دفاع امام حسن(ع) و امام حسین(ع) از خانه عثمان: تفاوت میان نسخه‌ها

در جریان [[حمله به خانه عثمان]]، مردم منزل [[عثمان]] را محاصره کردند و عثمان با قبول سخنان مردم توبه کرد. هنگام بازگشت، با اطلاع مردم از نامه [[مروان بن حکم|مروان]] که در آن دستور به قتل افرادی که خانه عثمان را محاصره کرده بودند، داده شده بود، مردم دوباره برگشتند و خانه عثمان را محاصره کردند و آب را بر او بستند و او را به قتل رساندند. بر اساس این نقل که مورد اتفاق تمام تواریخ و کتاب‌های معتبر است، سخنی از حضور [[امام علی(ع)]]، [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] نشده است. به گفته علامه امینی، روایتی که حضور امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را در دفاع از خانه عثمان، بیان می‌کند، سند ندارد و اسناد آن ضعیف است. از سخنان امیر المؤمنین نیز شاهدی برای دفاع از عثمان در برابر مردم دیده نمی‌شود. در نقل‌هایی که از امام علی(ع) در مورد این جریان نقل شده است، به روشنی برداشت می‌شود که حضرت موضع سکوت را اختیار کرده بودند.

«مردم [[کوفه]]، [[بصره]]، مصر و [[مدینه]] خانه [[عثمان]] را محاصره کرده بودند و قصد کشتن او را داشتند، بعد از صحبت‌هایی که رد و بدل شد از عثمان در خواست نمودند که بر اساس کتاب و سنت نبوی عمل کند، عثمان پذیرفت و [[توبه]] کرد و با میانجیگری [[امیر المؤمنین(ع)]] و ضمانت ایشان مردم متفرق شدند و هر کسی راهی دیار خود شد. مروان بدون اطلاع عثمان نامه ای نوشت که اینها باید کشته شوند، نامه بدست مردم افتاد و از مضمون آن آگاه شدند و همگی برگشتند و در حالیکه می‌گفتند: «خون عثمان حلال است»، خانه خلیفه سوم را محاصره کردند و آب را بر ایشان بستند، سپس عثمان صدا زد آیا علی(ع) در میان شما است؟ گفتند: نه، گفت: آیا سعد است؟ گفتند: نه، پس گفت: آیا کسی خبر مرا به علی(ع) می‌رساند؟ شخصی به سوی [[علی(ع)]] رفت و ایشان نیز ۳ مشک آب برای عثمان فرستاد بعد از آن مردم به خانه وی هجوم آوردند و وی را به قتل رساندند».

تا این مقدار از داستان مورد اتفاق تمام تواریخ و کتابهای معتبر [[اهل سنت]] است که از طرق مختلف نقل شده است.

از سخنان خود حضرت در [[نهج البلاغه]] می‌توان این مطالب را تأیید کرد، از جمله در خطبه ۳۰، [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: «اگر بدان امر می‌کردم قاتل بودم و اگر از آن جلوگیری می‌کردم یاور بودم و…» که به روشنی گویای این است که حضرت موضع سکوت اختیار کرده بودند. ابن ابی الحدید راجع به این خطبه می‌نویسد: «این بیان مولا گویای این است که خون عثمان نزد ایشان از امور مباحه بوده، ولی چون خون عثمان محفوظ بوده باید حمل بر خلاف ظاهر کنیم و منظور از منع را، «منع عملی» معنا کنیم یعنی امیر المؤمنین عملاً وارد مبارزه برای جلوگیری از قتل عثمان نشدند، چرا که طبق بعضی روایات حضرت از قتل ایشان نهی کرده‌اند»<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج2، ص۱۰۲.</ref>

و امام علی(ع) در جای دیگری می‌فرمایند: «عثمان می‌خواهد تا مرا (همچون) شتر آبکش و دلوی قرار دهد که بیایم و بروم»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳۸.</ref> و «در روایتی دیگر که در انساب بلاذری آمده حضرت فرمودند: «من نه خوش داشتم کشتن او را و نه ناخوش داشتم، و نه بدان دستور دادم و نه از آن جلوگیری کردم»<ref>انساب بلاذری، ج۵، ص۱۰۱.</ref>

از مطالب بیان شده می‌توان نتیجه گرفت، اصل این مطلب که امام علی(ع) از عثمان عملاً حمایت و پشتیبانی کرده باشند، سند ندارد و مورد قبول اکثر علمای [[اهل سنت]] و [[شیعه]] نیست، امّا اینکه در تاریخ آمده حضرت علی(ع) واسطه شدند و مردم را آرام می‌کردند و موعظه می‌کردند، این دلیلی بر حمایت حضرت از عثمان نیست.

  |شاخه فرعی۲ = امام حسین(ع)

  | نمایه =