صحابهی حافظ قرآن: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{شروع متن}} {{سوال}} كدام يك از صحابه حافظ قرآن بودند؟ آيا حافظ بودن ميتواند ا...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۵۱
كدام يك از صحابه حافظ قرآن بودند؟ آيا حافظ بودن ميتواند امتياز محسوب شود؟
همزمان با حيات پيامبر گرامي اسلام گروهي از ياران آن حضرت، قرآن را حفظ كردند و بر اساس برخي اقوال، تعداد آنها بيش از هفتاد نفر بود؛ هفتاد نفر از معلمان قرآن در جنگ «ذات الرجيع» و عدهاي نيز در جنگ «بئرمعونه» به شهادت رسيدند.
برخي از مهاجراني كه حافظ قرآن بودند عبارت اند از: حضرت علي، ابوبكر، عمر، عثمان، طلحه، سعد بن عبيد، عبدالله بن مسعود، حذيفه، سالم بن معقل، ابوهريره، عبدالله بن سائب، عبادله ي اربعه (عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمرو بن عاص، عبدالله بن عمرو و عبدالله بن زبير) عايشه، حفصه، امسلمه، زيد بن ثابت، ابوموسي اشعري، ابوايوب انصاري و... .
برخي از انصار نيز كه حافظ قرآن بودند عبارت اند از: عباده بن صامت، معاذ بن جبل، مجمع بن جاريه، فضاله بن عبيده، مسلمه بن مخلد و... . آنها زير نظر رسول گرامي اسلام و با نظارت ايشان به قرائت و حفظ قرآن ميپرداختند،[۱] اما صرف حفظ قرآن امتياز و برتري محسوب نميشود، بلكه آنچه به حافظ قرآن كرامت و ارزش ميبخشد عمل به آيات قرآن و رفتار بر اساس قرآن كريم و دستورها و سفارشهاي پيامبر اكرم ميباشد.
منابع
- ↑ ر.ك: پژوهشي در تاريخ قرآن، ص۲۳۸ ـ ۲۴۶؛ محمود راميار، تاريخ قرآن، ص۲۴۷.