پیش نویس:گریه حضرت زهرا(س): تفاوت میان نسخه‌ها

{{پیش نویس|در حال ویرایش}}

== علت گریه های بلند و با صدای حضرت زهرا(س) ==

چگونه است که می گویند کسی صدای زهرا(س) را نمی شنیده اما گریه آن حضرت در عزای پیامبر اکرم(ص) را همسایه ها می شنیدند؟

اولاً [[حضرت فاطمه زهرا(س)]] به جهت مقام والایی که داشتند مورد مراجعه اقشار مختلف مردم قرار می گرفتند؛ لذا ایشان منزوی و محبوس نبودند به طوری که کسی صدای ایشان را نشنیده باشد. ثانیاً نمی توان مطلقاً شنیده شدن صدای زن توسط مردان را قبیح دانست بلکه گاهی حتی ضرورت دارد که صدا به آن ها برسد.

# آن حضرت در جنگ احد همراه با زنان مدینه به منطقه جنگی رفته و بعد از جنگ به مداوای رسول خدا(ص) و حضرت علی(ع) که جراحاتی برداشته بودند پرداختند.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://fa.shafaqna.com/news/869832/|عنوان=چگونگی حضور حضرت فاطمه (س) در میدان جنگ|تاریخ بازبینی=20 دی 1398|سال=1403}}</ref>

# بعد از جنگ احد، آن حضرت به زیارت شهدای جنگ می رفت.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://hawzah.net/fa/Question/View/66031/%D8%B9%D9%84%D8%AA-%D8%B1%D9%81%D8%AA%D9%86-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D8%B2%D9%87%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D9%87-%D9%85%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%B4%D9%87%D8%AF%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D8%AD%D8%AF-%D8%A8%D8%B9%D8%AF-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%AF%D8%AA-%D9%BE%DB%8C%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%DA%A9%D8%B1%D9%85-%D8%B5|عنوان=علت رفتن حضرت زهرا به مزار شهدای احد بعد از شهادت پیامبر اکرم (ص)|تاریخ بازبینی=28 دی 1398|سال=1403}}</ref>

# بعد از این که غوغای [[جریان سقیفه|سقیفه]] به راه افتاد، عمر با عده ای به در خانه آن حضرت آمد و فریاد می کشید که بیرون بیائید. حضرت زهرا(س) به پشت در حجره آمدند و عمر را دیدند که آتش در دست دارد. پس فرمود: عمر ـ مگر از خدا نمی ترسی چه شده است؟ عمر گفت: باید علی و بنی هاشم بیایند و با خلیفة رسول خدا بیعت کنند. ایشان گفتند: خلیفه کیست؟ خلیفه رسول اکنون در کنار پیکر اوست. عمر گفت: ابوبکر پیشوای مسلمین است، مردم با او بیعت کرده اند، شما نیز باید بیعت کنید و گرنه خانه را به آتش می کشم. حضرت فرمود: آیا خانه ما را به آتش می کشی و او گفت آری.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://fa.wikifeqh.ir/%D9%87%D8%AC%D9%88%D9%85_%D8%A8%D9%87_%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87_%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA_%D8%B2%D9%87%D8%B1%D8%A7|عنوان=هجوم به خانه حضرت زهرا(س)|تاریخ بازبینی=19 آبان 1403|سال=1403}}</ref>

۶. زمانی که آن حضرت بعد از قضیه آتش زدن در خانه، در بستر مریضی بودند، عمر و ابوبکر به عیادتشان رفتند. وقتی آن ها وارد شدند و نشستند حضرت صورتشان را از آن ها برگرداندند و فرمودند: آیا شنیده اید که پدرم فرمود رضای فاطمه رضای من است و خشم او خشم من، هرکه او را بیازارد مرا آزرده است و هر که او را دوست بدارد مرا دوست داشته است.»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=زندگانی فاطمه زهرا(س) مقدمه آیت الله مرعشی نجفی|عنوان کتاب=زندگانی فاطمه زهرا(س) مقدمه آیت الله مرعشی نجفی|سال=1372|نام=محمد قاسم|نام خانوادگی=نصیرپور|ناشر=دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی|صفحه=45-108|مکان=قم}}</ref>

۷. روزی [[سلمان]] خدمت آن حضرت بود، حضرت زهرا [[دعای نور]] را به او تعلیم فرمود و گفتند اگر می خواهی هرگز ترا تب نگیرد بر این دعا مداومت کن.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=منتهی الآمال|عنوان کتاب=منتهی الآمال|سال=1372|نام=عباس|نام خانوادگی=قمی|ناشر=انتشارات هجرت|جلد=1|صفحه=257|مکان=قم}}</ref>

از سوی دیگر آنچه که از طرف شارع مقدس مورد نهی قرار گرفته است و از زنان خواسته شده از آن بپرهزیند، آن نوع سخن گفتنی است که باعث تحریک شهوت مردان گردد؛ لذا به زنان دستور می دهد: «فلا تخضعن بالقول فیطمع الذی فی قلبه مرض»<ref>احزاب/32.</ref> در حرف زدن صدا را نازک و مهیج نکنید که موجب طمع بیماردلان گردد. و مفهوم آیه این است که اگر در سخن ناز و کرشمه نباشد جایز است یعنی خود آیه دلیل بر جواز سخن گفتن با مرد نامحرم است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مسئله حجاب|عنوان کتاب=مسئله حجاب|سال=|نام=مرتضی|نام خانوادگی=مطهری|ناشر=صدرا|صفحه=243|مکان=قم}}</ref> بر همین اساس است که فقهای عظیم الشأن چنین فتوا داده اند که شنیدن صدای زن در صورتی که تلذذ و [[ریبه]] – وسوسیه نباشد جایز است. البته مادامی که ضرورت نباشد ترک آن بهتر است و بر زن حرام است که بخواهد صوت خود را نازک و مهیج گرداند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=عروة الوثقی|عنوان کتاب=عروة الوثقی|سال=١٤١٧|نام=محمد کاظم|نام خانوادگی=طباطبایی یزدی|ناشر=جامعه مدرسین|جلد=1|صفحه=33|مکان=قم}}</ref>

