پیش نویس:دلبسته نشدن به دنیا: تفاوت میان نسخه‌ها

دوستی [[دنیا]] منشأ همۀ خطاها معرفی شده است.<ref>{{عربی|حب الدنیا رأس کل خطیئه}}؛ مصباح الشریعة، ص ۱۳۸، بیروت، اعلمی، چاپ اول، ۱۴۰۰ق.</ref> دوستی دنیا، اعم از [[حب مال]]، مقام، برتری‌جویی، تن‌پروری، انتقام‌جویی و مانند اینها، گاه چنان طوفانی در روح [[انسان]] ایجاد می‌کند که موجب می‌شود انسان [[حیات دنیا]] را بر [[آخرت]] مقدم دارد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر نمونه|سال=1371|نام=ناصر|نام خانوادگی=مکارم شیرازی|پیوند نویسنده=7|ناشر=دار الکتب الإسلامیة|جلد=26|صفحه‌ها=406 ـ}}</ref> اما باید توجه داشت که در بیان [[قرآن]] و [[روایات]]، دنیا به دو قسم تقسیم شده است: [[دنیای مذموم]] و [[دنیای ممدوح]]. گاهی زندگی دنیا به «لهو و لعب» توصیف شده: {{قرآن|و ما الحیاة الدنیا الا لعب و لهو|ترجمه=زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست|سوره=سوره انعام|آیه=32}} و عامل غرور و فریب دانسته شده است<ref>سوره لقمان، آیه ۳۳؛ سوره حدید، آیه ۲۰؛ سوره آل عمران، آیه ۱۸۵؛ سوره انعام، آیه ۷۰؛ سوره جاثیه، آیه ۳۵؛ سوره آل عمران، آیه ۱۹۶.</ref> و گاهی اگر این مواهب مادی و در اصطلاح فرصت‌های دنیایی، با بصیرت و ارادۀ دارندۀ آن، تغییر جهت داده و نردبانی برای رسیدن به اهداف الهی گردند، سرمایه‌هایی می‌شوند که خدا آنها را از مؤمنان می‌خرد و بهشت جاودان و سعادت ابدی به آنها می‌بخشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نهج البلاغة|سال=1414|نام=محمد بن حسین|نام خانوادگی=شريف الرضى‏|ناشر=هجرت|صفحه=352}}</ref> آن‌گونه که [[حضرت علی(ع)]] فرمود: {{عربی|الدنیا خلقت لغیرها و لم تخلق لنفسها|ترجمه=دنیا برای رسیدن به آخرت آفریده شده، نه برای رسیدن به خود}} «نهج البلاغة، ص ۵۵۷، حکمت ۴۶۳».

# '''فراموشی یاد خدا:''' از آثار ناگوار دنیا دوستی غفلت و فراموشی یاد خداست. قرآن کریم می فرماید: {{قرآن|ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَینِ فی‏ جَوْفِه|ترجمه=خداوند براى هيچ مردى در درونش دو دل ننهاده است|سوره=سوره احزاب|آیه=آیه 4}}. اگر محبت دنیا قلب انسان را پر کند دیگر جایی برای تجلی محبت خدا باقی نمی ماند.

# '''شعله ور شدن آتش [[طمع]]:''' طمع سرچشمه بسیاری از بدبختی‌های انسان است و دنیا دوستی باعث شعله ور شدن آتش طمع در انسان می شود. [[امام صادق(ع)]] می‌فرمایند: {{عربی|مَثَلُ الدُّنْیا کمَثَلِ مَاءِ الْبَحْرِ کلَّمَا شَرِبَ مِنْهُ الْعَطْشَانُ ازْدَادَ عَطَشاً حَتَّى یقْتُلَهُ|ترجمه=دنیا مانند آب دریاست که هر چه شخص تشنه از آن بیشتر آشامد، تشنگی‌اش بیشتر شود تا او را بکشد}}<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=الکافی|سال=1407|نام=محمد بن يعقوب بن اسحاق‏|نام خانوادگی=کلینی|جلد=2|صفحه=136}}</ref>

# '''آلودگی به انواع [[گناهان]]:''' شعله‌ور شدن میل انسان به ظواهر دنیا باعث می شود انسان از راهی به دنبال رسیدن به خواسته‌های بی‌پایان خود باشد. او چشم و گوش بسته به هر بی‌اخلاقی تن می‌دهد تا به اهدافش برسد. برای چنین انسانی رعایت حدود الهی و مرزهای زهد و تقوا ممکن نخواهد بود. چنانکه امام علی(ع) فرمودند: {{عربی|حَرَامٌ عَلَى کلِّ قَلْبٍ مُتَوَلِّهٍ بِالدُّنْیا أَنْ یسْکنَهُ التَّقْوَى|ترجمه=بر هر دلی که شیفته دنیاست، حرام است که [[تقوا]] در آن خانه کند}}.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تصنیف غرر الحکم و درر الکلم|سال=1366|نام=عبد الواحد بن محمد|نام خانوادگی=تميمى آمدى‏|صفحه‌ها=142}}</ref>

# '''تباهی خرد:''' دنیا دوستی آنچنان عقل و جان انسان را احاطه می‌کند که او را از درست اندیشیدن باز می دارد. امام علی(ع) می‌فرماید: {{عربی|لِحُبِّ الدُّنْیا صَمَّتِ الْأَسْمَاعُ عَنْ سَمَاعِ الْحِکمَةِ وَ عَمِیتِ الْقُلُوبُ عَنْ نُورِ الْبَصِیرَة|ترجمه=از برای دوستی دنیا کر شده‌اند گوش‌ها از شنیدن حکمت و کور گشته‌اند دل‌ها از نور بصیرت}}.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تصنیف غرر الحکم و درر الکلم|سال=1366|نام=عبد الواحد بن محمد|نام خانوادگی=تميمى آمدى‏|صفحه=142}}</ref>