غریب الغرباء: تفاوت میان نسخه‌ها

== لقب «غریب» در روایات ==

* [[امام صادق(ع)]] فرمودند: «فرزندی از فرزندان من در [[خراسان]] کشته می‌شود که به آن دیار طوس گفته می‌شود، هر کس او را [[زیارت]] کند در حالی که عارف به حق او باشد، [[روز قیامت]] او را با دست خود بگیرم و با خود وارد [[بهشت]] کنم اگر چه دارای [[گناهان کبیره]] باشد، پس سئوال شد، حق معرفت او چیست؟ امام فرمودند: اینکه بدانید او امام مفترض الطاعه و ولی خداست، غریب و [[شهید]] است. هر کس او را زیارت کند در حالی که عارف به حق او باشد [[خداوند]] به او اجر هفتاد شهید از شهیدانی که در رکاب [[رسول خدا(ص)]] شهید شده‌اند، می‌دهد».<ref>شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، مؤسسه انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم، چاپ چهارم، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۸۴.</ref>

* [[اباصلت]] می‌گوید: از امام رضا(ع) شنیدم که فرمودند: «به خدا قسم از ما [[اهل بیت]] نیست مگر اینکه به قتل می‌رسد و شهید می‌گردد، از او پرسیدم آیا شما نیز شهید می‌گردید؟ ایشان فرمودند: بلی من به دست شقی‌ترین اهل زمانه خود مسموم می‌گردم سپس بدنم در بلاد غربت دفن می‌گردد، آگاه باشید که هر کس در این غربتم به زیارت من بیاید، خداوند به او اجر صد هزار شهید و صد هزار صدیق و صد هزار [[حج]] و [[عمره]] مقبول و صد هزار مجاهد در راه خدا می‌دهد، هم چنین او در زمره ما اهل بیت محشور شود و در بالاترین درجات بهشت در کنار ما خواهد بود».<ref>همان.</ref>

«غریب» از ماده «غ-ر-ب» است به معنای «دور شد و رفت به آن سو، پنهان گردید، غائب شد»، خود «غریب»، مصدر و به معنای «مسافر، دور شونده» به کار می‌رود.<ref>احمد سیاح، فرهنگ جامع نوین، ترجمه السنجر، انتشارات اسلام، تهران، چاپخانه منفرد، ج۲، ص۱۳۹۷.</ref> در نتیجه به مسافری که از وطن خود دور شده و از اهل و فامیل خود جدا شود «غریب» می‌گویند، در عرف نیز همین معنا به کار می‌رود و به کسی که از خانه و کاشانه خود دور شده و در آن دیار از فامیل و اقوام کسی را نداشته باشد «غریب» می‌گویند.

== منابع ==

  | شاخه اصلی = کلام

  |شاخه فرعی۱ = امامت خاصه

  |شاخه فرعی۳ =

}}

  | لینک‌دهی = شد

  | ناوبری =

  | تغییر مسیر = شد

  | ارجاعات =  

}}

{{پایان متن}}