امامی) نامیده شده‌اند. نام و خصوصیات امامان دوازده‌گانه در احادیثی که از پیامبر اکرم(ص) روایت شده بیان گردیده است.<ref>نگاه کنید به سبحانی، جعفر، پیشوایی از نظر اسلام، انتشارات مکتب اسلام، چاپ اول، ۱۳۷۴، ص۲۴۹.</ref> شیعه اثنا عشریه بر مسئله امامت تأکید خاصی داشته و عصمت امام و افضلیت او را بر دیگر افراد امت اسلامی بسیار مهم و اساسی می‌داند؛ و از طرفی، امامت را، پس از سه امام نخست، منحصر در فرزندان امام حسین(ع) می‌داند. با توجه به این عقاید ویژه درباره امامت، به «امامیه» شهرت یافته است.<ref>درآمدی بر علم کلام، ص۱۸۰.</ref> | |||
شیعه امامیه در کشورهایی مانند ایران، آذربایجان، بحرین، و عراق اکثریت را دارند. شیعه امامیه در کشورهایی مانند پاکستان، افغانستان، هند، و لبنان به صورت اقلیت‌های بزرگ حضور دارند و بسیاری از کشورهای دیگر در اقلیت‌های کوچک زندگی می‌کنند.<ref>مظفر، غلام محمد حسین، تاریخ شیعه، ترجمه دکتر سید محمد باقر، حجتی، انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۸، ص۱۴۰ به بعد.</ref> | |||
== زیدیه == | |||
پیدایش زیدیه به قرن دوم هجری بازمی‌گردد. پیروان زیدیه پس از شهادت امام حسین(ع)، زید شهید فرزند امام سجاد(ع) را امام می‌دانند. آنان امام سجاد(ع) را تنها پیشوای علم و معرفت می‌شمارند نه امام به معنی رهبر سیاسی و زمامدار اسلامی. زیرا یکی از شرایط امام از نظر آنان، قیام مسلحانه بر علیه ستمگران است. مذهب زیدیه در روزگار ما پیروانی دارد که اکثریت آنان در کشور یمن زندگی می‌کنند.<ref>مشکور محمد جواد. فرهنگ فرق اسلامی، انتشارات آستان قدس، چاپ دوم، ۱۳۷۲، ص۲۱۶.</ref> | |||
== | === شرایط امام از نظر زیدیه === | ||
زیدیه برای امامت شرایط زیر را لازم دانسته‌اند: | |||
* از اولاد فاطمه زهرا(س) باشد. زیرا پیامبر اکرم(ص) فرموده است: «المهدی من ولد فاطمه». | |||
* عالم به شریعت باشد تا بتواند مردم را به احکام دینی هدایت نماید و موجب گمراهی آنان نشود. | |||
* زاهد باشد تا به اموال مسلمانان چشم طمع نورزد. | |||
* شجاع باشد تا از جهاد با دشمنان نگریزد و سبب پیروزی آنان بر حق نگردد. | |||
* آشکارا به دین خدا دعوت کند و برای یاری دین خدا قیام مسلحانه کند. | |||
به عقیده آنان پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) بعد از او تصریح کرده‌اند که هر کسی دارای صفات یاد شده باشد، امام خواهد بود و اطاعت او بر مسلمانان واجب است و این مطلب را «نص خفی» نامیده‌اند.<ref>مدخل علم کلام، ص۲۰۸.</ref> | |||
=== فرقه‌های زیدیه === | |||
مشهورترین فرقه‌های زیدیه عبارتند از: | |||
{{ستون شروع|۳}} | |||
* جارودیه | |||
* سلیمانیه یا جریریه | |||
* صالحیه یا بتریه | |||
{{پایان}} | |||
زیدیه در اصول عقاید گرایش به معتزله دارند و در فروع و فقه، پیرو ابو حنیفه -پیشوای مذهب حنفی اهل سنت- هستند. اختلافات مختصری نیز در پاره‌ای از مسائل در میانشان هست.<ref>شیعه در اسلام، ص۸۲ به نقل از ملل و نحل شهرستانی و کامل ابن اثیر.</ref> | |||
== مذهب اسماعیلیه == | |||
اسماعیلیه یکی از فرقه‌های شیعه است. این فرقه تاریخی پر ماجرا دارد و انشعابات گوناگونی در آن پدید آمده است. ظهور اسماعیلیه پس از شهادت امام جعفر صادق(ع) رخ داد. آنان کسانی بودند که اسماعیل (۱۰۱–۱۳۸ق) بزرگترین فرزند امام صادق(ع) که در زمان حیات پدر درگذشته بود را امام دانستند، این فرقه بعدها به گروه‌هایی تقسیم شدند که برخی منقرض گردیدند و برخی تا زمان حاضر همچنان باقی‌اند و معروفترین آنها عبارت‌اند از فرقه مستعلیه یا بُهره و فرقه نزاریه یا آغاخانیه. | |||
