توسل نوح(ع) به اهل‌بیت(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|کاربر=Shamloo}} | توسل نوح(ع) به اهل بیت(ع){{در دست ویرایش|کاربر=Shamloo}} | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
روایاتی مبتنی بر توسل [[حضرت نوح(ع)|نوح(ع)]] به [[اهل بیت (ع)]] در کتاب‌های روایی متأخر شیعه آمده است. این روایت اولین بار در کتاب [[الأمان من أخطار الأسفار و الأزمان]] [[سید بن طاوس]]، از علمای بزرگ شیعه در قرن هفتم هجری قمری، آمده است. <ref>علی بن موسی بن طاووس، الأمان من أخطار الأسفار و الأزمان، قم، مؤسسه آل البیت(ع) لإحیاء التراث، ص 188 و 119.</ref> در این روایت از میخ‌های پنجگانه‌ای در ساختن کشتی نوح(ع) یاد شده است که نام [[پنج‌تن آل عبا]] بر آنها حک شده است. بنابر این روایت، علت اصلی نجات کشتی نوح از توفان وجود همین نام‌های مقدس و توسل نوح(ع) به آنها عنوان شده است. <ref>میرحامد حسین هندی، عقبات الأنوار فی امامة الائمة الاطهار، قم، موسسه المعارف الاسلاميه، ج 23، ص 169.</ref> این روایت بعداً در سایر متون روایی و تفسیری شیعه نقل و تفسیر شد.<ref>سید عبدالحسین طیب اصفهانی، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، نشر اسلام، ج ۷، ص ۵۵.</ref> | |||
در اوایل دهه پنجاه شمسی در مقاله‌ای<ref>مهدی ایمانی، «گزارشی بسیار جالب باستان‌شناسی شوروی درباره کشتی حضرت نوح»، درس‌هایی از مکتب اسلام، سال دوازدهم، ش ۱۰، ص ۲۶-۲۹.</ref> ادعا شد که در کشفیات باستان‌شناسی در روسیه بقایای کشتی نوح پیدا شده است. در میان تخته‌های این کشتی لوحه‌ای یافت شده که بر آن دعایی مبتنی بر توسل نوح(ع) به پنج‌تن درج شده است. نویسنده این مقاله این یافته باستان‌شناسی را دلیلی علمی بر صحت روایات مبنی بر توسل انبیاء الهی(ع) به اهل بیت پیامبر(ص) برشمرده است. برخی محققان در صحت این اطلاعات تردید کرده‌اند. <ref>عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ص ۴۵. </ref> | در اوایل دهه پنجاه شمسی در مقاله‌ای<ref>مهدی ایمانی، «گزارشی بسیار جالب باستان‌شناسی شوروی درباره کشتی حضرت نوح»، درس‌هایی از مکتب اسلام، سال دوازدهم، ش ۱۰، ص ۲۶-۲۹.</ref> ادعا شد که در کشفیات باستان‌شناسی در روسیه بقایای کشتی نوح پیدا شده است. در میان تخته‌های این کشتی لوحه‌ای یافت شده که بر آن دعایی مبتنی بر توسل نوح(ع) به پنج‌تن درج شده است. نویسنده این مقاله این یافته باستان‌شناسی را دلیلی علمی بر صحت روایات مبنی بر توسل انبیاء الهی(ع) به اهل بیت پیامبر(ص) برشمرده است. برخی محققان در صحت این اطلاعات تردید کرده‌اند. <ref>عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ص ۴۵. </ref> | ||
نسخهٔ ۲۲ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۲
توسل نوح(ع) به اهل بیت(ع)
 | این مقاله هماکنون به دست Shamloo در حال ویرایش است. |
آیا صحیح است که نوح پیامبر(ع) وقتی کشتی ساخت جبرئیل به او میخی داد که نام مبارک پنج تن به روی آن حک شده بود تا به کشتی بزند؟ در صورت صحیح بودن منبع آن چیست؟
روایاتی مبتنی بر توسل نوح(ع) به اهل بیت (ع) در کتاب‌های روایی متأخر شیعه آمده است. این روایت اولین بار در کتاب الأمان من أخطار الأسفار و الأزمان سید بن طاوس، از علمای بزرگ شیعه در قرن هفتم هجری قمری، آمده است. [۱] در این روایت از میخ‌های پنجگانه‌ای در ساختن کشتی نوح(ع) یاد شده است که نام پنج‌تن آل عبا بر آنها حک شده است. بنابر این روایت، علت اصلی نجات کشتی نوح از توفان وجود همین نام‌های مقدس و توسل نوح(ع) به آنها عنوان شده است. [۲] این روایت بعداً در سایر متون روایی و تفسیری شیعه نقل و تفسیر شد.[۳]
در اوایل دهه پنجاه شمسی در مقاله‌ای[۴] ادعا شد که در کشفیات باستان‌شناسی در روسیه بقایای کشتی نوح پیدا شده است. در میان تخته‌های این کشتی لوحه‌ای یافت شده که بر آن دعایی مبتنی بر توسل نوح(ع) به پنج‌تن درج شده است. نویسنده این مقاله این یافته باستان‌شناسی را دلیلی علمی بر صحت روایات مبنی بر توسل انبیاء الهی(ع) به اهل بیت پیامبر(ص) برشمرده است. برخی محققان در صحت این اطلاعات تردید کرده‌اند. [۵]
منابع
- ↑ علی بن موسی بن طاووس، الأمان من أخطار الأسفار و الأزمان، قم، مؤسسه آل البیت(ع) لإحیاء التراث، ص 188 و 119.
- ↑ میرحامد حسین هندی، عقبات الأنوار فی امامة الائمة الاطهار، قم، موسسه المعارف الاسلاميه، ج 23، ص 169.
- ↑ سید عبدالحسین طیب اصفهانی، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، نشر اسلام، ج ۷، ص ۵۵.
- ↑ مهدی ایمانی، «گزارشی بسیار جالب باستان‌شناسی شوروی درباره کشتی حضرت نوح»، درس‌هایی از مکتب اسلام، سال دوازدهم، ش ۱۰، ص ۲۶-۲۹.
- ↑ عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ص ۴۵.