معجزات حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{شاخه
| شاخه اصلی =
|شاخه فرعی۱ =
|شاخه فرعی۲ =
|شاخه فرعی۳ =
}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آیا حضرت زهرا (س) همانند حضرت مریم که پیامبر و امام نبود ولی معجزه سبز شدن درخت را داشت، معجزه ای داشته‌اند یا خیر؟
آیا حضرت زهرا(س) همانند حضرت مریم که پیامبر و امام نبود ولی معجزه سبز شدن نخل را داشت، معجزه‌ای داشته‌اند؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}


{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|فاطمی}}
[[معجزه]] کاری است که بوسیله [[پیامبران]] الهی و [[امامان]](ع) برای اثبات مقام الهی‌شان صورت گرفته است. [[فاطمه زهرا(س)]] نه پیامبر بوده و نه [[امام]]؛ ولی حجت خداوند بود که فعل، قول و تقریر او حجت است. لذا در طول زندگی آن حضرت نیز کراماتی از ایشان ظاهر گردیده است از جمله:


معجزه کاری است که بوسیله پیامبران الهی و امامان شیعه برای اثبات یک مقام الهی‌شان صورت گرفته‌است. فاطمه زهرا(س) نه پیامبر بوده و نه امام؛ ولی جزء حجج الهی بوده که فعل، قول و تقریر او حجت است. در طول زندگی آن حضرت نیز نشانه‌ها و علاماتی از او ظاهر گردیده است از جمله:
*ابن‌عباس می‌گوید: روزی [[پیامبر اکرم(ص)]] وارد خانه فاطمه زهرا(س) شد؛ حسن(ع) و حسین(ع) در خواب بودند و بیدار شدند. در این هنگام [[علی(ع)]] وارد شد، رسول خدا(ص) رو به طرف آسمان نموده فرمود: خدایا، اینها اهل بیت من هستند هر پلیدی را از آنان دور گردان. در این حال حضرت زهرا(س) در خلوتگاه رفت و دو رکعت نماز خواند، پس دست به سوی آسمان برافراشت و گفت: الهی اینک محمد(ص) پیامبر تو و علی(ع) پسر عموی پیامبرت، حسن و حسین فرزند زاده پیامبرت هستند. خدایا مائده‌ای (نعمت) آسمانی بر ما بفرست، چنانچه که بر بنی‌اسرائیل فرستادی و آنها خوردند و ناسپاسی کردند و بر ما بفرست که ما از ایمان آورندگان هستیم. ابن‌عباس می‌گوید: هنوز سخن فاطمه(س) تمام نشده بود که ظرفی بزرگ که بوی آن نیکوتر از مُشک و عنبر بود نمایان شد. فاطمه آن را گرفته نزد پیامبر(ص) و علی(ع) گذاشت؛ چون علی(ع) به آن نگاه کرد فرمود: ای فاطمه، این را از کجا آوردی، در حالی که چیزی نزد شما نبود؟ رسول خدا(ص) فرمود: یا ابالحسن(ع) میل کن و سؤال نکن، شکر خدا را که فرزندی به ما روزی گردانیده است مانند [[مریم دختر عمران]]، هرگاه که زکریا(ع) به محراب عبادت بر او وارد می‌شد، نزد او روزی می‌یافت…<ref>محلاتی، ذبیح الله، ریاحین الشریعه، تهران، دارالکتب اسلامیه، ج۱، ص۱۳۰.</ref>
 
* ابن عباس می‌گوید: روزی پیامبر اکرم (ص) وارد خانه فاطمه زهرا (س) شد؛ و حسنین (ع) در خواب بودند و بیدار شدند و در این هنگام علی (ع) وارد شد، رسول خدا (ص) رو به طرف آسمان نموده فرمود: خدایا، اینها اهلبیت من هستند هر پلیدی را از آنان دور گردان. در این حال حضرت زهرا (س) در خلوتگاه رفت و دو رکعت نماز خواند، پس دست به سوی آسمان برافراشت و گفت: الهی و سیّدی، اینک محمد(ص) پیغمبر تو و علی(ع) پسر عموی پیغمبرت، حسن و حسین فرزند زاده پیغمبرت هستند. خدایا مائده ای (نعمت) آسمانی بر ما بفرست، چنانچه که بر بنی اسرائیل فرستادی و آنها خوردند و ناسپاسی کردند؛ و بر ما بفرست که ما از ایمان آورندگانیم.
 
