آزمایش همه انسان‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها

(ابرابزار)
جز (جایگزینی متن - ' <ref>' به '<ref>')
 
(۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۵: خط ۵:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|کرونا}}
{{درگاه|کرونا}}
'''آزمایش بندگان''' را یک سنتِ ثابت الهی خوانده‌اند که هیچ انسانی از آن استثنا نیست. انسان‌ها را در همه حال در مَعرض امتحان الهی گفته‌اند که باید نسبت به هر حادثه‌ای، این احتمال را بدهد که یکی از امتحانات الهی باشد.
'''آزمایش همه انسان‌ها''' را یک سنتِ ثابت الهی خوانده‌اند که هیچ انسانی از آن استثنا نیست. انسان‌ها را در همه حال در مَعرض امتحان الهی گفته‌اند که باید نسبت به هر حادثه‌ای، احتمال بدهد که امتحان الهی است.


قرآن چنین به امتحان عمومی انسان‌ها اشاره می‌کند: {{قرآن|أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ|ترجمه=آیا مردم گمان می‌کنند بدون امتحان رها می‌شوند، نه هرگز، بلکه همگی باید امتحان دهند.|سوره=عنکبوت|آیه=۱}}
قرآن چنین به امتحان عمومی انسان‌ها اشاره می‌کند: {{قرآن||ترجمه=آیا مردم گمان می‌کنند بدون امتحان رها می‌شوند، نه هرگز، بلکه همگی باید امتحان دهند.|سوره=عنکبوت|آیه=۱}} [[آیت‌الله مکارم شیرازی]] در [[تفسیر نمونه]] آورده که هر فرد و جامعه‌ای به نوعی در سنت امتحان الهی سهیم است و امتحانات خداوند در شکل‌های گوناگون به سراغ آن‌ها می‌آید.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۵۲۸.</ref>
آیت‌الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه آورده است که هر فرد و جامعه‌ای به نوعی در سنت امتحان الهی سهیم است و امتحانات خداوند در شکل‌های گوناگون به سراغ آن‌ها می‌آید.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، ج۱، ص۵۲۸.</ref>


مولوی شاعر و عارف مشهور مسلمان همیشگی بودن آزمایش الهی را چنین می‌خواند:
مولوی شاعر و عارف مشهور مسلمان همیشگی بودن آزمایش الهی را چنین می‌خواند:
{{شعر|پس بهر دوری ولیی قایمست|تا قیامت آزمایش دایمست<ref>مولانا، «[https://ganjoor.net/moulavi/masnavi/daftar2/sh20 بخش ۲۰ - ملامت کردن مردم شخصی را کی مادرش را کشت به تهمت]»، مثنوی معنوی دفتر دوم. سایت گنجور.</ref>}}
{{شعر|پس بهر دوری ولیی قایمست|تا قیامت آزمایش دایمست<ref>مولانا، «[https://ganjoor.net/moulavi/masnavi/daftar2/sh20 بخش ۲۰ - ملامت کردن مردم شخصی را کی مادرش را کشت به تهمت]»، مثنوی معنوی دفتر دوم. سایت گنجور.</ref>}}
همچنین شاعر دیگری چنین سروده است:
همچنین شاعر دیگری چنین سروده است:
{{شعر|گفته‌ایم: «آمَنْتُ بالله» با زبان|صِدق آن با امتحان گردد عیان<ref>«[http://gardenkingdom.blogfa.com/post/667/شعر-عرفاني(آزمون-الهي) شعر عرفانی(آزمون الهی)]»، مرغ باغ ملکوت.</ref>}}
{{شعر|گفته‌ایم: «آمَنْتُ بالله» با زبان||صِدق آن با امتحان گردد عیان<ref>«[http://gardenkingdom.blogfa.com/post/667/شعر-عرفاني(آزمون-الهي) شعر عرفانی(آزمون الهی)]»، مرغ باغ ملکوت.</ref>}}


== موارد آزمون الهی ==
== موارد آزمون الهی ==
{{اصلی|مصادیق آزمایش الهی}}
قرآن در سوره بقره مواردی از آزمون الهی را برشمرده است:
قرآن در سوره بقره مواردی از آزمون الهی را برشمرده است:
{{ستون۳}}
{{ستون۳}}
خط ۲۴: خط ۲۴:
* کمبود محصولات<ref>سوره بقره، آیه۱۵۵.</ref>
* کمبود محصولات<ref>سوره بقره، آیه۱۵۵.</ref>
{{پایان}}
{{پایان}}
موارد دیگری نیز در قرآن به عنوان وسیله امتحان آمده است: فرزندان، پیامبران، دستورات خداوند و حتی برخی خواب‌ها ممکن است از وسائل آزمایش باشد. {{قرآن|وَنَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَالْخَیْر|ترجمه=شرور و خیرها نیز از آزمایش‌های الهی محسوب می‌شوند|سوره=انبیا|آیه=۳۵}}
نعمت‌هایی که داده شده،<ref>سوره مائده، آیه۴۸.</ref> گرفتاری‌ها و خیرها<ref>سوره انبیاء، آیه۳۵.</ref> و فرزندان و اموال<ref>مکارم شیرای، تفسیر نمونه، ج۷، ص۱۳۸.</ref> از موارد دیگر امتحان الهی است.
 
