پیامدهای فحاشی: تفاوت میان نسخه‌ها

آثار سوء دنیوی و اخروی فحاشی را نام ببرید؟آیا انسانهای فحاش به بهشت می روند؟

بددهني، هرزه‌گويي و بيان كلمات ركيك و ناسزاگويي، يكي از خصايص زشت افراد فاسد، عاجز، ناتوان و بي‌منطق است.

افراد سفيه و بي‌خرد، در برخورد با مردم چون از منطق و كلام درستي برخوردار نيستند و از دادن جواب صحيح عاجز هستند، بي‌پروا دهان خود را باز مي‌كنند و زبان خويش را حركت مي‌دهند و با الفاظ ركيك، فحاشي مي‌كنند.

بدون شك، اعضاء يك خانواده و افراد يك محله و مردم يك جامعه، از گزند زبان افراد جاهل و ناداني كه با كوچك‌ترين بهانه، خشمگين شده، به دور از شرم و حيا، فحش و دشنام مي‌دهند، در آسايش و آرامش نيستند؛ زيرا به سبب كوچك‌ترين برخوردي، مورد هجوم دشنام‌هاي ايشان، قرار مي‌گيرند و اذيت و آزار مي‌شوند و به وسيله الفاظ ركيك، حرمت و احترامشان درهم شكسته شده، به حريم شخصيت ايشان تجاوز مي‌شود و اين يك نوع تجاوز و ستمگري به شخصيت و حقوق افرادي است كه بايد عزت، آبرو و امنيت ايشان حفظ گردد.

كساني كه پرده شرم و حيا را مي‌درند و بي‌پروا فحاشي مي‌كنند، بايد بدانند با داشتن چنين اخلاق و صفت پليدي، باطن و سيرتشان شيطاني است و سرشت وجودشان ناپاك است كه اين چنين به ظاهر با صورت انساني، و در باطن با سيرتي حيواني، به مردم پرخاش مي‌كنند و فحش مي‌دهند. با يك تشبيه مي‌توان گفت: فحاشان، انسان‌هاي خوار و ذليلي هستند كه بدون دليل و با كوچكترين بهانه‌اي غضبناك مي‌شوند و به وسيله الفاظ ركيك، به نوعي به امنيت و حقوق اعضاي خانواده و افراد جامعه، دوست، فاميل، آشنا و غريبه، تجاوز مي‌نمايند و متعرض عزت و آبروي ديگران مي‌شوند كه سزاي شوم چنين افراد پست و فاسدي، ذلت، خواري و بي‌اعتباري در نزد مردم و عذاب و شكنجه سخت در سراي آخرت است.  

طبق آيات و روايات، آثار مصيبت‌بار اين صفت بد اخلاقي چنين است:  

==۱ . بهشت بر بدزبان حرام است: ==

رسول اكرم(ص) مي‌فرمايد: «به راستي خداوند، بهشت را حرام فرموده است، بر هر فحش دهنده بي‌آبرو وكم شرمی كه باك ندارد، چه بگويد و چه به او گفته شود، زيرا به راستي اگر از او بازرسي كني، يا از زنا است، يا از شركت شيطان. عرض شد: يا رسول الله در ميان مردم، شریك شيطان هم هست؟ فرمود: مگر نخواندي فرمايش خداوند را كه فرمود: «و تو اي شيطان، شريك ايشان باش در دارايي و اولاد»<ref>كليني، محمد بن يعقوب، اصول كافي، دارالكتاب الاسلاميه، ج۲، ص۳۲۳، باب البذاء.</ref>

مجلسي از شيخ بهايي نقل كرده: كه شايد مقصود اين است كه، تا مدتي بهشت بر او حرام است، يا مقصود،بهشت مخصوصي است كه از آن محروم است و آماده شده براي مؤمن غير فحاش.

سماعه مي‌گويد: نزد حضرت صادق(ع) رفتم، و با من آغاز سخن فرمود كه اي سماعه اين چه جنجالي بود كه ميان تو و شتردارت پديد گشت، مبادا دشنام گو و بدزبان و لعنت فرست باشي. در پاسخ گفتم: به خدا چنين بود، زيرا او به من ستم كرد. فرمود: اگر او به تو ستم كرد، تو بر او سر افتادي و بيشتر ستم كردي. به راستي اين كردار، از كردارهاي من نيست و من به شيعيانم چنين دستوري نمي‌دهم، از پروردگارت آمرزش جو و بدان باز نگرد.<ref>. كافي، همان، ج۲، ص۳۲۶، باب البذاء.</ref>

پيغمبر(ص) مي‌فرمايد: «كسي كه به مؤمني، به پاره‌اي از كلمه طعن زند (بدگويي كند)، خداوند بوي بهشت را بر او حرام مي‌فرمايد و حال آن كه بوي بهشت از پانصد سال راه يافت مي‌شود».<ref>. محدث نوري، مستدرك الوسائل، كتاب حج، باب ۱۳۹.</ref>

==۲ . بركت از روزي بدزبان مي‌رود:==

امام صادق(ع) مي‌فرمايد: هر كس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند بركت از روزي او برمي‌دارد و او را به حال خودش رها مي‌كند و زندگيش را تباه مي‌نمايد»<ref>. اصول كافي، ج۴، ص۱۷.</ref>

 

 

خلاصه آن كه فحش از گناهان كبيره است و داراي عذاب الهي است. آدمي اگر از آن توبه ننمايد، عذاب مي بيند، شيعيان اگر به آن مبتلا باشند و توفيق توبه از آنها سلب شود، بعد از طي كردن عذاب الهي به بهشت داخل مي‌شوند.

۱ . آفات زبان، ج۲، محسن غفاري، انتشارات پيام آزادي، ۱۳۷۹ ه.ش.

۲ . گناهان كبيره، آيت الله دستغيب، ج۲، ص۲۹۷، انتشارات اسلامي، ۱۳۷۹ ه.ش.

۳ . گناهان زبان، محمدعلي صفري، ص۳۶۸، چاپ فرهنگ، ۱۳۶۱.  

==منابع==

|شاخه فرعی۳ =  

  | شناسه =  

  | تیترها =  

  | ویرایش =  

  | لینک‌دهی =  

  | ناوبری =  

  | نمایه =  

  | تغییر مسیر =  

  | ارجاعات =  

  | بازبینی =  

  | تکمیل =  

  | اولویت =  

  | کیفیت =