بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

[[وحی]] قرآن، با نام خدا شروع شد {{قرآن|اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ|ترجمه=بخوان به نام پروردگارت|سوره=علق|آیه=۱}} و تمامی [[سوره‌های قرآن]] با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می‌شوند، تنها [[سوره توبه]] است که در آغاز آن بسم اللَّه الرحمن الرحیم نیامده است؛ چرا که سوره توبه با اعلان جنگ به جنایت کاران [[مکه]] و پیمان شکنان آغاز شده و اعلان جنگ با توصیف خداوند به [[معنای صفات رحمان و رحیم|رحمان و رحیم]] سازگار نیست.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالاسلامیه چاپ بیست هشتم، پاییز (۱۳۷۱)، ج۱، ص۱۵.</ref>

عبارت بسم الله توسط [[انبیاء]] نیز استفاده شده است. وقتی کشتی [[نوح(ع)]] در میان امواج [[طوفان نوح|طوفان]] به راه افتاد، نوح گفت: {{قرآن|بسم اللَّه مجریها و مرسیها|ترجمه=حرکت و توقف این کشتی با نام خداست|سوره=هود|آیه=۴۱}}. [[حضرت سلیمان(ع)]] نیز وقتی [[ملکه سباء]] را به [[ایمان به خدا]] فراخواند، دعوت‌نامه خود را با این جمله آغاز کرد {{إِنَّهُ مِنْ سُلَیْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ|ترجمه=این نامه از سلیمان است، و چنین می‌باشد: به نام خداوند بخشنده مهربان|سوره=نمل|آیه=۳۰}} و برای او فرستاد.

کلمه ی «الله» جامع ترين نام خدا است، يعني تنها نامي است که جامع صفات جلال و جمال الهي است. «رحمن» صيغه ی مبالغه است که بر بسياري رحمت دلالت مي کند؛ به طوري که عموم موجودات در پهنه ی هستي و انسان ها را از مؤمن و کافر شامل مي شود.

«رحيم» صفت مشبه است و بر نعمت دائمي و رحمت ثابت و باقي او دلالت مي کند؛ رحمتي اخروي که ويژه ی مؤمنان است. بندگان صالح و فرمان بردار خدا به حکم ايمان و عمل صالح، اين شايستگي را يافته اند که از رحمت و بخشش و احساس خاصي که آلودگان و تبه کاران از آن سهمي ندارند، بهره مند گردند.<ref>ر.ک: تفسير تسنيم، همان، ص۲۷۷-۲۹۶.</ref>

==جزء سوره بودن بسم الله==

| شاخه فرعی۲ =  

  | بازبینی نویسنده =