اسماعیلیه معتقدند که امام به دور هفت گردش می‌کند و نبوت در حضرت محمد(ص) ختم نشده است، و تغییر و تبدیل در احکام شریعت، بلکه ارتفاع اصل تکلیف خاصه به قول باطنیه مانعی ندارد. بر خلاف شیعه دوازده امامی که حضرت محمد(ص) را خاتم الانبیاء می‌دانند و برای او دوازده وصی و جانشین قائلند، و ظاهر شریعت را معتبر و غیرقابل نسخ می‌دانند و برای قرآن کریم هم ظاهر و هم باطن اثبات می‌کنند.<ref>شیعه در اسلام. ص۹۲.</ref> | |||
اسماعیلیه در هند و پاکستان بیش از مناطق دیگر مراکز دارد و در محل‌هایی به نام اجمیر و مرواره و راجپوتانه و کشمیر و بمبئی و بروده و کورج فراوانند. همچنین در سوریه، در ایران در کهک و محلات قم و بیرجند و قاین خراسان، در افغانستان در بلخ و بدخشان، در آسیای مرکزی در خوجند و قره تکین حضور دارند.<ref>فرهنگ فرق اسلامی، ص۵۱.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
== | == مطالعه بیشتر == | ||
* شیعه در اسلام، علامه طباطبایی. | |||
* فرق و مذاهب کلامی، علی ربانی گلپایگانی. | |||
* فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی جلد ۵، جعفر سبحانی. | |||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | |||
== منابع == | |||
{{پانویس|۲}} | |||
{{شاخه | |||
| شاخه اصلی = ادیان و مذاهب | |||
| شاخه فرعی۱ = اسلام | |||
| شاخه فرعی۲ = شیعه | |||
| شاخه فرعی۳ = فرقه های شیعه | |||
}} | |||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه =شد | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| بازبینی = | | ارجاعات = | ||
| تکمیل = | | بازبینی نویسنده = | ||
| اولویت = | | بازبینی = | ||
| کیفیت = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | |||
| کیفیت = | |||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:اسماعیلیه]] | |||
[[رده:زیدیه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۵
مذهب شیعه چه فرقه‌هایی دارد؟
شیعه به مسلمانانی گفته میشود که معتقدند جانشین پیامبر(ص) را خدا تعیین می‌کند و پیامبر(ص) در موارد متعدد علی(ع) و دیگر امامان(ع) را از طرف خدا به عنوان خلیفه و جانشین خود تعیین و معرفی کرده است.
در تاریخ شیعه فرقه‌هایی پدید آمده‌اند که بیشتر آنها منقرض شده اند. فرقه‌هایی از شیعه که هم‌اکنون موجودند عبارتند از شیعه اثنا عشری، زیدیه، و اسماعیلیه.
گروهی از شیعیان که امامت امامان دوازده‌گانه را پذیرفته‌اند شیعه اثنی عشری یا دوازده امامی نامیده میشود.
زیدیه پس از امام حسین(ع) معتقد به امامت نوه ایشان زید شهید هستند. از نظر آنان قیام علیه ظالم از شرایط امامت است.
اسماعیلیه پس از امام صادق(ع) امامت اسماعیل فرزند بزرگتر ایشان -که در آن زمان از دنیا رفته بود- را پذیرفته‌اند.
تاریخچه انشعابات شیعه
شیعه در اصطلاح به آن عده از مسلمانان گفته میشود که معتقدند امام و جانشین پس از پیامبر(ص) از طریق نص شرعی تعیین میشود، و معتقدند پس از پیامبر(ص) حضرت علی(ع) و دیگر امامان شیعه از طریق نص شرعی به عنوان خلیفه پس از پیامبر(ص) و امام ثابت شده است.[۱]
در تاریخ شیعه، فرقه‌هایی پدید آمده است که بیشتر آنها منقرض شده‌اند و بحث درباره آنها فایده چندانی ندارد. فرقه‌های شیعه‌ای که هم‌اکنون موجودند عبارتند از: شیعه اثنا عشریه، زیدیه، و اسماعیلیه. اما قبل از آنکه توضیحی درباره این فرقه‌ها داده شود، به بررسی اجمالی سیر تاریخ تشیع و انشعابات آن پرداخته میشود:
مذهب شیعه تا زمان امام حسین(ع) انشعابی نپذیرفته است. پس از شهادت امام سوم، اکثریت شیعه به امامت حضرت سجاد(ع) قائل شدند و اقلیتی معروف به «کیسانیه» پسر سوم حضرت علی(ع)، محمد بن حنفیه را امام دانستند و معتقد شدند که محمدبن حنفیه پیشوای چهارم و همان مهدی موعود است که در کوه رضوی غایب شده و روزی ظاهر خواهد شد.