ابن عباس می‌گوید: به خدا قسم هنوز سخن فاطمه (س) تمام نشده بود که قدحی بزرگ که بوی آن نیکوتر از مشک و عنبر بود نمایان شد. فاطمه آن را گرفته نزد پیامبر (ص) و علی (ع) گذاشت؛ و چون علی (ع) به آن نگاه کرد فرمود: ای فاطمه، این را از کجا آوردی، در حالی که چیزی نزد شما نبود؟ رسول خدا (ص) فرمود: یا ابالحسن (ع) میل کن و سؤال نکن، شکر خدا را که فرزندی به ما روزی گردانیده است مانند مریم دختر عمران، هر گاه که ذکریا (ع) به محراب عبادت بر او وارد می‌شد، نزد او روزی می‌یافت…<ref>محلاتی، ذبیح الله، ریاحین الشریعه، تهران، دارالکتب اسلامیه، ج ۱، ص ۱۳۰.</ref>


{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
خط ۲۳: خط ۱۴:
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}


== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
==مطالعه بیشتر==
* صدیقه کبراء، آیت الله دستغیب، انتشارات کاوه.
*صدیقه کبراء، آیت الله دستغیب، انتشارات کاوه.
* زندگانی حضرت زهرا از ولادت تا شهادت، سید کاظم قزوینی، چاپ علمیه قم.
*زندگانی حضرت زهرا از ولادت تا شهادت، سید کاظم قزوینی، چاپ علمیه قم.
{{پایان مطالعه بیشتر}}
{{پایان مطالعه بیشتر}}


== منابع ==
==جستار‌های وابسته==
 
* [[معجزات امامان شیعه برای اثبات امامت]]
 
==منابع==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
 
{{شاخه
| شاخه اصلی = کلام
|شاخه فرعی۱ = معجزه
| شاخه فرعی۲ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه = شد
  | تیترها =
  | تیترها = -
  | ویرایش =
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =شد
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =شد
  | بازبینی =
| ارجاعات =
| بازبینی نویسنده = 
  | بازبینی = شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت = ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =د
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
<references />
[[رده:معجزه]]
[[رده:کرامت]]
[[رده:فضایل حضرت فاطمه(س)]]
[[رده:مقاله‌های پیشنهادی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۴۷

سؤال

آیا حضرت زهرا(س) همانند حضرت مریم که پیامبر و امام نبود ولی معجزه سبز شدن نخل را داشت، معجزه‌ای داشته‌اند؟


درگاه‌ها
فاطمیه.png


معجزه کاری است که بوسیله پیامبران الهی و امامان(ع) برای اثبات مقام الهی‌شان صورت گرفته است. فاطمه زهرا(س) نه پیامبر بوده و نه امام؛ ولی حجت خداوند بود که فعل، قول و تقریر او حجت است. لذا در طول زندگی آن حضرت نیز کراماتی از ایشان ظاهر گردیده است از جمله:

  • ابن‌عباس می‌گوید: روزی پیامبر اکرم(ص) وارد خانه فاطمه زهرا(س) شد؛ حسن(ع) و حسین(ع) در خواب بودند و بیدار شدند. در این هنگام علی(ع) وارد شد، رسول خدا(ص) رو به طرف آسمان نموده فرمود: خدایا، اینها اهل بیت من هستند هر پلیدی را از آنان دور گردان. در این حال حضرت زهرا(س) در خلوتگاه رفت و دو رکعت نماز خواند، پس دست به سوی آسمان برافراشت و گفت: الهی اینک محمد(ص) پیامبر تو و علی(ع) پسر عموی پیامبرت، حسن و حسین فرزند زاده پیامبرت هستند. خدایا مائده‌ای (نعمت) آسمانی بر ما بفرست، چنانچه که بر بنی‌اسرائیل فرستادی و آنها خوردند و ناسپاسی کردند و بر ما بفرست که ما از ایمان آورندگان هستیم. ابن‌عباس می‌گوید: هنوز سخن فاطمه(س) تمام نشده بود که ظرفی بزرگ که بوی آن نیکوتر از مُشک و عنبر بود نمایان شد. فاطمه آن را گرفته نزد پیامبر(ص) و علی(ع) گذاشت؛ چون علی(ع) به آن نگاه کرد فرمود: ای فاطمه، این را از کجا آوردی، در حالی که چیزی نزد شما نبود؟ رسول خدا(ص) فرمود: یا ابالحسن(ع) میل کن و سؤال نکن، شکر خدا را که فرزندی به ما روزی گردانیده است مانند مریم دختر عمران، هرگاه که زکریا(ع) به محراب عبادت بر او وارد می‌شد، نزد او روزی می‌یافت…[۱]



مطالعه بیشتر

  • صدیقه کبراء، آیت الله دستغیب، انتشارات کاوه.
  • زندگانی حضرت زهرا از ولادت تا شهادت، سید کاظم قزوینی، چاپ علمیه قم.


جستار‌های وابسته

منابع

  1. محلاتی، ذبیح الله، ریاحین الشریعه، تهران، دارالکتب اسلامیه، ج۱، ص۱۳۰.