مقصود از نور بودن خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها

طبق آیهٔ ۳۵ سوره نور «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ» یعنی «خدا نور آسمان‌ها و زمین است.» ماهیت نورانیت خداوند چگونه است؟ آیا منظور نور محسوس است؟

در آیهٔ شریفه {{قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}}<ref>نور / ۳۵.</ref> مراد این نیست که خداوند، دارای جسمی نورانی است، چون طبق یافته‌های علمی امروزه، حقیقت نور، جسمی رقیق و روشنی می‌باشد که دربارهٔ آن تحقیقات بسیاری انجام گرفته است و از طرف دیگر، نور از محدثات است، در حالی که خدای تعالی محل حوادث نیست.

مراد از «نور» در آیهٔ شریفه در معنی ظاهری‌اش، مبین چیزی که اجسام تیره را برای دیدن روشن می‌کند، نیست. گروهی از مفسران کلمهٔ «نور» را در این‌جا به معنی «هدایت کننده» و برخی به معنی «روشن کننده»<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ترجمه موسوی همدانی، قم، انتشارات جامعه مدرسین، ج۱۵، ص۱۶۹.</ref> و بعضی به معنی «زینت بخش»<ref>آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، دار الکتب الاسلامیه، چاپ هفتم، ۱۳۶۸ش، ج۱۴، ص۴۷۱.</ref> و … تفسیر کرده‌اند.

مرحوم طبرسی نیز می‌نویسد: «خدای یکتا به نور و روشنی وصف شده است، چرا که هر سود و نیکی و نعمت، موهبتی از بارگاه خداوند متعال سرچشمه می‌گیرد و این جمله همانند این است که می‌گویند: «حسن» مایهٔ رحمت و برکت است و فلان کس مایهٔ عذاب می‌باشد؛ بنابراین نور و روشنایی در این‌جا اشاره به این است که خدا سرچشمهٔ نعمت‌ها و مواهب است.»<ref>علامه طبرسی، مجمع البیان، ترجمه کرمی، تهران، انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۰ ش، ج۱۸، ص۶۳۶.</ref>

در احادیث نیز نقل شده است که شخصی از امام رضا (ع) در مورد تفسیر آیهٔ «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ» پرسید و ایشان در پاسخ چنین فرمودند:

«او هدایت کنندهٔ اهل آسمان و هدایت کنندهٔ اهل زمین است.»<ref>آیت الله مکارم شیرازی، پیشین، ج۱۴، ص۴۷۱.</ref>

«ایمان» در این آیهٔ شریفه: {{قرآن|اللّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّوُرِ}}<ref>بقره / ۲۵۷.</ref> خداوند ولیّ کسانی است که ایمان آورده‌اند؛ آن‌ها را از ظلمت و تاریکی‌های ـ شرک و کفر ـ به سوی نور ـ ایمان ـ رهنمون می‌کند.

«هدایت الهی» در این آیهٔ شریفه {{قرآن|او من کان میتاً فاحیینا و جعلنا له نوراً}}<ref>انعام / ۱۲۲.</ref> «آیا کسی که مرده بود و ما او را زنده کردیم و نور هدایتی برای او قرار دادیم.»

در نتیجه: منظور آیهٔ شریفهٔ «نور»، معرفی ماهیت جسمی و نورانی خداوند، بلکه استعاره و اشاره‌ای دربارهٔ چگونگی الطاف الهی نسبت به موجودات آسمانی و زمینی است.