عذاب عمومی پس از پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
 
(۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{شاخه
| شاخه اصلی = کلام
|شاخه فرعی۱ = عدل الهی
|شاخه فرعی۲ = تفاوت‌ها و شرور
|شاخه فرعی۳ =
}}


{{سوال}}
{{سوال}}
چرا از زمان پیامبر اکرم ص به بعد عذاب جمعی نازل نشده است؟ (همانند عذابهای قوم حضرت نوح یا قوم عاد)
چرا از زمان پیامبر اکرم(ص) به بعد عذاب جمعی نازل نشده است؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}


{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
[[عذاب الهی]] براساس معیارهایی است که [[خداوند]] به برخی از آن‌ها آگاهی داده است؛ برخی قوم‌ها را به دلیل تکذیب [[انبیاء]] یا [[ظلم]] و ستم‌های دیگر عذاب نموده است. برخی دیگر مانند اقوام [[جاهلیت]] زمان [[پیامبر]] را عذاب نکرده و حساب آنها را به [[قیامت]] گذاشته است. عذاب نکردن اقوام می‌تواند دلائل مختلفی داشته باشد: در [[حدیثی قدسی]] از پیامبر اسلام آمده است که خداوند فرمود: «قسم به عزت و جلالم اگر نمی‌بودند آنانکه مرا به یک چشم برهم زدن عبادت می‌کنند (یعنی یک چشم برهم زدنی هم از من غافل نیستند). و اگر نمی‌بودند پرهیزگاران، از آسمان یک قطره باران فرو نمی‌فرستادم و یک برگ سبز نمی‌رویاندم.»<ref>شیخ صدوق، ترجمه جامع الاخبار، کتاب فروشی اسلامیه، ۱۴۰۳ق، ص۲۱۱.</ref>
{{درگاه|کرونا}}
 
[[خداوند]] خطاب به پیامبرش فرموده تا زمانی که در میان مردم باشد، آن‌ها را عذاب نمی‌کند و همچنین تا زمانی که مردم استغفار کنند، عذاب نمی‌شوند: «{{قرآن|وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ|ترجمه=خداوند، تا تو در میان آن‌ها هستی، آن‌ها را مجازات نخواهد کرد، و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذاب‌شان نمی‌کند.|سوره=انفال|آیه=۳۳}} براساس این آیه، دو عامل بازدارنده از نزول عذاب آسمانی بر امت اسلامی وجود دارد:
خداوند در [[قرآن کریم]] خطاب به پیامبرش فرمود: «{{قرآن|و ما کان الله لیعذبهم و انت فیهم و ما کان الله معذبهم و هم یستغفرون<ref>انفال ۳۳.</ref>}}؛ خداوند، تا تو در میان آن‌ها هستی، آن‌ها را مجازات نخواهد کرد، و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذاب‌شان نمی‌کند». از این آیه به دست می‌آید که دو عامل باز دارنده از نزول عذاب آسمانی بر امت اسلامی وجود دارد:


*وجود پیامبر.
*وجود پیامبر.
*[[توبه]] و استغفار.
*[[توبه]] و استغفار.


[[امام علی(ع)]] فرمودند: روی زمین دو وسیله برای امنیت از عذاب الهی بود. یکی از آن‌ها وجود پیامبر بود که برداشته شد. هم‌اکنون به دومی یعنی استغفار تمسک جویید.<ref>نهج البلاغه حکمت ۸۸.</ref> براین اساس معلوم می‌شود در زمان حیات پیامبر اسلام که قرآن آن‌را «رحمت برای عالمیان بود» معرفی کرده،<ref>انبیاء ۱۰۷.</ref> مردم از نزول عذاب آسمانی در امان بوده‌اند. در زمان حاضر نیز گر چه گناهانی که سبب نزول عذاب شود، رخ می‌دهد، ولی استغفار و توبه و پشیمانی سبب رفع آن عذاب‌ها می‌شود. وجود [[ایمان|مومنانی]] که پیوسته در حال دعا و استغفار هستند، نیز از علت‌های رفع عذاب از سایر مردم می‌باشد. علاوه بر این‌ها وجود [[امام زمان(عج)]] و دعاهای ایشان نیز در جلوگیری از نزول عذاب‌های آسمانی نقش مؤثر دارد.
[[امام علی(ع)]] فرمودند: روی زمین دو وسیله برای امنیت از عذاب الهی وجود دارد؛ یکی وجود پیامبر بود که برداشته شد. اما دومی که استغفار است وجود دارد و باید از آن استفاده کرد.<ref>نهج البلاغه حکمت ۸۸.</ref> از این روایت به دست می‌آید که در زمان حیات پیامبر اسلام که قرآن او را «رحمت برای عالمیان» معرفی کرده،<ref>انبیاء ۱۰۷.</ref> مردم از [[عذاب|عذاب آسمانی]] در امان بوده‌اند. در زمان حاضر نیز گرچه گناهانی که سبب نزول عذاب شود، رخ می‌دهد، ولی [[استغفار]] و [[توبه]] و پشیمانی سبب رفع آن عذاب‌ها می‌شود.  
 
