trustworthy
۲۴۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
حضرت مریم (س) تنها بانویی است که در [[قرآن کریم]] به نام خاص وی تصریح شده و با کمال تجلیل از وی سخن به میان آمده است: {{قرآن|يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ|ترجمه=(فرشتگان): اى مريم، خداوند تو را برگزيده، پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است|سوره=آلعمران|آیه=آیه ۴۲}}. | حضرت مریم (س) تنها بانویی است که در [[قرآن کریم]] به نام خاص وی تصریح شده و با کمال تجلیل از وی سخن به میان آمده است: {{قرآن|يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَىٰ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ|ترجمه=(فرشتگان): اى مريم، خداوند تو را برگزيده، پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است|سوره=آلعمران|آیه=آیه ۴۲}}. | ||
براساس آیات قرآن، [[فرشتگان]] با [[مریم(س)]] سخن میگفتند: {{قرآن|يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ}}. در دو آیه، [[خداوند]] به [[عفت]] و پاکدامنی حضرت مریم(س) تصریح کرده است: {{قرآن|وَ مَرْيمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتىِ أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا|ترجمه=و مريم دختِ عمران را، همان كسى كه خود را پاكدامن نگاه داشت|سوره=تحریم|آیه=آیه 12}}؛ {{قرآن|وَ الَّتىِ أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا|ترجمه=و آن [زن را ياد كن] كه خود را پاكدامن نگاه داشت|سوره=انبیاء|آیه=آیه 91}} همچنین، او را صدیقه: {{قرآن|مَّا الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَ أُمُّهُ صِدِّيقَة|ترجمه=مسيح، پسر مريم جز پيامبرى نبود كه پيش از او [نيز] پيامبرانى آمده بودند و مادرش زنى بسيار راستگو بود|سوره=مائده|آیه=آیه 75}} به معنای بسیار راستگو، معرفی میکند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مقاله حضرت مریم(س) نماد نیایش|سال=1377|نام=ناهید|نام خانوادگی=طیبی|جلد=22}}</ref> خداوند در قرآن او را از قانتین میشمارد: {{قرآن|وَ كاَنَتْ مِنَ الْقَانِتِين|ترجمه=و از فرمانبرداران بود|سوره=تحریم|آیه=آیه 12}} مفسران قانتین را به کسانی که پیوسته در حال [[طاعت خدا]] هستند معنا کردهاند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسير احسن الحديث|سال=1377|نام=علی اکبر|نام خانوادگی=قرشی|ناشر=تهران، بنیاد بعثت|جلد=11|صفحه=245}}</ref> | براساس آیات قرآن، [[فرشتگان]] با [[مریم(س)]] سخن میگفتند: {{قرآن|يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ}}. در دو آیه، [[خداوند]] به [[عفت]] و پاکدامنی حضرت مریم(س) تصریح کرده است: {{قرآن|وَ مَرْيمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتىِ أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا|ترجمه=و مريم دختِ عمران را، همان كسى كه خود را پاكدامن نگاه داشت|سوره=تحریم|آیه=آیه 12}}؛ {{قرآن|وَ الَّتىِ أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا|ترجمه=و آن [زن را ياد كن] كه خود را پاكدامن نگاه داشت|سوره=انبیاء|آیه=آیه 91}}، همچنین، او را صدیقه: {{قرآن|مَّا الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَ أُمُّهُ صِدِّيقَة|ترجمه=مسيح، پسر مريم جز پيامبرى نبود كه پيش از او [نيز] پيامبرانى آمده بودند و مادرش زنى بسيار راستگو بود|سوره=مائده|آیه=آیه 75}} به معنای بسیار راستگو، معرفی میکند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مقاله حضرت مریم(س) نماد نیایش|سال=1377|نام=ناهید|نام خانوادگی=طیبی|جلد=22}}</ref> خداوند در قرآن او را از قانتین میشمارد: {{قرآن|وَ كاَنَتْ مِنَ الْقَانِتِين|ترجمه=و از فرمانبرداران بود|سوره=تحریم|آیه=آیه 12}} مفسران قانتین را به کسانی که پیوسته در حال [[طاعت خدا]] هستند معنا کردهاند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسير احسن الحديث|سال=1377|نام=علی اکبر|نام خانوادگی=قرشی|ناشر=تهران، بنیاد بعثت|جلد=11|صفحه=245}}</ref> | ||
برخی از دانشمندان [[اهل سنت]]<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=الجامع لأحكام القرآن|سال=1364|نام=محمد بن احمد|نام خانوادگی=قرطبی|ناشر=تهران، انتشارات ناصر خسرو|جلد=4|صفحه=83}}</ref><ref name=":0">{{یادکرد کتاب|عنوان=روح المعانی|سال=1415|نام=سید محمود|نام خانوادگی=آلوسی|ناشر=بیروت، دارالكتب العلميه|جلد=2|صفحه=149}}</ref> به [[نبوت]] [[حضرت مریم(س)]] معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطۀ [[فرشته]]، مانند دیگر [[پیامبران]]، به او [[وحی]] کرده است. آنها صفات برجستۀ مریم(ع) در آیۀ ۴۲ [[سور آل عمران]] را جزء دلایل نبوت او قلمداد کردهاند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روح المعانی|سال=1415|نام=سيد محمود|نام خانوادگی=آلوسی|ناشر=بیروت، دارالکتب العلمیه|جلد=2|صفحه=149}}</ref> در متون عرفانی، مریم(س) از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصّه برشمرده شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مقاله بازتاب مقامات حضرت مریم(س) در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن، نهم، مجله علمی پژوهشی مطالعات عرفانی|سال=1389|نام=طاهره و زینب|نام خانوادگی=خوشحال دستجردی و رضاپور|جلد=12}}</ref> | برخی از دانشمندان [[اهل سنت]]<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=الجامع لأحكام القرآن|سال=1364|نام=محمد بن احمد|نام خانوادگی=قرطبی|ناشر=تهران، انتشارات ناصر خسرو|جلد=4|صفحه=83}}</ref><ref name=":0">{{یادکرد کتاب|عنوان=روح المعانی|سال=1415|نام=سید محمود|نام خانوادگی=آلوسی|ناشر=بیروت، دارالكتب العلميه|جلد=2|صفحه=149}}</ref> به [[نبوت]] [[حضرت مریم(س)]] معتقد بودند؛ زیرا خداوند به واسطۀ [[فرشته]]، مانند دیگر [[پیامبران]]، به او [[وحی]] کرده است. آنها صفات برجستۀ مریم(ع) در آیۀ ۴۲ [[سور آل عمران]] را جزء دلایل نبوت او قلمداد کردهاند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روح المعانی|سال=1415|نام=سيد محمود|نام خانوادگی=آلوسی|ناشر=بیروت، دارالکتب العلمیه|جلد=2|صفحه=149}}</ref> در متون عرفانی، مریم(س) از اولیاء الله و دارای مقام ولایت خاصّه برشمرده شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مقاله بازتاب مقامات حضرت مریم(س) در متون عرفانی فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن، نهم، مجله علمی پژوهشی مطالعات عرفانی|سال=1389|نام=طاهره و زینب|نام خانوادگی=خوشحال دستجردی و رضاپور|جلد=12}}</ref> |