مطلب قابل توجه دیگر این است که گریه در فراق عزیزان خود جایگاه خاصی دارد و از استثنائی برخوردار است، آن چنانکه روایت است روزی یک زن به دنبال جنازه یکی از خویشان خود می رفت و بی تابی می کرد. عمر به او نهیب زد که برگردد اما [[رسول خدا(ص)]] فرمود: او را به حال خود بگذار دلش داغدار است و چشم گریان و عهد (ش به مرده) نزدیک.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مسئله حجاب|عنوان کتاب=مسئله حجاب|سال=|نام=مرتضی|نام خانوادگی=مطهری|ناشر=صدرا|صفحه=212|مکان=قم}}</ref> و نیز [[امام باقر(ع)]] فرموده اند: انما تحتاج المرأه فی الماتم الی النوح لتسیلَ دمعها: زن در ماتم نیاز به نوحه و شیون دارد تا اشک هایش را بریزید.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=العروة الوثقی|عنوان کتاب=العروة الوثقی|سال=1417|نام=سید محمد کاظم|نام خانوادگی=طباطبایی یزدی|ناشر=جامعه مدرسین|جلد=1|صفحه=33|مکان=قم}}</ref> چون این عمل از بار سنگین سختی ها او می کاهد.

توجه به این نکته هم ضروری است، که گریه حضرت زهرا(س) در مصیبتی بوده است که بزرگتر از آن مصیبتی نبوده و عظمت آن آسمانیان را به شیون آورده بود. امام باقر(ع) در جایی دیگر می فرماید، اگر مصیبتی بر خودت یا مالت یا فرزندت پیش آمد، مصیبت رحلت پیامبر خدا(ص) را بیاد آر، همانا خلائق مصیبتی عظیم تر از آن هیچوقت ندیده اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کافی، تصحیح علی اکبر غفاری، ج 5، ص 528،|عنوان کتاب=کافی، تصحیح علی اکبر غفاری|سال=1367|نام=محمد بن یعقوب|نام خانوادگی=کلینی|ناشر=انتشارات دارالکتب الاسلامیه|جلد=3|صفحه=220|مکان=تهران}}</ref>

== منزه بودن اهل بیت(ع) از تمام عیب ها ==

اما نکته مهمتر از همه اینکه، حضرات [[چهارده معصوم(ع)]] که از هرگونه خطا و عیبی منزه هستند، الگوی تمامی رفتارهای ما می باشند و ما باید اعمال خود را با اعمال و فرمایشات آنها بسنجیم و حضرت زهرا(س) نیز از جمله معصومین(ع) هستند که باید به ایشان اقتدا نمود. از این روست که فقهای عظام وقتی می خواهند به جایز بودن [[گریه حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت|گریه]] بر مرده فتوا بدهند از جمله دلایلی که برای آن می آورند گریه حضرت زهرا(س) در رحلت پیامبر اکرم(ص) می باشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=التنقیح|عنوان کتاب=التنقیح|سال=1414|نام=ابوالقاسم|نام خانوادگی=خوئی|ناشر=مدرسه دارالعلم|جلد=9|صفحه=228|مکان=قم}}</ref>

== هدف حضرت زهرا(س) از گریه های بلند و آشکار ==

در این اشعار، علاوه بر اشاره بر مصیبت رحلت پیامبر اکرم(ص) تنها و بی یاور شدن و روبرویی با فرومایگان را جز مصائب خویش دانسته که برای آن گریه می‌کند و تنها اسلحه خویش را گریه خویش بیان می‌دارد. از این رو گریه‌های مکرر حضرت زهرا(س) نشان از شیوه مبارزه ایشان بوده است تا فریاد مظلومانه خود را به دیگران برساند. چرا که گریه در برانگیختن احساسات و عواطف دیگران نقش بسیار زیادی دارد و فرد نظاره گر، تحت تأثیر شدید قرار می‌گیرد و سعی می‌کند از ناراحتی گریه کننده بکاهد و یا به او کمک نموده، مشکل او را بفهمد و در حل آن بکوشد.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://www.mehrnews.com/news/5663334/%D9%81%D9%84%D8%B3%D9%81%D9%87-%DA%AF%D8%B1%DB%8C%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D9%81%D8%A7%D8%B7%D9%85%D9%87-%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87%D8%A7|عنوان=فلسفه گریه‌های حضرت فاطمه سلام الله علیها|تاریخ بازبینی=5 دی 1401|سال=1403}}</ref>

شاهد اینکه این گریه‌ها یک شیوه مبارزاتی بوده، این است که آن گریه اگر فقط جنبه عاطفی داشت. حضرت فاطمه زهرا(س) می‌توانستند در یک نقطه، آن هم در خانه خود، مخفیانه گریه کند و این گونه گریه‌ای در نظر خود او نیز بهتر بود؛ زیرا او همان کسی است که وقتی پیامبر اکرم(ص) می پرسد: بهترین چیز برای زنان چیست؟ در جواب عرض می‌کند: بهترین چیز برای آنان این است که مردان را نبیند و آنها نیز او را نبینند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء|عنوان کتاب=حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء|سال=1407|نام=احمد بن عبدالله|نام خانوادگی=ابونعیم اصفهانی|ناشر=دار الکتاب العربی|جلد=2|صفحه=41|مکان=بیروت}}</ref>