تفاوت پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
(۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آیا پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند یا معلول و سالم، یکی است؟ و اگر هست پس عدالت خدا کجاست؟
آیا پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند یا معلول و سالم، یکی است؟ اگر یکسان است، آیا با عدالت خدا سازگار است؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}خداوند از هر موجودی به اندازه استعداد، شرائط و ظرفیت او انتظار دارد. هر انسانی را به اندازه امکانات، نعمت‌ها و استعدادی که به او داده است، از وی انتظار خدمت و اطاعت دارد و در آخرت نیز به همان اندازه از وی بازخواست کرده و سؤال می‌کند. {{قرآن|لَا يُكلَِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا ءَاتَئهَا|ترجمه=خداوند هيچ كس را جز به آنچه بدو داده است تكليف نمی‌کند|سوره=طلاق|آیه=۷}}


کسانی که از امکانات و دارایی بیشتری برخوردارند، با کسانی که از چنین امکانات و ثروتی برخوردار نیستند در تکلیف یکسان نیستند. افرادی که جسم سالمی دارند، بهتر و زودتر می‌توانند اعمال عبادی را انجام دهند. از سوی دیگر اگر کسی با امکانات و توانایی کمتری خدمات بیشتری یا مساوی با توانگران ارائه دهد پاداش بیشتری خواهد داشت.<ref>قرائتی، محسن، اصول عقاید، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، ۱۳۷۵ش، ص۱۱۹ و ۱۲۰.</ref>
{{پاسخ}}
براساس آموزه‌های اسلامی، خداوند از هر موجودی به اندازه استعداد، شرائط و ظرفیت او انتظار دارد:{{قرآن|لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا|ترجمه=خداوند هيچ كس را جز به آنچه بدو داده است تكليف نمی‌کند|سوره=طلاق|آیه=۷}} عالمان مسلمان معتقدند هر انسانی به اندازه امکانات، نعمت‌ها و استعدادی که به او داده شده، مسئول است و در [[آخرت]] نیز به همان اندازه از وی بازخواست خواهد شد.


افرادی که از نعمت‌های الهی برخورداری بیشتری داشته‌اند، انتظار بیشتری وجود دارد و اگر چنین نشود باید مورد سؤال و بازخواست قرار گیرند. یکی از نعمت‌ها، اعضا و جوارح سالم است که در قیامت از آن سؤال می‌شود. قرآن می‌فرماید: {{قرآن|إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کلُّ أُولئِک کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً|ترجمه=در پيشگاه خداوند، گوش و چشم و دل همه مسئول هستند|سوره=اسراء|آیه=۳۶}} گوش و چشم و قلب نعمت‌هایی هستند که خداوند ارزانی داشته تا انسان به وسیله آنها، حق را از باطل تمیز داده و خود را به واقع برساند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، ترجمه المیزان، ج۱۳، ص۱۳۰. (نرم‌افزار نور).</ref>
افرادی که از امکانات و دارایی بیشتری برخوردارند، با کسانی که از چنین امکانات و ثروتی برخوردار نیستند، در تکلیف یکسان دانسته نشده‌اند. همچنین افرادی که با امکانات و توانایی کمتر، اعمال حسنه بیشتری انجام داده‌اند مستحق پاداش بیشتری دانسته شده‌اند.<ref>قرائتی، محسن، اصول عقاید، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، ۱۳۷۵ش، ص۱۱۹ و ۱۲۰.</ref>  


ظرفیت‌ها، استعدادها، و دارایی‌های انسان اسباب و وسایل مادی است که باید انسان را در راه تکامل و تقرب به خداوند کمک کند. آنچه به خداوند مربوط است این است که عدالت را در آخرت، اعمال نماید و هرفردی را با توجه به امکانات بدنی و مالی که داده، محاکمه کند و بیشترین پاداش را به کسانی دهد که بهترین استفاده را نسبت به هدف خلقت از امکانات خود کرده باشد و بیشترین مجازات را به فردی دهد که بدترین استفاده را از بهترین امکانات کرده باشند.
آیات قرآن یکی از نعمت‌ها را اعضا و جوارح دانسته که از آن سؤال می‌شود: {{قرآن|إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کلُّ أُولئِک کانَ عَنْهُ مَسْؤُلا|ترجمه=در پيشگاه خداوند، گوش و چشم و دل همه مسئول هستند|سوره=اسراء|آیه=۳۶}} گوش و چشم و قلب نعمت‌هایی هستند که خداوند عطا کرده تا انسان به وسیله آنها، حق را از باطل تمیز داده و خود را به واقع برساند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، ترجمه المیزان، ج۱۳، ص۱۳۰.</ref>


