حدیث پاک‌کننده و مسجد بودن زمین: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حدیث]] ''«جُعِلَتْ لِیَ الْأَرْضُ مَسْجِداً'' وَ طَهُوراً...» که از [[نبی اکرم(ص)]] منقول است، بیش از ۱۰۰ مرتبه در کتب مختلف فقهی، حدیثی، اصولی آورده شده است. از جمله در کتاب‌های؛ [[بحارالانوار]]،<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، چاپ سوم، ۱۴۰۳هـ، ج۱۶ و ۷۸و ۸۰ و ۸۱و ۹۸.</ref> [[خصال]]<ref>صدوق، الخصال، تصحیح علی اکبر غفاری، جامعه مدرسین، ۱۳۶۲، ص۲۹۲، ح ۵۶.</ref> و [[امالی]]<ref>صدوق، الامالی. تحقیق قسم الدراسیات الاسلامیه، مؤسسه البعثه، چاپ اول، ۱۴۱۷هـ ق، ص۲۸۵–۳۱۶. س</ref>شیخ [[صدوق]] و همچنین [[وسائل‌الشیعه]]<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، مؤسسه آل البیت، ۱۳۷۲ هـ ش، مهر، ج۲ و ۳ و ۵، ص۹۷۰، ۳۵۰، ۳۵۱،۱۱۷، ۳۴۵.</ref> به صورت‌های مختلف و با عبارات گوناگون نقل شده است.

این حدیث به طوری که از کتب فقهی و حدیثی برمی‌آید، در سه باب و تحت سه موضوع مورد استفاده واقع شده است: الف: در مبحث تیمم. ب: در مورد وجوب سجده بر زمین. ج: امکان اقامه نماز در هر جایی.

بنابراین می‌شود از این حدیث جواز سجده بر تمام زمین و هر آنچه در آن می‌روید را استفاده کرد. چه از خاک و سنگ و… همینطور «مُهر» هم که از جنس خاک می‌باشد داخل در مضمون حدیث می‌شود.

کلمه مسجداً که در روایت آمده به معنی «سجده‌گاه» می‌باشد؛ و مفهوم حدیث شریف چنین می‌شود: زمین برای من به عنوان سجده‌گاه قرار داده شده و در موقع نماز می‌توانم پیشانی خودم را بر آن‌ها بگذارم و هم‌چنین تمام زمین برای من پاک کننده قرار داده شده تا در صورتی که نتوانم وضو بگیرم از آن برای نماز استفاده بکنم.