لقب ستی برای حضرت معصومه(س): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز اصلاح پاورقی |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
لقب ستّی، که برای حضرت معصومه(س) | لقب ستّی، که برای حضرت معصومه(س) به‌کار رفته، به چه معناست. | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
لقب ستّی | {{درگاه|خانواده}} | ||
لقب '''ستّی''' به معنای زن والامقام است. این واژه از القاب خاص [[حضرت معصومه(س)|حضرت معصومه]] نیست و تنها برای احترام به خانم‌ها در ابتدای نام آنها آورده می‌شود. واژهٔ ستّی واژه‌ای عربی است که اصل آن سیّدتی بوده است.<ref>حسینی زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۶۴.</ref> شیخ عباس قمی (۱۲۹۴-۱۳۵۹ق)، محدث شیعه، عنوان می‌کند که این واژه عربی است و به معنای خانم من و بی‌بی من به‌کار می‌رود و همان سیّدتی عربی است.<ref>قمی، عباس بن محمدرضا، منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل، قم، دلیل ما، ۱۳۷۹ش، ج۳، ص۱۵۸۱.</ref> | |||
در متون روایی و تاریخی، این واژه به‌عنوان لقبی احترام‌آمیز برای زنان والامرتبه به‌کار می‌رفته است. برای نمونه، در نقلی این لقب از سوی ام ایمن، صحابی رسول خدا(ص)، برای [[حضرت زهرا(س)]] استفاده شده است.<ref>انصاری، محمد اسماعیل، موسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء، قم، دلیل ما، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۳۶۸.</ref> همچنین، این لقب برای [[حضرت زینب در روایات|حضرت زینب]](س) و برخی دیگر از زنان منسوب به اهل‌بیت(ع) نیز به‌کار رفته است.<ref>بیضون، لبیب، موسوعة کربلا، بیروت، مؤسسة اعلمی، ۱۴۲۷ق، ج۲ ٬ص۶۴۷؛ نیز: بیضون، موسوعة کربلا، ج۲، ص۴۲۶.</ref> نیز، این عنوان را نرجس خاتون(س)، مادر امام عصر(ع)، برای حکیمه خاتون، عمهٔ امام حسن عسکری(ع)، به‌کار برده است.<ref>ابن شدقم، سید ضامن الحسینی المدنی، تحفة الازهار و زلال الانهار فی نسب ابناء الائمة الاطهار، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۵۰۲.</ref> منابع شیعی القاب بسیاری برای حضرت معصومه برشمرده‌اند؛ از جمله طاهره، حمیده، بِرّه، رشیده.<ref>نائینی اردستانی، محمدعلی بن حسین، انوار المشعشعین، تحقیق محمدرضا انصاری قمی، قم، کتابخانهٔ بزرگ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی ج۱، ص۲۱۱.</ref> | |||
در متون روایی و تاریخی، این واژه به‌عنوان لقبی احترام‌آمیز برای زنان والامرتبه به‌کار می‌رفته است. برای نمونه، در نقلی این لقب از سوی | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{#seo: | |||
{{ | |title=لقب ستّی برای فاطمه معصومه(س) - معنای لقب ستّی - ویکی پاسخ | ||
|title_mode=Replaced Title | |||
|keywords=لقب ستّی | |||
|description=لقب «ستّی» به معنای «بانوی من» یا «زن والامقام» واژه‌ای عربی برگرفته از «سیّدتی» است که برای احترام به زنان به‌کار می‌رود. شیعیان این عنوان را از القاب عام حضرت فاطمه معصومه(س) می‌دانند. | |||
}} | }} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۱۴
سؤال
لقب ستّی، که برای حضرت معصومه(س) به‌کار رفته، به چه معناست.
درگاه‌ها
لقب ستّی به معنای زن والامقام است. این واژه از القاب خاص حضرت معصومه نیست و تنها برای احترام به خانم‌ها در ابتدای نام آنها آورده می‌شود. واژهٔ ستّی واژه‌ای عربی است که اصل آن سیّدتی بوده است.[۱] شیخ عباس قمی (۱۲۹۴-۱۳۵۹ق)، محدث شیعه، عنوان می‌کند که این واژه عربی است و به معنای خانم من و بی‌بی من به‌کار می‌رود و همان سیّدتی عربی است.[۲]
در متون روایی و تاریخی، این واژه به‌عنوان لقبی احترام‌آمیز برای زنان والامرتبه به‌کار می‌رفته است. برای نمونه، در نقلی این لقب از سوی ام ایمن، صحابی رسول خدا(ص)، برای حضرت زهرا(س) استفاده شده است.[۳] همچنین، این لقب برای حضرت زینب(س) و برخی دیگر از زنان منسوب به اهل‌بیت(ع) نیز به‌کار رفته است.[۴] نیز، این عنوان را نرجس خاتون(س)، مادر امام عصر(ع)، برای حکیمه خاتون، عمهٔ امام حسن عسکری(ع)، به‌کار برده است.[۵] منابع شیعی القاب بسیاری برای حضرت معصومه برشمرده‌اند؛ از جمله طاهره، حمیده، بِرّه، رشیده.[۶]
منابع
- ↑ حسینی زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۶۴.
- ↑ قمی، عباس بن محمدرضا، منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل، قم، دلیل ما، ۱۳۷۹ش، ج۳، ص۱۵۸۱.
- ↑ انصاری، محمد اسماعیل، موسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء، قم، دلیل ما، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۳۶۸.
- ↑ بیضون، لبیب، موسوعة کربلا، بیروت، مؤسسة اعلمی، ۱۴۲۷ق، ج۲ ٬ص۶۴۷؛ نیز: بیضون، موسوعة کربلا، ج۲، ص۴۲۶.
- ↑ ابن شدقم، سید ضامن الحسینی المدنی، تحفة الازهار و زلال الانهار فی نسب ابناء الائمة الاطهار، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۵۰۲.
- ↑ نائینی اردستانی، محمدعلی بن حسین، انوار المشعشعین، تحقیق محمدرضا انصاری قمی، قم، کتابخانهٔ بزرگ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی ج۱، ص۲۱۱.