پس از شهادت امام چهارم یعنی امام سجاد(ع) اکثریت شیعه به امامت فرزندش امام محمد باقر(ع) معتقد شدند. اما اقلیتی به زید شهید که پسر دیگر امام سجاد(ع) بود گرویدند و به «زیدیه» موسوم شدند.
پس از درگذشت امام ششم، امام صادق(ع)، اکثریت شیعه فرزندش امام موسی کاظم(ع) را امام هفتم دانستند. اما جمعی اسماعیل پسر بزرگ امام ششم را -که پیش از آن درگذشته بود- امام گرفتند و از اکثریت شیعه جدا شده به نام «اسماعیلیه» معروف شدند. بعضی پسر دیگر امام صادق(ع)، عبدالله اَفطَح را به امامت پذیرفتند و «فَطَحیه» نام گرفتند. بعضی دیگر «محمد» فرزند دیگر امام صادق(ع) را پیشوا گرفتند. بعضی دیگر در خود امام صادق(ع) متوقف شدند و ایشان را آخرین امام دانستند.
پس از شهادت امام هفتم، امام موسی کاظم(ع) اکثریت شیعه فرزندش امام رضا(ع) را امام هشتم دانستند. اما برخی در امام کاظم(ع) توقف کردند و به «واقفیه» معروف شدند.
پس از امام هشتم تا امام دوازدهم، انشعاب قابل توجهی به وجود نیامده است. اگر وقایعی نیز در شکل انشعاب پیش آمده، مدت کوتاهی ادامه یافته و خود به خود منحل شده است. مانند این که جعفر فرزند امام هادی(ع) پس از رحلت برادرش امام حسن عسکری(ع)، ادعای امامت کرد و عده‌ای به او گرویدند، ولی پس از مدتی متفرق شدند و جعفر -که در آن زمان به کذاب مشهور شده بود- نیز ادعای خود را تعقیب نکرد.
همچنین اختلافات دیگری در میان علمای شیعه در مسائل علمی کلامی و فقهی وجود دارد که آنها را نمی‌توان انشعاب مذهبی در نظر گرفت.[۲]
شیعه اثنا عشریه
اکثریت شیعه را، شیعه امامیه یا اثنی عشریه تشکیل می‌دهد. از آنجا که آنان جانشینان پیامبر اکرم(ص) را دوازده نفر می‌دانند، اثنا عشریه (دوازده امامی) نامیده شده‌اند. نام و خصوصیات امامان دوازده‌گانه در احادیثی که از پیامبر اکرم(ص) روایت شده بیان گردیده است.[۳] شیعه اثنا عشریه بر مسئله امامت تأکید خاصی داشته و عصمت امام و افضلیت او را بر دیگر افراد امت اسلامی بسیار مهم و اساسی می‌داند؛ و از طرفی، امامت را، پس از سه امام نخست، منحصر در فرزندان امام حسین(ع) می‌داند. با توجه به این عقاید ویژه درباره امامت، به «امامیه» شهرت یافته است.[۴]
شیعه امامیه در کشورهایی مانند ایران، آذربایجان، بحرین، و عراق اکثریت را دارند. شیعه امامیه در کشورهایی مانند پاکستان، افغانستان، هند، و لبنان به صورت اقلیت‌های بزرگ حضور دارند و بسیاری از کشورهای دیگر در اقلیت‌های کوچک زندگی می‌کنند.[۵]
زیدیه
پیدایش زیدیه به قرن دوم هجری بازمی‌گردد. پیروان زیدیه پس از شهادت امام حسین(ع)، زید شهید فرزند امام سجاد(ع) را امام می‌دانند. آنان امام سجاد(ع) را تنها پیشوای علم و معرفت می‌شمارند نه امام به معنی رهبر سیاسی و زمامدار اسلامی. زیرا یکی از شرایط امام از نظر آنان، قیام مسلحانه بر علیه ستمگران است. مذهب زیدیه در روزگار ما پیروانی دارد که اکثریت آنان در کشور یمن زندگی می‌کنند.[۶]
شرایط امام از نظر زیدیه
زیدیه برای امامت شرایط زیر را لازم دانسته‌اند:
- از اولاد فاطمه زهرا(س) باشد. زیرا پیامبر اکرم(ص) فرموده است: «المهدی من ولد فاطمه».