مصادیق آزمایش الهی محدودیت نداشته و به صورت‌های مختلفی واقع می‌شود. گاه افراد در محیط‌هایی قرار می‌گیرند که از هر نظر آلوده است. امتحان این افراد این است که در چنین شرایطی هم‌رنگ محیط نشوند و اصالت و پاکی خود را حفظ کنند. گروهی در فشار محرومیت‌ها قرار دارند، اگر به گونه دیگری زندگی کنند و ایمان، تقوا و عزت خود را از دست دهند، برخی مشکلات خود را حل کنند و همین آزمون آن‌ها است. گروهی دیگر، غرق در نعمت می‌شوند و امکانات مادی از هر نظر در اختیارشان قرار می‌گیرد، آنان این‌گونه امتحان می‌شوند که آیا شکر نعمت می‌کنند یا غرق در غفلت، غرور، غرق در لذت‌ها و شهوات می‌شوند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، ج۱۶، ص۲۰۷–۲۰۶.</ref>
 
== مطالعه بیشتر ==
* امتحان عامل تکامل، حسین شفاهی.


==جستارهای وابسته==
* [[امتحان الهی در قرآن]]
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
خط ۵۰: خط ۴۷:
| ارجاعات =
| ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
| بازبینی نویسنده =
| بازبینی = شد
| بازبینی =شد
| تکمیل =
| تکمیل =
| اولویت = ج
| اولویت = ج
| کیفیت = ج
| کیفیت = ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
خط ۵۹: خط ۵۶:
[[ar:کیفیة إختبار العباد]]
[[ar:کیفیة إختبار العباد]]
[[es:Cómo se pone a prueba a los creyentes]]
[[es:Cómo se pone a prueba a los creyentes]]
[[ps:د بندگانو د آزموینی څرنګوالی]]
[[ps:د بندگانو د آزموينې څرنګوالی]]
[[fr:Manière dont Dieu éprouve Ses serviteurs]]


[[رده:بلایا و شرور]]
[[رده:بلایا و شرور]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۰۲

سؤال

با توجه به آیات قرآن، بفرمایید خداوند چگونه بندگانش را آزمایش می‌کند؟

درگاه‌ها
کرونا و بلایا.png


آزمایش همه انسان‌ها را یک سنتِ ثابت الهی خوانده‌اند که هیچ انسانی از آن استثنا نیست. انسان‌ها را در همه حال در مَعرض امتحان الهی گفته‌اند که باید نسبت به هر حادثه‌ای، احتمال بدهد که امتحان الهی است.

قرآن چنین به امتحان عمومی انسان‌ها اشاره می‌کند: ﴿آیا مردم گمان می‌کنند بدون امتحان رها می‌شوند، نه هرگز، بلکه همگی باید امتحان دهند.(عنکبوت:۱) آیت‌الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه آورده که هر فرد و جامعه‌ای به نوعی در سنت امتحان الهی سهیم است و امتحانات خداوند در شکل‌های گوناگون به سراغ آن‌ها می‌آید.[۱]

مولوی شاعر و عارف مشهور مسلمان همیشگی بودن آزمایش الهی را چنین می‌خواند:

پس بهر دوری ولیی قایمست تا قیامت آزمایش دایمست[۲]

همچنین شاعر دیگری چنین سروده است:

گفته‌ایم: «آمَنْتُ بالله» با زبان
صِدق آن با امتحان گردد عیان[۳]

موارد آزمون الهی

قرآن در سوره بقره مواردی از آزمون الهی را برشمرده است:

  • ترس
  • گرسنگی
  • زیان مالی
  • زیان جانی
  • کمبود محصولات[۴]

نعمت‌هایی که داده شده،[۵] گرفتاری‌ها و خیرها[۶] و فرزندان و اموال[۷] از موارد دیگر امتحان الهی است.

جستارهای وابسته

منابع

  1. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۵۲۸.
  2. مولانا، «بخش ۲۰ - ملامت کردن مردم شخصی را کی مادرش را کشت به تهمت»، مثنوی معنوی دفتر دوم. سایت گنجور.
  3. «شعر عرفانی(آزمون الهی)»، مرغ باغ ملکوت.
  4. سوره بقره، آیه۱۵۵.
  5. سوره مائده، آیه۴۸.
  6. سوره انبیاء، آیه۳۵.
  7. مکارم شیرای، تفسیر نمونه، ج۷، ص۱۳۸.