تفاوت پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۳۰: خط ۳۰:
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده = شد
  | بازبینی نویسنده = شد
  | بازبینی =
  | ارزیابی کمی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =ج
  | اولویت =ج

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۶

سؤال

آیا پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند یا معلول و سالم، یکی است؟ اگر یکسان است، آیا با عدالت خدا سازگار است؟


براساس آموزه‌های اسلامی، خداوند از هر موجودی به اندازه استعداد، شرائط و ظرفیت او انتظار دارد:﴿لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا؛ خداوند هيچ كس را جز به آنچه بدو داده است تكليف نمی‌کند(طلاق:۷) عالمان مسلمان معتقدند هر انسانی به اندازه امکانات، نعمت‌ها و استعدادی که به او داده شده، مسئول است و در آخرت نیز به همان اندازه از وی بازخواست خواهد شد.

افرادی که از امکانات و دارایی بیشتری برخوردارند، با کسانی که از چنین امکانات و ثروتی برخوردار نیستند، در تکلیف یکسان دانسته نشده‌اند. همچنین افرادی که با امکانات و توانایی کمتر، اعمال حسنه بیشتری انجام داده‌اند مستحق پاداش بیشتری دانسته شده‌اند.[۱]

آیات قرآن یکی از نعمت‌ها را اعضا و جوارح دانسته که از آن سؤال می‌شود: ﴿إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کلُّ أُولئِک کانَ عَنْهُ مَسْؤُلا؛ در پيشگاه خداوند، گوش و چشم و دل همه مسئول هستند(اسراء:۳۶) گوش و چشم و قلب نعمت‌هایی هستند که خداوند عطا کرده تا انسان به وسیله آنها، حق را از باطل تمیز داده و خود را به واقع برساند.[۲]

ظرفیت‌ها، استعدادها، و دارایی‌های انسان، وسیله‌های مادی است که انسان را در راه تکامل و تقرب به خداوند کمک می‌کند. آنچه به خداوند مربوط است این است که عدالت را در آخرت، اعمال نماید و هر فردی را با توجه به امکانات بدنی و مالی که داده، قضاوت کند و بیشترین پاداش را به کسانی دهد که بهترین استفاده را نسبت به هدف خلقت از امکانات خود کرده باشند و بیشترین مجازات را به فردی دهد که بدترین استفاده را از بهترین امکانات کرده باشند.[نیازمند منبع]

منابع

  1. قرائتی، محسن، اصول عقاید، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، ۱۳۷۵ش، ص۱۱۹ و ۱۲۰.
  2. طباطبایی، سید محمد حسین، ترجمه المیزان، ج۱۳، ص۱۳۰.