همچنین وجود [[ایمان|مومنانی]] که پیوسته در حال دعا و استغفار هستند، نیز از علت‌های رفع عذاب از سایر مردم دانسته شده است. در [[حدیثی قدسی]] نقل شده که خداوند فرمود: «قسم به عزت و جلالم اگر نبودند آنان‌که مرا به چشم برهم زدن عبادت کنند (یعنی به اندازه چشم برهم زدنی هم از من غافل نیستند) و اگر نمی‌بودند پرهیزگاران، از آسمان یک قطره باران فرو نمی‌فرستادم و یک برگ سبز نمی‌رویاندم».<ref>شیخ صدوق، ترجمه جامع الاخبار، کتاب فروشی اسلامیه، ۱۴۰۳ق، ص۲۱۱.</ref>
 
علاوه بر این‌ها وجود [[امام زمان(عج)]] و دعاهای ایشان در جلوگیری از نزول عذاب‌های آسمانی نقش مؤثر دارد.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}


==منابع==
==منابع==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
 
{{شاخه
| شاخه اصلی = کلام
| شاخه فرعی۱ = عدل الهی
| شاخه فرعی۲ = تفاوت‌ها و شرور
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه = شد
  | شناسه = شد
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش = شد
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =شد
  | تغییر مسیر =شد
  | تغییر مسیر =شد
| ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =  شد
  | بازبینی = شد
  | بازبینی = شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت = ج
  | اولویت = ج
  | کیفیت = د
  | کیفیت = ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
<references />
<references />
[[رده:بلایا و شرور]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۲


سؤال

چرا از زمان پیامبر اکرم(ص) به بعد عذاب جمعی نازل نشده است؟


درگاه‌ها
کرونا و بلایا.png


خداوند خطاب به پیامبرش فرموده تا زمانی که در میان مردم باشد، آن‌ها را عذاب نمی‌کند و همچنین تا زمانی که مردم استغفار کنند، عذاب نمی‌شوند: «﴿وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ؛ خداوند، تا تو در میان آن‌ها هستی، آن‌ها را مجازات نخواهد کرد، و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذاب‌شان نمی‌کند.(انفال:۳۳) براساس این آیه، دو عامل بازدارنده از نزول عذاب آسمانی بر امت اسلامی وجود دارد:

  • وجود پیامبر.
  • توبه و استغفار.

امام علی(ع) فرمودند: روی زمین دو وسیله برای امنیت از عذاب الهی وجود دارد؛ یکی وجود پیامبر بود که برداشته شد. اما دومی که استغفار است وجود دارد و باید از آن استفاده کرد.[۱] از این روایت به دست می‌آید که در زمان حیات پیامبر اسلام که قرآن او را «رحمت برای عالمیان» معرفی کرده،[۲] مردم از عذاب آسمانی در امان بوده‌اند. در زمان حاضر نیز گرچه گناهانی که سبب نزول عذاب شود، رخ می‌دهد، ولی استغفار و توبه و پشیمانی سبب رفع آن عذاب‌ها می‌شود.

همچنین وجود مومنانی که پیوسته در حال دعا و استغفار هستند، نیز از علت‌های رفع عذاب از سایر مردم دانسته شده است. در حدیثی قدسی نقل شده که خداوند فرمود: «قسم به عزت و جلالم اگر نبودند آنان‌که مرا به چشم برهم زدن عبادت کنند (یعنی به اندازه چشم برهم زدنی هم از من غافل نیستند) و اگر نمی‌بودند پرهیزگاران، از آسمان یک قطره باران فرو نمی‌فرستادم و یک برگ سبز نمی‌رویاندم».[۳]

علاوه بر این‌ها وجود امام زمان(عج) و دعاهای ایشان در جلوگیری از نزول عذاب‌های آسمانی نقش مؤثر دارد.


منابع

  1. نهج البلاغه حکمت ۸۸.
  2. انبیاء ۱۰۷.
  3. شیخ صدوق، ترجمه جامع الاخبار، کتاب فروشی اسلامیه، ۱۴۰۳ق، ص۲۱۱.