منظومه عفافنامه: تفاوت میان نسخهها
Meysamhasani (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{پیش نویس:در دست ویرایش}} {{شروع متن}} {{سوال}} منظومه عفافنامه چیست؟ و از کیست؟ و به چه انگیزه ای سروده شد؟ و متن آن چیست؟ {{پایان سوال}} 123 {{پاسخ}} {{درگاه|زن و خانواده}} == شاعر == === شرح حال === امیری فیروزكوهی'''،''' كریم (1288-1363ش)، فرزند مصطفى قلی منتظم...» ایجاد کرد) |
Meysamhasani (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
=== محتوا === | === محتوا === | ||
مختصری از ابتدای شعر را در ذیل آورده و مطالعه کامل را به منابع ارجاع می دهیم.<ref>{{یادکرد ژورنال|سال=1382|دوره=سال دوم|شماره=143|نام=رسول|نام خانوادگی=جعفریان|عنوان=مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى|ژورنال=پیام زن}}</ref> | |||
{{شعر | |||
| عنوان = مثنوی عفافنامه|اى زن اى سرو ناز و باغ وجود|نور بخشنده چراغ وجود|اى به تو زنده جان خُرْد و کلان|وى پدید از تو بر دلال ویران|در رفاه از تو دوده آدم|در تعب بى تو هر که در عالم | |||
| شاعر = استاد سید کریم امیرى فیروزکوهى متخلص به امیر|فکر تو دستیار کار همه|کار تو نیز دستیار همه|بر تو قائم نظام هستى ما|در تو ظاهر خداپرستى ما|جان ما زنده در محبّت تو|دل ما شادمان به صحبت تو|عشق تو اصل زندگانى ما|وصل تو عیش جاودانى ما|از وجود تو بودِ ما پیدا|قدر تو از وجود ما پیدا|زندگى هرچه مختصر گذرد|بی تو آن به که زودتر گذرد|آن که نه طاق آسمان آراست|واین جهان را چون آن جهان آراست|از سر زلف عنبر آسایت|وز لب لعل روح افزایت|بست شیرازه کتاب حیات|ساخت جان دارویى چو آب حیات|تا تو ما را نگاهبان باشى|راحت افزاى جسم و جان باشى|...|... | |||
}} | |||
==منابع== | ==منابع== |
نسخهٔ ۱۴ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۸
منظومه عفافنامه چیست؟ و از کیست؟ و به چه انگیزه ای سروده شد؟ و متن آن چیست؟
123
شاعر
شرح حال
امیری فیروزكوهی، كریم (1288-1363ش)، فرزند مصطفى قلی منتظمالدوله، متخلص به امیر، شاعر و ادیب معاصر. وی در فرحآباد فیروزكوه به دنیا آمد. نیاكان او از روزگار كریم خان زند تا اواخر حكومت قاجار، از امیران سپاه و سران لشكر بودند و «امیر» جزء اول نام آنان بود.[۱]
ایشان تا سال 1314 به دنبال موسیقى و تفرج و... بوده است، اما پس از آن، تحولى در وى پدید آمده و به سراغ علوم ادبى و دینى رفته، سالها در محضر علماى وقت به تحصیل این علوم مشغول شده است.[۲]
استاد فیروزکوهی در دى ماه 1354 در مقدمه مجلد نخست دیوانش نوشته است: تا سال 1314 بیشتر اوقات من به مصاحبت شعرا و موسیقىدانان از نوازنده و آوازه خوان مى گذشت و کم مىشد که موسیقیدانى از پیر و جوان به طهران آمده باشد و من از دوستى و معاشرت با او بهرهمند نشده باشم. در این وقت به شاگردى شیخ عبدالنبى پرداختم و تا سال 1320 که درگذشت، شش سالى در خدمت آن عزیز به تحصیل و استفاده مشغول بودم تا آن که به فضل الهى درهاى توفیق به روى من گشوده شد و علوم عربیت از صرف تا علوم بلاغت و منطق و کلام و مقدارى فلسفه و حکمت و فقه و اصول را از آن معلم جامع بارع فراگرفتم. بعد از آن مدتى شاگردى سید حسین مجتهد کاشانى را کردم.[۳]
آیتالله خامنهای درباره ایشان می گوید: یک شاعری مثل مرحوم امیری فیروزکوهی که حقاً در قلۀ غزل زمان خودش قرار داشت.[۴]
و در جای دیگر می فرمایند: من شعرای معاصر را تقسیم میکنم به شعرایی که غزلسرا بودند، شعرایی که قصیدهسرا بودند و شعرایی که نوسرا بودند. هر کدام چند نفری هستند که من به ایشان علاقه داشتم. در غزل، مرحوم امیری فیروزکوهی است که من با ایشان دوست هم بودم و ایشان به من هم خیلی علاقه داشتند و سال ها تا بعد از انقلاب، با یکدیگر رفت و آمد داشتیم.[۵]
آثار
استاد فیروزکوی،بجز مقالهها، آثار دیگری دارند که بدین شرح است:[۶]
- عفافنامه، مثنویی در لزوم حجاب
- مقدمه بر چاپ نسخهای از دیوان صائب
- دیوان، كه در دو جلد به كوشش امیر بانو كریمی به چاپ رسیده، و مشتمل است بر غزلیات، منظومهها، قصاید، قطعهها و مثنویها.
