مراحل کلی مبارزه با نفس: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از مهم‌ترین عوامل سعادت و تکامل معنوی انسان مبارزه با هواهای نفسانی است. با نفسی باید مبارزه کرد که باعث فساد و تباهی انسان می‌شود و آن نفس اَمّاره است که از درون به بدی فرمان می‌دهد؛ چنان‌که قرآن می‌فرماید:{{قرآن|وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ|ترجمه=من خود را از گناه تبرئه نمی‌کنم؛ زیرا نفس طغیان گر، بسیار به بدی فرمان می‌دهد مگر زمانی که پروردگارم رحم کند؛ زیرا پروردگارم بسیار آمرزنده و مهربان است.|سوره=یوسف(۱۲)|آیه=۵۳}}

یقظه یعنی بیداری و تنبه و خروج از غفلت و خود فراموشی که بدون آن آدمی هیچ‌گاه به فکر تزکیه و خود سازی نخواهد افتاد.

=== تفکر و تدبر ===

اندیشیدن در اینکه خدا انسان را برای چه خلق کرده است. این استعدادها و نعمت‌ها به چه منظوری و برای رسیدن به چه مقصودی فراهم شده‌اند؟ آیا صرفاً زندگی دنیا می‌تواند نهایت هدف از خلقت انسان و اوج حرکت او باشد؟

امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌فرمایند: «لا علم کالتفکر؛ هیچ علمی هم‌چون تفکر و اندیشیدن نیست»[۳]

مرحله سوم تهذیب و مبارزه با نفس، عزم است، یعنی تصمیم و اراده بر انجام دادن واجبات و ترک محرمات و جبران مافات و پایداری و استقامت در راه حق و حقیقت.

یکی از مراحل حساس خود سازی و مبارزه با نفس در مسیر سالکان الی الله که در واقع برنامه مستمروعملی جهاد با نفس است و بدون آن راه تکامل به نتیجه نمی‌رسد، زیر نظر گرفتن دقیق اعمال و رفتارهاست که با مشخص کردن برنامه و مراقبت دائمی و نهایتاً بررسی و نتیجه‌گیری به سرانجام می‌رسد.

مشارطه که آن را «معاهده» نیز می‌گویند، عبارت است از شرط و تعهد انسان بر ترک معصیت و انجام دادن تکالیف و ادای وظایف و ایفای مسئوولیت‌ها و پای‌بندی به عهد پیمانی که بسته است.

مراقبه یعنی انسان پس از آن که با خود عهد و پیمان بست که خلاف نکند، باید در تمام اوضاع و احوال مراقب خود باشد.

محاسبه یعنی حساب‌رسی و بازنگری نسبت به گذشته و تعهد نسبت به آینده. محاسبه آن است که انسان هر روز از خود حساب‌رسی کند که چه طاعتی یا معصیتی مرتکب شده است. اگر طاعتی داشته بر آن بیفزاید و اگر گناهی مرتکب شده در جبران آن بکوشد.

از جمله اموری که می‌تواند در تمام مراحل، حرکت شخص سالک را تسهیل کند و در غلبه بر نفس او را مدد رساند «تذکّر» است. یعنی به یاد عظمت پروردگار بودن و نعمت‌های او را متذکر شدن و توجه داشتن به این که انسان در محضر خداست و باید در محضر او حیاء کند و از هر آنچه بر خلاف خواست و رضایت اوست اجتناب کند و بداند در هر حال خدا با اوست، که قرآن می‌فرماید: «یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله ذکراً کثیراً؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خدا را زیاد یاد کنید»[۴]

البته باید گفت که برای مقابلهٔ با نفس مراحل گوناگونی از جهات مختلف گفته شده است مانند اینکه ابتدا باید مبارزه کرد برای معصیت نکردن، سپس وارد مراحل بالاتر شد مثل ترک مکروهات، مباحات، خلاف مروت و ….

ذکر این مراحل به منزله آن است که اینها در طول یکدیگر می‌باشند یعنی اینکه ابتدا باید شخص از غفلت و بی‌مبالاتی بیدار شود و از راه اشتباهی که می‌رود بازگردد و سپس با توبهٔ واقعی بقیهٔ مراحل را طی کند. با وجود انجام گناه کبیره، مستحبات و ترک مباحات چندان برای انسان مفید نخواهد بود.

۱. حسین مظاهری، عوامل کنترل غرائز در زندگی انسان، تهران، انتشارات نشر و تحقیقات ذکر، ۱۳۷۴ ش.

۲. محمد تقی مصباح یزدی، اخلاق در قرآن، قم، انتشارات مؤسسه امام (ره)، ۱۳۸۰ ش.

۳. ابراهیم امینی، خود سازی یا تزکیه و تهذیب نفس، قم، انتشارات شفق، ۱۳۶۸ ش.

۴. امام خمینی (ره)، چهل حدیث، تهران، نشر فرهنگی رجاء، ۱۳۶۸ ش.

۵. محمد رضا مهدوی کنی، نقطه‌های آغاز در اخلاق اسلامی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۱ ش.

۶. نراقی، محمد مهدی، جامع السعادات، نجف اشرف، چاپ النجف، ۱۳۸۳ ش.

[۲]. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۶۷، ص۶۴، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ ق.

[۳]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه (صبحی صالح)، کلمات قصار ۱۱۳، قم، هجرت، ۱۴۱۴ ق.

[۴]. سورهٔ احزاب، آیهٔ ۴۱.

  | ارجاعات =