آرزوی مرگ از حضرت مریم(س)

سؤال

آرزوی مرگ کردن حضرت مریم(س) برای چه بود؟

براساس قرآن، حضرت مریم(س) در شرایط سخت زایمان آرزوی مرگ کرده است:

﴿فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلَىٰ جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يَا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَكُنْتُ نَسْيًا مَنْسِيًّا؛ تا درد زايمان، او را به سوى تنه درخت خرمايى كشانيد. گفت: «اى كاش، پيش از اين مرده بودم و يكسر فراموش‌شده بودم.»﴾(مریم:۲۳)

مریم(س) شوهر نداشت و باردار شدن او به اراده خداوند بود.

و انما نحن مع هذه الآية التي تصور لنا حالة صعبة كانت تعيشها مريم

بديهى است تنها ترس تهمتهاى آينده نبود كه قلب مريم را مى‏فشرد، هر چند مشغله فكرى مريم بيش از همه همين موضوع بود، ولى مشكلات و مصائب ديگر مانند وضع حمل بدون قابله و دوست و ياور، در بيابانى تنهاى تنها، نبودن محلى براى استراحت، آبى براى نوشيدن و غذا براى خوردن، وسيله براى نگاهدارى مولود جديد، اينها امورى بود كه سخت او را تكان می‌داد

قالَتْ يا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هذا فتاة عذراء، تركت الدنيا و لم تر مسئوليات الحياة،- سواء كانت مسئوليات البيت أو مسئوليات المجتمع- لأنها كانت متعبدة، و متحررة من علاقات الدنيا، و يأتيها المخاض، و هذه أول تجربة لها في الحياة، فلم تعرف كيف تتصرف تجاهها، كما انها كانت وحيدة في الصحراء، و لم تجد من يمد لها يد العون! آنئذ شعرت بمشقة بالغة

هذه الكلمة و أمثالها ينطق بها كل انسان عند الأزمات و اشتداد الأمر عليه، ينفس بها عن همه و كربه، و ما على قائلها من غضاضة ما لم يكن شاكا في دينه، و لا مرتابا بيقينه

تنحت بالحمل إلى مكان بعيد و قيل معناه انفردت به مكانا بعيدا من قومها حياء من أهلها و خوفا من أن يتهموها بسوء

و إنما تمنت (ع) الموت كراهية لأن يعصي الله فيها و قيل استحياء من الناس أن يظنوا بها سوءا عن السدي و روي عن الصادق (ع) لأنها لم تر في قومها رشيدا ذا فراسة ينزهها من السوء

و اعلم أن هذه الوجوه محتملة، و ليس في القرآن ما يدل على شي‏ء منها

أنها كانت مشهورة في بني إسرائيل بالزهد لنذر أمها و تشاح الأنبياء في تربيتها و تكفل زكريا بها، و لأن الرزق كان يأتيها من عند اللّه تعالى، فلما كانت في نهاية الشهرة استحيت من هذه الواقعه

او در هنگام به دنیا آوردن فرزندش؛ حضرت عیسی(ع) آرزو کرد که پیش‌تر مرده بود. مفسران و روایات دلایلی برای این آرزو ذکر کرده‌اند:

1. به خاطر تهمتی که به او خواهند زد.
2. بدون قابله و دوست و یاور، در بیابانی تنها، نبودن محلی برای استراحت، آبی برای نوشیدن، غذا برای خوردن، وسیله برای نگاهداری مولود جدید.
3. نبود یک فرد با خرد و رشید و اهل درک و فهم. این زن پاکدامن و عفیف با مولود می‌خواهد به طرف قومی برود که اهل درک و فهم نیستند طبیعی است به خاطر آبروی خود می‌ترسد و از خداوند طلب مرگ می‌کند خداوند متعال در آیه بعد به آن حضرت دلداری می‌دهد که نگران غذا مباش و خداوند بندگان صالح خود را تنها نخواهد گذاشت این است که می‌فرماید: ناگهان از طرف پایین پای حضرت مریم(س) صدا زد که: اندوهگین مباش که خدا از زیر پای تو چشمه ای جاری کرد، و تنه درخت را تکان بده تا رطب تازه بر تو بریزد و بخور و بیاشام و (به دفاع خدا) چشم تو به این مولود روشن باشد و هرگاه کسی از تو درباره این فرزند سئوال کرد، به اشاره بگو من روزه دارم و نمی‌توانم با احدی حرف بزنم.