- احقاق الحق
- ترجمۀ مكاتیب نهجالبلاغة
- ترجمۀ نفس المهموم
هدف از سرودن عفافنامه
مرحوم استاد سید عبدالکریم امیرى فیروزکوهى، به سال 1313 ش در اوج جوانى و زمانى که سلطنت پهلوى مىرفت تا با رسمى کردن کشف حجاب و اجبارى نمودن آن، به جنگ با دین و مذهب برود، منظومهاى تحت عنوان عفاف نامه سرود و به شدت از حجاب و عفاف دفاع کرد. وى به همراه آن سه منظومه کوتاه و بلند دیگر تحت عناوین سینما، رمان، و تئاتر سرود و در جمع در 27 صفحه آن را به چاپ رساند.[۷]
منظومه عفافنامه
جایگاه
احمد کسروى مقدمهای ستایش آمیز بر عفافنامه می نویسد:
«کارى در خور آفرین»شاعر دانشمند آقاى امیرى، شعرهایى درباره زنان سروده اند... من این شعرها را خوانده از فهم و دانش گوینده جوان آن در شگفت شدم. امروز که هیاهوى اروپایىگرى در ایران، هوش و خرد هر پیر و جوان را زیر و رو ساخته و فهم و دانش درستى براى کسى باز نگزارده و جوانان بیش از این هنرى ندارند که رُمانى بافته، بر دختران عشق بیاموزند، و یا شعرهایى سروده زنان را به جِلف کارى برآغالند، در چنین زمانى، جوانى بدینسان شعرهاى خردمندانه سروده و یک رشته پندهاى دانشمندانه را به رشته نظم کشیده است.[۸]
محتوا
مختصری از ابتدای شعر را در ذیل آورده و مطالعه کامل را به منابع ارجاع می دهیم.[۹]
مثنوی عفافنامه | ||
اى زن اى سرو ناز و باغ وجود | نور بخشنده چراغ وجود | |
اى به تو زنده جان خُرْد و کلان | وى پدید از تو بر دلال ویران | |
در رفاه از تو دوده آدم | در تعب بى تو هر که در عالم | |
فکر تو دستیار کار همه | کار تو نیز دستیار همه | |
بر تو قائم نظام هستى ما | در تو ظاهر خداپرستى ما | |
جان ما زنده در محبّت تو | دل ما شادمان به صحبت تو | |
عشق تو اصل زندگانى ما | وصل تو عیش جاودانى ما | |
از وجود تو بودِ ما پیدا | قدر تو از وجود ما پیدا | |
زندگى هرچه مختصر گذرد | بی تو آن به که زودتر گذرد | |
آن که نه طاق آسمان آراست | واین جهان را چون آن جهان آراست | |
از سر زلف عنبر آسایت | وز لب لعل روح افزایت | |
بست شیرازه کتاب حیات | ساخت جان دارویى چو آب حیات | |
تا تو ما را نگاهبان باشى | راحت افزاى جسم و جان باشى | |
... | ... | |
استاد سید کریم امیرى فیروزکوهى متخلص به امیر |
منابع
- ↑ کریمی،امیربانو. دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ج. ۲. تهران: مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ص. ۶۲۸.
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ آیت الله خامنهای (۱۳۸۷). «بیانات در دیدار شاعران در ماه مبارک رمضان». farsi.khamenei.ir. دریافتشده در ۲۲ آذر ۱۴۰۳.
- ↑ آیت الله خامنهای (۱۳۷۷). «بیانات در دیدار جمعی از جوانان». farsi.khamenei.ir. دریافتشده در ۲۲ آذر ۱۴۰۳.
- ↑ کریمی،امیربانو. دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ج. ۲. تهران: مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ص. ۶۲۸.
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).