معنای ربوبیت تکوینی و تشریعی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mnazarzadeh (بحث | مشارکتها) (بارگزاری اولیه) |
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
منظور از | منظور از ربوبیت تکوینی و ربوبیت تشریعی چیست؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
ربوبیت از [[صفات فعل]] است، که از رابطه مخلوقات و خداوند انتزاع می شود. معنای ربوبیت آن است که مخلوقات، نه تنها در اصل وجود و هستی خود به خداوند محتاجند، بلکه تمامی شئون وجودی آنها وابسته به خدای متعال است و هیچ گونه استقلالی ندارند. حفظ و نگهداری کردن، حیات بخشیدن و میراندن، روزی دادن و به رشد و کمال رساندن، راهنمایی کردن و مورد امر و نهی قرار دادن از جمله مصادیق ربوبیت هستند.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، معارف قرآن، خداشناسی جهان‌شناسی، مؤسسه امام خمینی (ره)، ۱۳۶۸، ص۴۹، ج۱.</ref> | |||
از | == تفاوت ربوبیت تکوینی و تشریعی == | ||
تدبیر مخلوقات و رسیدگی کردن به شؤون آنها، به دو دسته تقسیم می‌شود، یک قسم از آن، مختص موجودات دارای عقل و اختیار است و قسم دیگر تمامی مخلوقات را شامل می‌شود، با توجه به این مقدمه فرق ربوبیت تکوینی و تشریعی در ضمن دو فرق عمده بیان می‌شود: | |||
* [[ربوبیت تشریعی]]، از رابطه بین موجودات ذی‌شعور و خداوند انتزاع می‌شود، ولی [[ربوبیت تکوینی]] از رابطه تمامی مخلوقات و خداوند قابل انتزاع است. | |||
* با توجه به خصیصه اول، ربوبیت تشریعی، در رابطه با راهنمایی درونی ([[عقل]]) یا بیرونی ([[پیامبران]]) خداوند نسبت به بندگان مطرح می‌شود و در رفع نیازهایی از این نوع، مؤثر است اما در ربوبیت تکوینی وجود موجودات و هستی آنها با تمامی شؤون و نیازها از جانب خداوند تدبیر می‌شود. | |||
به دیگر تعبیر: ربوبیت تکوینی شامل اداره همه موجودات و تأمین نیازمندی‌های آنها و در یک کلمه کارگردانی جهان می‌شود، و اما ربوبیت تشریعی، اختصاص به موجودات ذی‌شعور و مختار دارد و شامل مسائلی از قبیل فرستادن کتاب آسمانی، فرستادن انبیاء، تعیین وظائف و تکالیف، جعل احکام و قوانین می‌گردد.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید (دوره سه جلدی)، نشر بین‌الملل، ص۸۴.</ref> | |||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
{{شاخه | |||
| شاخه اصلی = کلام | |||
| شاخه فرعی۱ = آفریدگار | |||
| شاخه فرعی۲ = صفات ثبوتیه | |||
| شاخه فرعی۳ = | |||
}} | |||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = شد | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = شد | ||
| بازبینی = | | ارجاعات = | ||
| تکمیل = | | بازبینی نویسنده = | ||
| اولویت = | | بازبینی = | ||
| کیفیت = | | تکمیل = | ||
| اولویت = ب | |||
| کیفیت = الف | |||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:شناخت خدا]] | |||
[[رده:شناخت ذات خدا]] | |||
[[رده:اسماء و صفات الهی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۸
سؤال
منظور از ربوبیت تکوینی و ربوبیت تشریعی چیست؟
ربوبیت از صفات فعل است، که از رابطه مخلوقات و خداوند انتزاع می شود. معنای ربوبیت آن است که مخلوقات، نه تنها در اصل وجود و هستی خود به خداوند محتاجند، بلکه تمامی شئون وجودی آنها وابسته به خدای متعال است و هیچ گونه استقلالی ندارند. حفظ و نگهداری کردن، حیات بخشیدن و میراندن، روزی دادن و به رشد و کمال رساندن، راهنمایی کردن و مورد امر و نهی قرار دادن از جمله مصادیق ربوبیت هستند.[۱]
تفاوت ربوبیت تکوینی و تشریعی
تدبیر مخلوقات و رسیدگی کردن به شؤون آنها، به دو دسته تقسیم می‌شود، یک قسم از آن، مختص موجودات دارای عقل و اختیار است و قسم دیگر تمامی مخلوقات را شامل می‌شود، با توجه به این مقدمه فرق ربوبیت تکوینی و تشریعی در ضمن دو فرق عمده بیان می‌شود:
- ربوبیت تشریعی، از رابطه بین موجودات ذی‌شعور و خداوند انتزاع می‌شود، ولی ربوبیت تکوینی از رابطه تمامی مخلوقات و خداوند قابل انتزاع است.
- با توجه به خصیصه اول، ربوبیت تشریعی، در رابطه با راهنمایی درونی (عقل) یا بیرونی (پیامبران) خداوند نسبت به بندگان مطرح می‌شود و در رفع نیازهایی از این نوع، مؤثر است اما در ربوبیت تکوینی وجود موجودات و هستی آنها با تمامی شؤون و نیازها از جانب خداوند تدبیر می‌شود.
به دیگر تعبیر: ربوبیت تکوینی شامل اداره همه موجودات و تأمین نیازمندی‌های آنها و در یک کلمه کارگردانی جهان می‌شود، و اما ربوبیت تشریعی، اختصاص به موجودات ذی‌شعور و مختار دارد و شامل مسائلی از قبیل فرستادن کتاب آسمانی، فرستادن انبیاء، تعیین وظائف و تکالیف، جعل احکام و قوانین می‌گردد.[۲]