زیبایی امام زمان(عج)
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های ظاهری امام مهدی(عج) زیبایی ایشان است.ایشان زیباترین و خوش صورت‌ترین مردم است؛ زیرا شبیه‌ترین مردم به پیامبر است. همچنین بلحاظ زیبایی شبیه حضرت یوسف(ع) است. موی حضرت پرپشت، پیشانی او درخشان، چشمانش مشکی، بینی او کشیده و دندان‌هایش منظم و شفاف است.
زیبایی امام مهدی
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های ظاهری امام مهدی(عج) زیبایی ایشان است. امام علی(ع) ایشان را «حَسَن الوجه» خوانده و او را در مقابل زیبارویان عالم به ماه در مقابل ستارگان تشبیه کرده است..[۱]پیامبر اکرم (ص) نیز چهره‌ی ایشان را همچون ماه درخشنده توصیف کرده و ایشان را طاووس اهل بهشت نامیده است.[۲] آیت الله حائری قزوینی گفته است امام مهدی زیباترین و خوش صورت‌ترین مردم است؛ زیرا شبیه‌ترین مردم به پیامبر است.[۳]حضرت مهدی(عج) شبیه‌ترین مردم به رسول خدا(ص) در قیافه، سخن گفتن و رفتارش می‌باشد.[۴] در روایتی از امام باقر(ع) زیبایی امام مهدی(ع) به حضرت یوسف(ع) تشبیه شده است.[۵]
اوصاف سر و صورت امام مهدی
روایات مختلفی درباره‌ی ویژگی‌های چهره‌ی امام مهدی ذکر شده است.
موی سر
گفته شده است موهایی طلایی دارد.[۶] موهایش پرپرشت است و بر شانه‌هایش فرو ریخته است.[۷]
پیشانی حضرت
روایات پیشانی ایشان را باز، سفید و درخشان توصیف کرده است.[۸]
چشمان حضرت
در وصف چشمان حضرت آمده است که چشمانی مشکی و سرمه کشیده دارد.[۹] و از شب زنده‌داری فرو رفته است.[۱۰]
بینی حضرت
ایشان بینی کشیده‌ای دارد که هنگام آشامیدن آب نزدیک است به آب برسد.[۱۱][۱۲]
دندان حضرت
دندان‌هایش مثل شانه (ظریف، منظم و جدا از هم) است.[۱۳] دندان‌هایش شفاف است.[۱۴]
مطالعه بیشتر
- فرهنگ الفبایی مهدویت (موعودنامه)، مجتبی تونه‌ای
منابع
- ↑ ابن حيون، نعمان بن محمد مغربى، شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهار عليهم السلام، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۵۶۵. مفید، محمد بن محمد، الارشاد، قم، اسماعیلیان، ج۲، ص۳۸۲.
- ↑ اربلی، علی بن عیسی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، تبریز، بنی هاشمی، چاپ اول، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۴۸۱.
- ↑ اصفهانى، محمد تقى، مكيال المكارم في فوائد الدعاء للقائم، قم، مؤسسة الإمام المهدي، چاپ پنجم، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۱۱۳.
- ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق، ج۱، ص۲۵۷.
- ↑ صافى، لطف الله، منتخب الأثر في الإمام الثاني عشر (عليه السلام)، قم، مكتبة آية الله العظمى الصافي الگلپايگاني، وحدة النشر العالمية، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۳۱۴، فصل۳۹، حدیث۶۹۱.
- ↑ قنذوری، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموده لذوی القربی، ج۳، ص۱۳۱.
- ↑ طوسى، محمد بن الحسن، الغيبة (كتاب الغيبة للحجة)، قم، دار المعارف الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۱۱ق، ص۴۷۰.
- ↑ اربلی، علی بن عیسی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج۳، ص۲۵۹ و ۲۶۹.
- ↑ اربلی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج۳، ص۲۶۰
- ↑ یزدی حائری، علی بن زین العابدین، الزام الناصب فی اثبات الحجه الغائب، ص۱۳۸
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۴۳
- ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۴۳
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۷۷
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، قم، انتشارات معصومیه، ص۱۵۰