- عالم به شریعت باشد تا بتواند مردم را به احکام دینی هدایت نماید و موجب گمراهی آنان نشود.
- زاهد باشد تا به اموال مسلمانان چشم طمع نورزد.
- شجاع باشد تا از جهاد با دشمنان نگریزد و سبب پیروزی آنان بر حق نگردد.
- آشکارا به دین خدا دعوت کند و برای یاری دین خدا قیام مسلحانه کند.
به عقیده آنان پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) بعد از او تصریح کرده‌اند که هر کسی دارای صفات یاد شده باشد، امام خواهد بود و اطاعت او بر مسلمانان واجب است و این مطلب را «نص خفی» نامیده‌اند.[۷]
فرقه‌های زیدیه
مشهورترین فرقه‌های زیدیه عبارتند از:
- جارودیه
- سلیمانیه یا جریریه
- صالحیه یا بتریه
زیدیه در اصول عقاید گرایش به معتزله دارند و در فروع و فقه، پیرو ابو حنیفه -پیشوای مذهب حنفی اهل سنت- هستند. اختلافات مختصری نیز در پاره‌ای از مسائل در میانشان هست.[۸]
مذهب اسماعیلیه
اسماعیلیه یکی از فرقه‌های شیعه است. این فرقه تاریخی پر ماجرا دارد و انشعابات گوناگونی در آن پدید آمده است. ظهور اسماعیلیه پس از شهادت امام جعفر صادق(ع) رخ داد. آنان کسانی بودند که اسماعیل (۱۰۱–۱۳۸ق) بزرگترین فرزند امام صادق(ع) که در زمان حیات پدر درگذشته بود را امام دانستند، این فرقه بعدها به گروه‌هایی تقسیم شدند که برخی منقرض گردیدند و برخی تا زمان حاضر همچنان باقی‌اند و معروفترین آنها عبارت‌اند از فرقه مستعلیه یا بُهره و فرقه نزاریه یا آغاخانیه.
اسماعیلیه معتقدند که امام به دور هفت گردش می‌کند و نبوت در حضرت محمد(ص) ختم نشده است، و تغییر و تبدیل در احکام شریعت، بلکه ارتفاع اصل تکلیف خاصه به قول باطنیه مانعی ندارد. بر خلاف شیعه دوازده امامی که حضرت محمد(ص) را خاتم الانبیاء می‌دانند و برای او دوازده وصی و جانشین قائلند، و ظاهر شریعت را معتبر و غیرقابل نسخ می‌دانند و برای قرآن کریم هم ظاهر و هم باطن اثبات می‌کنند.[۹]
اسماعیلیه در هند و پاکستان بیش از مناطق دیگر مراکز دارد و در محل‌هایی به نام اجمیر و مرواره و راجپوتانه و کشمیر و بمبئی و بروده و کورج فراوانند. همچنین در سوریه، در ایران در کهک و محلات قم و بیرجند و قاین خراسان، در افغانستان در بلخ و بدخشان، در آسیای مرکزی در خوجند و قره تکین حضور دارند.[۱۰]
مطالعه بیشتر
- شیعه در اسلام، علامه طباطبایی.
- فرق و مذاهب کلامی، علی ربانی گلپایگانی.
- فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی جلد ۵، جعفر سبحانی.
منابع
- ↑ مفید، اوائل المقالات، ص۳۵؛ درآمدی بر علم کلام، ص۱۷۹.
- ↑ طباطبائی، محمد حسین، شیعه در اسلام، انتشارات نشر قدس رضوی، چاپ سوم، ۱۳۸۳، ص۷۹.
- ↑ نگاه کنید به سبحانی، جعفر، پیشوایی از نظر اسلام، انتشارات مکتب اسلام، چاپ اول، ۱۳۷۴، ص۲۴۹.
- ↑ درآمدی بر علم کلام، ص۱۸۰.
- ↑ مظفر، غلام محمد حسین، تاریخ شیعه، ترجمه دکتر سید محمد باقر، حجتی، انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۸، ص۱۴۰ به بعد.
- ↑ مشکور محمد جواد. فرهنگ فرق اسلامی، انتشارات آستان قدس، چاپ دوم، ۱۳۷۲، ص۲۱۶.
- ↑ مدخل علم کلام، ص۲۰۸.
- ↑ شیعه در اسلام، ص۸۲ به نقل از ملل و نحل شهرستانی و کامل ابن اثیر.
- ↑ شیعه در اسلام. ص۹۲.
- ↑ فرهنگ فرق اسلامی، ص۵۱.