حدیث «علی ممسوس فی ذات الله»: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
== معنای ممسوس فی ذات الله == | == معنای ممسوس فی ذات الله == | ||
ممسوس | [[فیض کاشانی]] ممسوس فی ذات الله را به معنای این دانسته که امام علی(ع) از خود بریده و به خدا وصل شده و همه قدرت‌ها را غرق در قدرت خدا می‌داند. همچنین همه دانش‌ها را برگرفته از دانش الهی دانسته و هر کمال و اراده‌ای را از خدا می‌بیند.<ref>فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، کتابخانه امام أمیر المؤمنین، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۵۱۵.</ref> علی کبیر مدنی معتقد است چنین شخصی را نباید سب کرد؛ زیرا همه صفات و کمالاتش خدایی است.<ref>کبیر مدنی، علی خان، ریاض السالکین فی شرح صحیفه سید الساجدین، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۴.</ref> | ||
برخی نیز ممسوس را به معنای مجذوب و شیفته کسی بودن دانسته‌اند.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} علامه مجلسی در توضیح این حدیث می‌نویسد: علی «ع» آزار و اذیت‌ها را برای رضای خدا و نزدیک شدن به خداوند تحمل می‌کند و این بیانگر شدت محبت حضرت به خداوند و بیانگر پیروی حضرت از رضایت الهی است؛ گویا که آن حضرت مجنون خداست و همین است که در صفات مؤمنان آمده است که مردم آنها را دیوانه می‌پندارند و احتمال دارد ممسوس به معنای مخلوط شدن باشد یعنی گوشت و خون علی «ع» با محبت الهی مخلوط شده است.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۱۳.</ref> | |||
احمد رحمانی در کتاب امام علی بن ابی طالب می‌نویسد: ممسوس به معنای مجنون (دیوانه) است، همان گونه که مجنون از گفتار دیگران باک ندارد، علی (علیه السلام) نیز در راه خدا باک ندارد که دیگران درباره او چگونه قضاوت کنند.<ref>رحمانی همدانی، احمد، الامام علی بن ابی طالب، بی جا، مرکز فرهنگی انتشاراتی منیر، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، ص۱۳۲.</ref> | احمد رحمانی در کتاب امام علی بن ابی طالب می‌نویسد: ممسوس به معنای مجنون (دیوانه) است، همان گونه که مجنون از گفتار دیگران باک ندارد، علی (علیه السلام) نیز در راه خدا باک ندارد که دیگران درباره او چگونه قضاوت کنند.<ref>رحمانی همدانی، احمد، الامام علی بن ابی طالب، بی جا، مرکز فرهنگی انتشاراتی منیر، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، ص۱۳۲.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۱۸
 | این مقاله هماکنون به دست A.ahmadi در حال ویرایش است. |
 | |
| اطلاعات حدیث | |
|---|---|
| موضوع | فضائل امام علی(ع) |
عَلِیٌ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ حدیثی که در کتاب الأربعون حدیثا نوشته منتجب‌الدین رازی، از پیامبر(ص) نقل شده و به معنای مجذوب و شیفته بودنِ امام علی(ع) در ذات خدا دانسته شده است. سند روایت به دلیل وجود راویان ناشناخته در سلسله‌سند ضعیف است؛ ولی محتوای آن مورد تأیید دیگر روایات صحیح است.
برخی نیز،ممسوس فی ذات الله را به معنای شجاعت و بی‌باکی امام علی(ع) و نیز، مخلوط شدن گوشت و خون او با محبت الهی دانسته‌اند.
متن و ترجمه
| « | «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): لَا تَسُبُّوا عَلِیّاً فَإِنَّهُ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ تَعَالَی»[۱] | » |
| « | پیامبر(ص): «علی را سَبّ نکنید زیرا او در ذات خدای بلند‌مرتبه ممسوس است (شیفته و بی‌قرار ذات خدا است).» | » |
سند
حدیث عَلِیٌ مَمْسُوسٌ فِی ذَاتِ اللَّهِ، در کتاب چهل حدیث نوشته منتجب‌الدین رازی از پیامبر(ص) نقل شده است.[۲] درباره اینکه مذهب منتجب‌الدین رازی شیعه بوده یا سنی اختلاف‌نظر است.
