منظومه عفافنامه: تفاوت میان نسخهها
Meysamhasani (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{پیش نویس:در دست ویرایش}} {{شروع متن}} {{سوال}} منظومه عفافنامه چیست؟ و از کیست؟ و به چه انگیزه ای سروده شد؟ و متن آن چیست؟ {{پایان سوال}} 123 {{پاسخ}} {{درگاه|زن و خانواده}} == شاعر == === شرح حال === امیری فیروزكوهی'''،''' كریم (1288-1363ش)، فرزند مصطفى قلی منتظم...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۴ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۵
منظومه عفافنامه چیست؟ و از کیست؟ و به چه انگیزه ای سروده شد؟ و متن آن چیست؟
123
شاعر
شرح حال
امیری فیروزكوهی، كریم (1288-1363ش)، فرزند مصطفى قلی منتظمالدوله، متخلص به امیر، شاعر و ادیب معاصر. وی در فرحآباد فیروزكوه به دنیا آمد. نیاكان او از روزگار كریم خان زند تا اواخر حكومت قاجار، از امیران سپاه و سران لشكر بودند و «امیر» جزء اول نام آنان بود.[۱]
ایشان تا سال 1314 به دنبال موسیقى و تفرج و... بوده است، اما پس از آن، تحولى در وى پدید آمده و به سراغ علوم ادبى و دینى رفته، سالها در محضر علماى وقت به تحصیل این علوم مشغول شده است.[۲]
استاد فیروزکوهی در دى ماه 1354 در مقدمه مجلد نخست دیوانش نوشته است: تا سال 1314 بیشتر اوقات من به مصاحبت شعرا و موسیقىدانان از نوازنده و آوازه خوان مى گذشت و کم مىشد که موسیقیدانى از پیر و جوان به طهران آمده باشد و من از دوستى و معاشرت با او بهرهمند نشده باشم. در این وقت به شاگردى شیخ عبدالنبى پرداختم و تا سال 1320 که درگذشت، شش سالى در خدمت آن عزیز به تحصیل و استفاده مشغول بودم تا آن که به فضل الهى درهاى توفیق به روى من گشوده شد و علوم عربیت از صرف تا علوم بلاغت و منطق و کلام و مقدارى فلسفه و حکمت و فقه و اصول را از آن معلم جامع بارع فراگرفتم. بعد از آن مدتى شاگردى سید حسین مجتهد کاشانى را کردم.[۳]
آیتالله خامنهای درباره ایشان می گوید: یک شاعری مثل مرحوم امیری فیروزکوهی که حقاً در قلۀ غزل زمان خودش قرار داشت.[۴]
و در جای دیگر می فرمایند: من شعرای معاصر را تقسیم میکنم به شعرایی که غزلسرا بودند، شعرایی که قصیدهسرا بودند و شعرایی که نوسرا بودند. هر کدام چند نفری هستند که من به ایشان علاقه داشتم. در غزل، مرحوم امیری فیروزکوهی است که من با ایشان دوست هم بودم و ایشان به من هم خیلی علاقه داشتند و سال ها تا بعد از انقلاب، با یکدیگر رفت و آمد داشتیم.[۵]
آثار
استاد فیروزکوی،بجز مقالهها، آثار دیگری دارند که بدین شرح است:[۶]
- عفافنامه، مثنویی در لزوم حجاب
- مقدمه بر چاپ نسخهای از دیوان صائب
- دیوان، كه در دو جلد به كوشش امیر بانو كریمی به چاپ رسیده، و مشتمل است بر غزلیات، منظومهها، قصاید، قطعهها و مثنویها.
- احقاق الحق
- ترجمۀ مكاتیب نهجالبلاغة
- ترجمۀ نفس المهموم
هدف از سرودن عفافنامه
مرحوم استاد سید عبدالکریم امیرى فیروزکوهى، به سال 1313 ش در اوج جوانى و زمانى که سلطنت پهلوى مىرفت تا با رسمى کردن کشف حجاب و اجبارى نمودن آن، به جنگ با دین و مذهب برود، منظومهاى تحت عنوان عفاف نامه سرود و به شدت از حجاب و عفاف دفاع کرد. وى به همراه آن سه منظومه کوتاه و بلند دیگر تحت عناوین سینما، رمان، و تئاتر سرود و در جمع در 27 صفحه آن را به چاپ رساند.[۷]
منظومه عفافنامه
جایگاه
احمد کسروى مقدمهای ستایش آمیز بر عفافنامه می نویسد:
«کارى در خور آفرین»شاعر دانشمند آقاى امیرى، شعرهایى درباره زنان سروده اند... من این شعرها را خوانده از فهم و دانش گوینده جوان آن در شگفت شدم. امروز که هیاهوى اروپایىگرى در ایران، هوش و خرد هر پیر و جوان را زیر و رو ساخته و فهم و دانش درستى براى کسى باز نگزارده و جوانان بیش از این هنرى ندارند که رُمانى بافته، بر دختران عشق بیاموزند، و یا شعرهایى سروده زنان را به جِلف کارى برآغالند، در چنین زمانى، جوانى بدینسان شعرهاى خردمندانه سروده و یک رشته پندهاى دانشمندانه را به رشته نظم کشیده است.[۸]
محتوا
منابع
- ↑ کریمی،امیربانو. دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ج. ۲. تهران: مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ص. ۶۲۸.
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ آیت الله خامنهای (۱۳۸۷). «بیانات در دیدار شاعران در ماه مبارک رمضان». farsi.khamenei.ir. دریافتشده در ۲۲ آذر ۱۴۰۳.
- ↑ آیت الله خامنهای (۱۳۷۷). «بیانات در دیدار جمعی از جوانان». farsi.khamenei.ir. دریافتشده در ۲۲ آذر ۱۴۰۳.
- ↑ کریمی،امیربانو. دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ج. ۲. تهران: مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ص. ۶۲۸.
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).
- ↑ جعفریان، رسول (۱۳۸۲). «مثنوى عفاف نامه: سروده مرحوم سید کریم امیرى فیروزکوهى». پیام زن. سال دوم (۱۴۳).