پیش نویس:دلایل برتری حضرت فاطمه بر حضرت مریم: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''پدر:''' عمران پدر حضرت مریم بود که قبل از تولّد حضرت مریم درگذشت.<ref> ابن کثیر ابوالفداء اسماعیل، قصص الانبیاء، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1402ق؛ قصص قرآن در المیزان، ج 2، ص 407.</ref> نام او در قرآن آمده است: {{قرآن|إذ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ}}.<ref> آل عمران / 35.</ref> نسب او با چهارده واسطه به حضرت داوود(ع) می رسد و او را صاحب صلاه بنی اسرائیل خوانده اند.<ref> ابن کثیر ابوالفداء اسماعیل، قصص الانبیاء، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1402ق؛ قصص الأنبیاء، ص 352.</ref> امّا پدر فاطمه زهرا(س) محمّد بن عبد اللّه(ص)، برترین پیامبران الهی و خاتم آنان بود.<ref> صدوق، ابو جعفر محمّد بن علی، علل الشرایع، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1385ق؛ علل الشرایع، ص 124.</ref>

# '''مادر:''' مادر حضرت مریم "حنه" همسر عمران از زنان عبادتگر زمان خود بود.<ref> ابن کثیر ابوالفداء اسماعیل، قصص الانبیاء، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1402ق؛ قصص الأنبیاء، ص 352.</ref> خداوند متعال در قرآن از او به بزرگی یاد کرده است: {{قرآن|اِذ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ...»<ref> آل عمران / 35.</ref> حدود سی سال صاحب فرزند نمی شد، تا اینکه با قلبی شکسته از خداوند درخواست نمود و آن گاه با لطف الهی<ref> مجلسی، محمّد باقر، بحارالأنوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1403ق؛ بحارالأنوار، ج 14، ص 194.</ref> باردار شد. او به شکرانه این نعمت با نیّت خالص نذر نمود که فرزند عزیز خود را معتکف و خدمتگزار بیت المقدس قرار دهد: {{قرآن|اِنّی نَذَرتُ لَکَ مَا فِی بَطْنی مُحَرَّرا}} او نذر خود را ادا کرد. شرف ایشان وقتی معلوم می شود که خداوند اعلام داشت که نذر او را به نیکی قبول کرده است: {{قرآن|فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ}}<ref> آل عمران / 37.</ref>. امّا مادر فاطمه زهرا(س) حضرت خدیجه(س) است. در شرافت حضرت خدیجه همین بس که او اولین زنی بود که اسلام آورد و تا آخرین لحظه در کنار رسول اکرم(ص) ماند. در روایات آمده است که او یکی از چهار زن برگزیده<ref> الخصال، ج 1، ص 206.</ref> و بهشت مشتاق اوست<ref> مجلسی، محمّد باقر، بحارالأنوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1403ق؛ بحارالأنوار، ج 43، ص 53.</ref>. او بعد از مرگ، همدم مریم و آسیه خواهد بود<ref> مجلسی، محمّد باقر، بحارالأنوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1403ق؛ بحارالأنوار، ج 43، ص 28.</ref>.