ظرفیت‌ها، استعدادها، و دارایی‌های انسان، وسیله‌های مادی است که انسان را در راه تکامل و [[تقرب به خداوند]] کمک می‌کند. آنچه به خداوند مربوط است این است که [[عدالت]] را در آخرت، اعمال نماید و هر فردی را با توجه به امکانات بدنی و مالی که داده، [[قضاوت]] کند و بیشترین پاداش را به کسانی دهد که بهترین استفاده را نسبت به هدف خلقت از امکانات خود کرده باشند و بیشترین مجازات را به فردی دهد که بدترین استفاده را از بهترین امکانات کرده باشند.{{مدرک}}
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = کلام
  | شاخه اصلی = کلام
|شاخه فرعی۱ = عدل الهی
| شاخه فرعی۱ = عدل الهی
|شاخه فرعی۲ = عدل
| شاخه فرعی۲ = عدل
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
خط ۲۳: خط ۲۴:
  | تیترها =-
  | تیترها =-
  | ویرایش =شد
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =شد
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | بازبینی نویسنده = شد
| ارزیابی کمی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =ج
  | اولویت =ج

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۶

سؤال

آیا پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند یا معلول و سالم، یکی است؟ اگر یکسان است، آیا با عدالت خدا سازگار است؟


براساس آموزه‌های اسلامی، خداوند از هر موجودی به اندازه استعداد، شرائط و ظرفیت او انتظار دارد:﴿لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا؛ خداوند هيچ كس را جز به آنچه بدو داده است تكليف نمی‌کند(طلاق:۷) عالمان مسلمان معتقدند هر انسانی به اندازه امکانات، نعمت‌ها و استعدادی که به او داده شده، مسئول است و در آخرت نیز به همان اندازه از وی بازخواست خواهد شد.

افرادی که از امکانات و دارایی بیشتری برخوردارند، با کسانی که از چنین امکانات و ثروتی برخوردار نیستند، در تکلیف یکسان دانسته نشده‌اند. همچنین افرادی که با امکانات و توانایی کمتر، اعمال حسنه بیشتری انجام داده‌اند مستحق پاداش بیشتری دانسته شده‌اند.[۱]

آیات قرآن یکی از نعمت‌ها را اعضا و جوارح دانسته که از آن سؤال می‌شود: ﴿إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کلُّ أُولئِک کانَ عَنْهُ مَسْؤُلا؛ در پيشگاه خداوند، گوش و چشم و دل همه مسئول هستند(اسراء:۳۶) گوش و چشم و قلب نعمت‌هایی هستند که خداوند عطا کرده تا انسان به وسیله آنها، حق را از باطل تمیز داده و خود را به واقع برساند.[۲]

ظرفیت‌ها، استعدادها، و دارایی‌های انسان، وسیله‌های مادی است که انسان را در راه تکامل و تقرب به خداوند کمک می‌کند. آنچه به خداوند مربوط است این است که عدالت را در آخرت، اعمال نماید و هر فردی را با توجه به امکانات بدنی و مالی که داده، قضاوت کند و بیشترین پاداش را به کسانی دهد که بهترین استفاده را نسبت به هدف خلقت از امکانات خود کرده باشند و بیشترین مجازات را به فردی دهد که بدترین استفاده را از بهترین امکانات کرده باشند.[نیازمند منبع]

منابع

  1. قرائتی، محسن، اصول عقاید، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، ۱۳۷۵ش، ص۱۱۹ و ۱۲۰.
  2. طباطبایی، سید محمد حسین، ترجمه المیزان، ج۱۳، ص۱۳۰.