حیات الهی از منظر قرآن و حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

{{قرآن|اللَّهُ لا إِلَهَ إِلا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ}} خداست که معبودی جز او نیست، زنده و برپادارنده است.<ref>بقره/ ۲۵۵.</ref> {{قرآن|وَتَوَکَّلْ عَلَی الْحَیِّ الَّذِی لا یَمُوتُ}}<ref>فرقان/ ۵۸.</ref> و به آن زنده که نمی‌میرد توکل کن. {{قرآن|وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ}}<ref>طه/ ۱۱۱.</ref> و چهره‌ها برای آن زنده پاینده خضوع می‌کنند.

مراد از زنده بودن خدا چیست؟ بعضی به خاطر کوتاهی فکرشان، چنین می‌پندارند که موجود زنده به چیزی گفته می‌شود که دارای نمو، تغذیه، تولید مثل، جذب و وفع، حس و حرکت باشد و این تفسیر از حیات در مورد خداوند کاملاً نادرست است، بلکه حیات به معنای وسیع و واقعی عبارت است از علم و قدرت، بنابراین وجودی که دارای علم و قدرت بی‌پایان است، دارای حیات کامل است. پس حیات خداوند همان علم و قدرت او است. امّا نمو و تغذیه و.. از آثار موجود زنده ناقص است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ نهم، ۱۳۷۰، ج۲، ص۱۹۲.</ref> لذا حیات خداوند، ذاتی، ازلی، ابدی، تغییرناپذیر و خالی از هرگونه نقص و محدودیت است، و بیانگر احاطه علمی او به هر چیز و توانایی بر هر کار است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، قم، انتشارات مطبوعاتی هدف، چاپ سوم، ۱۳۷۳، ج۴، ص۲۰۲.</ref>

در روایات معصومین (علیهم السلام) درباره صفت «الحی» توضیحات زیبا و استواری داده شده است. در همین راستا به یاد کرد از یک نمونه می‌پردازیم: