وقف در قرآن: تفاوت میان نسخهها
(جایگزینی متن - ' | ارجاعات =' به ' | ارجاعات = | بازبینی نویسنده = ') |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی') |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن | | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن | ||
|شاخه فرعی۱ = مسایل اجتماعی در قرآن | | شاخه فرعی۱ = مسایل اجتماعی در قرآن | ||
|شاخه فرعی۲ = مسایل اقتصادی | | شاخه فرعی۲ = مسایل اقتصادی | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله |
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۱۳
آیا در قرآن جهت تشویق مردم به وقف، سورهای نازل شده است؟
در قرآن سوره یا آیهای در مورد خصوص وقف و امثال آن نیامده است؛ بلکه به صورت کلی آیاتی درباره انفاق داریم که شامل وقف و صدقات جاریه نیز میشود که به نمونههایی اشاره میشود:
۱. ﴿لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ؛ هرگز به (حقیقت) نیکوکاری نمیرسید مگر این که از آنچه دوست میدارید (در راه خدا) انفاق کنید.﴾(آل عمران:۹۲) این آیه شامل انفاقی که به طریق وقف و صدقه جاریه میباشد نیز میشود.
۲. ﴿ً وَ ما تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِكُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَيْراً وَ أَعْظَمَ أَجْراً؛ آنچه را از کارهای نیک برای خود از پیش میفرستید نزد خدا به بهترین وجه و بزرگترین پاداش خواهد یافت.﴾(مزمل:۲۰) عمومیت آیه فوق نیز وقف را شامل میشود.
۳. ﴿آتَى الْمالَ عَلى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى وَ الْيَتامى وَ الْمَساكينَ وَ ابْنَ السَّبيلِ وَ السَّائِلينَ وَ فِي الرِّقابِ؛ و مال (خود) را با همه علاقهای که به آن دارد، به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و در راهماندگان در راه و سائلان و بردگان انفاق میکند.﴾(بقره:۱۷۷) این آیه هم با عمومیتش شامل وقف میشود، و به همین دلیل علماء از جمله فاضل مقداد به آیات فوق برای وقف استدلال نموده است.[۱]
- در روایات مسئله وقف به صورت روشن بیان شده است. از جمله پیامبر اکرم(ص) فرمود: وقتی انسان از دنیا رفت عملش قطع میشود مگر از سه چیز: ۱. علمی که از آن بهره برده میشود؛ ۲. صدقه جاریه (و وقف مالی) که برای او به جا مانده است؛ ۳. و فرزند صالحی که برای او به جا مانده است.
مطالعه بیشتر
۱. شرح لمعه، شهید ثانی، ج۳، ص۱۶۳ الی ۱۸۸.
منابع
- ↑ مقداد، جمال الدین، کنز العرفان، تهران، مکتبه المرتضویه، ۱۳۸۵، ج۲، ص۱۱۳.