همنشینی گرگ و گوسفند در آخرالزمان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
برای روشن شدن مطلب مثالی میزنیم؛ مثلاً وقتی گفته میشود فلانی خاکستر خانهاش زیاد است این به معنای این نیست که واقعاً خانه اش پر از خاکستر است بلکه این کلام کنایه از این است که فلانی مهمان زیادی دارد. در این حدیث هم که میگوید؛ گرگ و گوسفند در کنار هم زندگی میکنند بیانگر وجود یک امنیت پایدار و مطلق در حکومت آن حضرت میباشد و وجود یک عدالت مطلق که به معنای واقعی کلمه در حاکمیت اجرا میشود و در سایه این عدالت و امنیت است که دیگر تعدّی و تجاوز و ظلم به همدیگر وجود ندارد. | برای روشن شدن مطلب مثالی میزنیم؛ مثلاً وقتی گفته میشود فلانی خاکستر خانهاش زیاد است این به معنای این نیست که واقعاً خانه اش پر از خاکستر است بلکه این کلام کنایه از این است که فلانی مهمان زیادی دارد. در این حدیث هم که میگوید؛ گرگ و گوسفند در کنار هم زندگی میکنند بیانگر وجود یک امنیت پایدار و مطلق در حکومت آن حضرت میباشد و وجود یک عدالت مطلق که به معنای واقعی کلمه در حاکمیت اجرا میشود و در سایه این عدالت و امنیت است که دیگر تعدّی و تجاوز و ظلم به همدیگر وجود ندارد. | ||
{{ظهور-عمودی}} | |||
حدیث همنشی گرگ و گوسفند در اصل مطلبی است که از ابن عباس نقل شده: {{عربی|عن ابن عباس: حتی یأمن الشاه و الذئب و البقره و الأسد و الإنسان و الحیّه و حتی لا تقرض فأره جراباً»}}.<ref>طبسی، نجم الدین، چشمانداز بر حکومت حضرت مهدی (عج)، ص۲۴۰ به نقل از: بحارالانوار و سنن بیهقی.</ref> | حدیث همنشی گرگ و گوسفند در اصل مطلبی است که از ابن عباس نقل شده: {{عربی|عن ابن عباس: حتی یأمن الشاه و الذئب و البقره و الأسد و الإنسان و الحیّه و حتی لا تقرض فأره جراباً»}}.<ref>طبسی، نجم الدین، چشمانداز بر حکومت حضرت مهدی (عج)، ص۲۴۰ به نقل از: بحارالانوار و سنن بیهقی.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۲
در کتاب مهدی در قرآن نوشته شده که در زمان ظهور گوسفند و گرگ با هم انس دارند، پس روزی آنها چه میشود که بدست گوسفند است؟
روایتی که بر همنشینی گرگ و گوسفند دلالت دارد، از ناحیه معصومان صادر نشده بلکه ابنعباس از صحابه پیامبر نقل کرده است. در فرض درستی این سخن، توضیح آن این است که در این احادیث آنچه که بیشتر مورد توجه است جنبه کنایی حدیث است، به این معنی که یک منطوق حدیث داریم که عبارت است از همان الفاظ و معنای ظاهری آن و یک مفهوم حدیث داریم که عبارت است از آن معنایی که در کلام موجود نیست بلکه در بطن آن کلام وجود دارد.
برای روشن شدن مطلب مثالی میزنیم؛ مثلاً وقتی گفته میشود فلانی خاکستر خانهاش زیاد است این به معنای این نیست که واقعاً خانه اش پر از خاکستر است بلکه این کلام کنایه از این است که فلانی مهمان زیادی دارد. در این حدیث هم که میگوید؛ گرگ و گوسفند در کنار هم زندگی میکنند بیانگر وجود یک امنیت پایدار و مطلق در حکومت آن حضرت میباشد و وجود یک عدالت مطلق که به معنای واقعی کلمه در حاکمیت اجرا میشود و در سایه این عدالت و امنیت است که دیگر تعدّی و تجاوز و ظلم به همدیگر وجود ندارد.
ظهور |
حدیث همنشی گرگ و گوسفند در اصل مطلبی است که از ابن عباس نقل شده: «عن ابن عباس: حتی یأمن الشاه و الذئب و البقره و الأسد و الإنسان و الحیّه و حتی لا تقرض فأره جراباً»».[۱]
شبیه همین حدیث باز از پیامبر(ص) نقل شده که ایشان میفرمایند: «... حتی تسیر المرأتان لا تخشیان جوراً؛ [در حکومت حضرت مهدی (عج)] به گونه ای است که دو زن شبانه حرکت کرده، مسافرت میکنند و از بی عدالتی و ستم هراسی ندارند».[۲]
یا حدیث دیگر شبیه اینها باز وارد شده از امام باقر(ع) که ایشان میفرمایند: «یقاتلون و الله؛ حتی یوحد الله، و لا یشرک به شیء و حتی تخرج العجوز الضعیفه من المشرق ترید المغرب و لا ینهاها أحد؛ به خدا سوگند، یاران مهدی آن اندازه میجنگند تا خدا به یگانگی پرستیده شود و به او شر نورزند و تا آن جا که پیرزنی سالخورده و ناتوان از این سوی جهان به آن سوی رهسپار شود و کسی متعرّض او نشود».[۳]
با دقت و تأمل در این گونه احادیث متوجه میشویم؛ آنچه مهم است مفهوم احادیث است و آن وجود امنیت پایدار در آن حکومت است در حالی که پیش از ظهور حضرت مهدی (عج) شرایط ناامنی بر جهان چیره شده بود، و یکی از بنیادیترین کارهای آن حضرت، بازگرداندن امنیت به جامعه است.
مطالعه بیشتر
- نشانههایی از دولت موعود یا چشمانداز بر حکومت حضرت مهدی(عج)، نجم الدین طبسی، قم، بوستان کتاب، چاپ جدید دوم، ۱۳۸۶ش.
- عصر ظهور، علی کورانی، ترجمه عباس کورانی، شرکت چاپ و نشر بینالملل سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ سوم، ۱۳۷۹ش.
- حکومت جهانی حضرت مهدی، آیت الله مکارم شیرازی، نسل جوان.
- سیمای آفتاب(سیری در زندگانی حضرت مهدی)، حبیب الله طاهری، انتشارات زائر آستان مقدسه قم، چاپ سوم، ۱۳۸۲ش.