ستایش خداوند از خود در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

(ابرابزار)
خط ۷: خط ۷:


== ستایش پس از آفرینش انسان و آسمان و زمین ==
== ستایش پس از آفرینش انسان و آسمان و زمین ==
در چندین آیه قرآن<ref>سوره غافر آیه ۶۴، سوره مؤمنون آیه ۱۴، سوره اعراف آیه ۵۴، سوره فرقان آیه ۱، سوره ملک آیه ۱.</ref>، پس و پیش از بیان خلقت انسان و مراحل آن و نیز آفرینش آسمان و زمین و خداوند واژه «تبارک» را برای خود به کار می‌برد و خود و خالقیت خود را ستایش می‌کند: {{قرآن|تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ|ترجمه=بزرگوار [و خجسته‌] است آنكه فرمانروايى به دست اوست و او بر هر چيزى تواناست.|سوره=ملک|آیه=۱}}
در چندین آیه قرآن،<ref>سوره غافر آیه ۶۴، سوره مؤمنون آیه ۱۴، سوره اعراف آیه ۵۴، سوره فرقان آیه ۱، سوره ملک آیه ۱.</ref> پس و پیش از بیان خلقت انسان و مراحل آن و نیز آفرینش آسمان و زمین و خداوند واژه «تبارک» را برای خود به کار می‌برد و خود و خالقیت خود را ستایش می‌کند: {{قرآن|تَبَارَکَ الَّذِی بِیَدِهِ الْمُلْکُ وَهُوَ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ|ترجمه=بزرگوار [و خجسته] است آنکه فرمانروایی به دست اوست و او بر هر چیزی تواناست.|سوره=ملک|آیه=۱}}
 
«تبارك» از ماده «بركت» به معنى دوام و بقاء و زوال‏‌ناپذيرى آمده، و در مورد هر نعمتى كه پايدار و با دوام باشد گفته شده است. در آيه فوق در حقيقت دليل مبارك بودن ذات پاك خدا ذكر شده و آن مالكيت و حاكميت او بر جهان و قدرت او بر همه چيز است، و به همين دليل وجودى است زوال‏‌ناپذير و پربركت.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۲۴، ص: ۳۱۶.
 
</ref>
 
مفسران گفته‌اند لايقترين وجود براى صفت «مبارک» همان وجود خدا است؛ او وجودى است مبارك ازلى، ابدى و سرچشمه همه بركات و نيكي‌ها و خير مستمر.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۶، ص: ۲۰۸.
 
</ref> كلمه «تبارك» در باره هر چيزى استعمال شود از كثرت صدور خيرات و بركات از آن چيز خبر می‌دهد. و به معناى ثبوت خير در هر چيز است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۱۹، ص: ۵۸۴. و ج۱۵، ص۲۳۸.
</ref> برخی هم گفته‌اند به معنای تعظّم و تمجّد: بزرگوار و مجيد است‏.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، ج۱۴، ص: ۱۹۲.
 
</ref>
 


«تبارک» از ماده «برکت» به معنی دوام و بقاء و زوال‌ناپذیری آمده، و در مورد هر نعمتی که پایدار و با دوام باشد گفته شده است. در آیه فوق در حقیقت دلیل مبارک بودن ذات پاک خدا ذکر شده و آن مالکیت و حاکمیت او بر جهان و قدرت او بر همه چیز است، و به همین دلیل وجودی است زوال‌ناپذیر و پربرکت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص: ۳۱۶.</ref>


مفسران گفته‌اند لایقترین وجود برای صفت «مبارک» همان وجود خدا است؛ او وجودی است مبارک ازلی، ابدی و سرچشمه همه برکات و نیکی‌ها و خیر مستمر.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۶، ص: ۲۰۸.</ref> کلمه «تبارک» در باره هر چیزی استعمال شود از کثرت صدور خیرات و برکات از آن چیز خبر می‌دهد. و به معنای ثبوت خیر در هر چیز است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۹، ص: ۵۸۴. و ج۱۵، ص۲۳۸.</ref> برخی هم گفته‌اند به معنای تعظّم و تمجّد: بزرگوار و مجید است‏.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، ج۱۴، ص: ۱۹۲.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
خط ۴۰: خط ۳۰:
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده =  
  | بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =

نسخهٔ ‏۲۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۵

سؤال

ستایش خداوند از خود در قرآن برای چیست؟

خداوند در چندین آیه، بعد از خلقت انسان و آسمان‌ها و زمین خود را ستایش کرده است. اما نه از نوع ستایش انسانی، بلکه هدف از این کار، توصیف قدرت خدایی‌اش است تا انسان‌ها را متوجه خالقیت و ربوبیت خود سازد و از عبادت غیر خودش بازدارد.

ستایش پس از آفرینش انسان و آسمان و زمین

در چندین آیه قرآن،[۱] پس و پیش از بیان خلقت انسان و مراحل آن و نیز آفرینش آسمان و زمین و خداوند واژه «تبارک» را برای خود به کار می‌برد و خود و خالقیت خود را ستایش می‌کند: ﴿تَبَارَکَ الَّذِی بِیَدِهِ الْمُلْکُ وَهُوَ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ؛ بزرگوار [و خجسته] است آنکه فرمانروایی به دست اوست و او بر هر چیزی تواناست.(ملک:۱)

«تبارک» از ماده «برکت» به معنی دوام و بقاء و زوال‌ناپذیری آمده، و در مورد هر نعمتی که پایدار و با دوام باشد گفته شده است. در آیه فوق در حقیقت دلیل مبارک بودن ذات پاک خدا ذکر شده و آن مالکیت و حاکمیت او بر جهان و قدرت او بر همه چیز است، و به همین دلیل وجودی است زوال‌ناپذیر و پربرکت.[۲]

مفسران گفته‌اند لایقترین وجود برای صفت «مبارک» همان وجود خدا است؛ او وجودی است مبارک ازلی، ابدی و سرچشمه همه برکات و نیکی‌ها و خیر مستمر.[۳] کلمه «تبارک» در باره هر چیزی استعمال شود از کثرت صدور خیرات و برکات از آن چیز خبر می‌دهد. و به معنای ثبوت خیر در هر چیز است.[۴] برخی هم گفته‌اند به معنای تعظّم و تمجّد: بزرگوار و مجید است‏.[۵]

منابع

  1. سوره غافر آیه ۶۴، سوره مؤمنون آیه ۱۴، سوره اعراف آیه ۵۴، سوره فرقان آیه ۱، سوره ملک آیه ۱.
  2. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۴، ص: ۳۱۶.
  3. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۶، ص: ۲۰۸.
  4. علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۹، ص: ۵۸۴. و ج۱۵، ص۲۳۸.
  5. ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، ج۱۴، ص: ۱۹۲.