سلیمان بن احمد یکی از راویان سلسه‌سند این روایت ناشناخته است و در کتاب‌های رجالی شیعه نیامده است. نام هارون بن سلیمان بَصْری نیز در کتاب‌های رجالی شیعه و سنی ذکر نشده است. سُفیان بن بِشر کوفی در کتاب‌های رجالی شیعه ذکر نشده[۳] و در کتاب‌های اهل سنت توثیق نشده است. به گفته محمد جواهری رجال‌شناس شیعه، یزید بن ابی‌زیاد ناشناخته[۴] و بر اساس کتب اهل سنت، اسحاق بن کَعْبِ بن عُجْرَه نیز مجهول است.[۵] کعب بن عجره پدر اسحاق، از اصحاب پیامبر(ص) و امام علی(ع) نیز ناشناخته توصیف شده است.[۶] تنها عبدالرحمان بن عبدالله حَصیری بَصیر توسط برخی رجال‌شناسان اهل سنت ثقه دانسته شده است.[۷]
بنابراین این حدیث به دلیل ناشناخته بودن برخی راویان آن، از نظر سند ضعیف است.
معنای ممسوس فی ذات الله
فیض کاشانی ممسوس فی ذات الله را به معنای این دانسته که امام علی(ع) از خود بریده و به خدا وصل شده و همه قدرت‌ها را غرق در قدرت خدا می‌داند. همچنین همه دانش‌ها را برگرفته از دانش الهی دانسته و هر کمال و اراده‌ای را از خدا می‌بیند.[۸] علی کبیر مدنی معتقد است چنین شخصی را نباید سب کرد؛ زیرا همه صفات و کمالاتش خدایی است.[۹]
برخی نیز ممسوس را به معنای مجذوب و شیفته کسی بودن دانسته‌اند.[نیازمند منبع] علامه مجلسی در توضیح این حدیث می‌نویسد: علی «ع» آزار و اذیت‌ها را برای رضای خدا و نزدیک شدن به خداوند تحمل می‌کند و این بیانگر شدت محبت حضرت به خداوند و بیانگر پیروی حضرت از رضایت الهی است؛ گویا که آن حضرت مجنون خداست و همین است که در صفات مؤمنان آمده است که مردم آنها را دیوانه می‌پندارند و احتمال دارد ممسوس به معنای مخلوط شدن باشد یعنی گوشت و خون علی «ع» با محبت الهی مخلوط شده است.[۱۰]
احمد رحمانی در کتاب امام علی بن ابی طالب می‌نویسد: ممسوس به معنای مجنون (دیوانه) است، همان گونه که مجنون از گفتار دیگران باک ندارد، علی (علیه السلام) نیز در راه خدا باک ندارد که دیگران درباره او چگونه قضاوت کنند.[۱۱]
هر چند روایت از نظر سندی اعتبار ندارد و قابل استناد نمی‌باشد؛ اما مفاد حدیث با آنچه از روایات دیگر در مورد خدامحور بودن امیرمومنان (سلام الله علیه) به دست می‌آید، منافاتی ندارد.
منابع
- ↑ منتجب الدین رازی، علی، الأربعون حدیثا عن أربعین شیخا من أربعین صحابیا فی فضائل الإمام أمیر المؤمنین (علیه السلام)، قم، مدرسه الإمام المهدی، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۵۴، حدیث ۲۶.
- ↑ منتجب الدین رازی، علی، الأربعون حدیثا عن أربعین شیخا من أربعین صحابیا فی فضائل الإمام أمیر المؤمنین (علیه السلام)، قم، مدرسه الإمام المهدی، چاپ اول، ۱۴۰۸ق، ص۵۴، حدیث ۲۶.
- ↑ رک: علی نمازی شاهرودی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، حیدری، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۸۹.
- ↑ محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۶۶۹.
- ↑ رک: ابن حجر عسقلانی، احمد، تقریب التهذیب، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۸۴.
- ↑ رک: خوئی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۵، ص۱۲۰؛ محمد جواهری، المفید من معجم رجال الحدیث، ص۴۷۴.
- ↑ رک: ذهبی، محمد، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، الکاشف فی معرفه من له روایه فی کتب السته، جده، دار القبله للثقافه الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۶۳۲؛ سبکی، عبد الوهاب، طبقات الشافعیه الکبری، بی‌جا، دار إحیاء الکتب العربیه بی‌تا، ج۷، ص۱۵۰.
- ↑ فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، کتابخانه امام أمیر المؤمنین، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۵۱۵.
- ↑ کبیر مدنی، علی خان، ریاض السالکین فی شرح صحیفه سید الساجدین، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۳۴.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۱۳.
- ↑ رحمانی همدانی، احمد، الامام علی بن ابی طالب، بی جا، مرکز فرهنگی انتشاراتی منیر، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، ص۱۳۲.