شفاعت جوشش مهر خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها

آیا شفاعت کنندگان مهربان‌تر از خداوند مهربان هستند؟ زیرا فرض آن است که اگر شفاعت آنان نمی‌بود گناهکاران مبتلا به عذاب می‌شدند یا عذاب شان دوام می‌یافت.

نگرش [[قرآن کریم]] نسبت به مسئله شفاعت این گونه است که اولاً امر شفاعت را مطلقاً در پرتو اذن الهی ممکن می‌داند {{قرآن|لاتَنْفَعُ الشَّفاعَه إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ}}<ref>محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج۲، ص۱۴۷۱، ح۹۵۲۳.</ref> شفاعت جز در سایه اذن خداوند رحمان کارساز نیست، {{قرآن|مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ}}<ref>(بقره؛۲۵۵).</ref>چه کسی در پیشگاه او بدون رخصت و اجازه‌ی او می‌تواند تقاضای شفاعت نماید؟ ثانیاً بهره‌مندی از شفاعت را حساب شده و ضابطه‌مند می‌داند از نظر قرآن فقط کسانی می‌توانند از این موقعیت استفاده نمایند و از پادرمیانی شفیعان سود ببرند که اوصاف خاصی داشته باشند و معیار عام آن نیز رضایت الهی از متقاضی شفاعت می‌باشد و فقط در صورت کسب رضایت الهی، شفاعت انبیاء و اولیاء در مورد او پذیرفته می‌شود و آنان اذن شفاعت پیدا می‌کنند {{قرآن|وَ لایَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضی}}<ref>(انبیاء:۲۸).</ref> شفعا در روز قیامت حق شفاعت ندارند مگر برای کسانی که خداوند از آن‌ها خشنود باشد. قرآن کریم با نگرش توحیدی به مسئله شفاعت، هیچ سهم مستقلی برای غیر خدا قائل نبوده و هرگونه نقش آفرینی شفیعان را منوط و مشروط به صدور اذن الهی می‌داند.

براساس آیه {{قرآن|وَلا یَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضی}}<ref>(انبیاء:۲۸).</ref> آنچه در بهره‌مندی از وساطت شفاعت کنندگان روز قیامت که خداوند سرنوشت بسیاری از بندگان و گناهکاران را در گرو تصمیم و عنایت آنان قرار داده است مهم و تعیین‌کننده است لزوم سنخیت و شباهت با ایشان از طریق معرفت، عمل صالح و ارتباط با آنان است تا بتوانند امید به دستگیری آنان که خداوند کلید ورود به بهشت و نجات از جهنم را در اختیار آنان قرار داده است داشته باشند و لازمه چنین امیدواری نیز شناخت و تبعیت از آنان است و لذا پیامبر می‌فرماید: «کسی که اعتقاد به شفاعت من نداشته باشد مشمول شفاعت نخواهد شد»<ref>میزان الحکمه، ج۲، ص۱۴۷۲، ح۹۴۸۷.</ref>

اگر در این حدیث از شرک و کفر و بی‌دینی به عنوان عامل محرومیت از شفاعت یاد شده است، یا در روایات دیگر ازبرخی از گناهان کبیره نظیر: دشمنی با اهلبیت(ع)<ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۲۳۴، باب ۱۰، ح۴۷.</ref> سبک شمردن نماز،<ref>وسایل الشیعه، ج۲۵، ص۳۲۷، باب ۱۵.</ref> نوشیدن شراب و مسکرات،<ref>وسایل الشیعه، ج۲۵، ص۳۲۷، باب ۱۵.</ref> ظلم و ستمگری،<ref>محدث نوری، مستدرک الوسایل، ج۱۱، ص۳۶۴، باب ۴۷.</ref> عدم اعتقاد به شفاعت<ref>میزان الحکمه، ج۲، ص۱۴۷۳، ح۹۴۸۹.</ref> و… به عنوان عوامل محرومیت از شفاعت ذکر شده است، به خاطر این است که این گونه گناهان موجب قطع پیوند و گسستن این ارتباط می‌باشد، و مانع از تعلق شفاعت می‌گردد و لذا امید به شفاعت نه تنها باعث تجری بر گناه نیست بلکه سازنده و عامل اصلاح نیز هست.

با توجه به آنچه اشاره شد، مسئله شفاعت به معنای بهره گرفتن شایستگان از عفو و رحمت واسعه پروردگار منّان در پرتو دستگیری و عنایت اولیاء الهی، یکی از معارف ناب قرآنی و از اعتقادات اصیل و امیدبخش اسلام است که از یکسو به خاطر زمینه‌های مساعد افراد و از سوی دیگر به خاطر مقام و منزلت و آبروی اولیاء الهی مخصوصاً پیامبر اسلام (ص) و ائمه، این تفضل از رهگذر شفاعت آنان نصیب دیگران می‌گردد و بسیاری از کسانی که اهل عذاب و آتش اند و مستحق عقوبت و مجازات، بوسیله آنان نجات می‌یابند و به صف اهل بهشت می‌پیوندند.

  |شاخه فرعی۱ = امامت عامه

  |شاخه فرعی۲ = شفاعت

  |شاخه فرعی۳ =

  | نمایه =

  | تغییر مسیر =

  | ارجاعات =