خودکشی: تفاوت میان نسخه‌ها

برخلاف سایر مشکلات، اگر خودکشی واقع شود و کسی آن را انجام دهد، راهی برای بازگشت و درمان وجود ندارد. بنابر گزارشات مراکز درمانی و مشاهدات عینی، موارد اندکی فرد به حیات بازگشته است. لذا در خودکشی، پیشگیری مهم‌ترین راه برای علاج است.

** انسان در طول زندگی دچار فراز و فرودهای زیادی می‌شود. تحمل این سختی‌ها کار هر شخصی نیست. برای سربلندی در مسیر باید از خداوند متعال طلب یاری و نصرت کرد. انسانی که رابطه ضعیفی با مبدأ هستی دارد، می‌پندارد به انتهای راه رسیده و پایانی جز خودکشی نمی‌بیند، تحمل سختی ندارد و زندگی برایش معنی و مفهومی تازه نداشته و تکراری است. تولستوی می گوید: «داشتن اعتقادات مذهبی باعث بازداری فرد از خودکشی می گردد. ایمان یعنی آگاهی از معنای زندگی انسانی، همین آگاهی است که مانع می شود انسان خود را از بین ببرد و به زندگی ادامه دهد. این نیروی زندگانی است»<ref>علی اسلامی نسب، بحران خودکشی، تهران، فردوس، ۱۳۷۱، ص ۹۵.</ref>

** راه‌های تقویت ارتباط با خدا:

*** پیاده سازی دستورات الهی در زندگی و تلاش برای آن: در فرهنگ اسلامی، طبق بیان آیات و روایات، تمام اعمال انسان به‌خصوص گناهان کبیره دارای آثار و پیامدهایی است و برخی از مشکلاتی که به خودکشی کشیده می‌شود، به‌جهت انجام گناه و کارهای خلاف اخلاق است. همچنین از آیات و روایات چنین استفاده شده که برای خودکشی، مجازات سختی در نظر گرفته شده و کسی حق ندارد، نعمت زندگی را از بین ببرد. زندگی، نعمت ارزشمندی است که از طرف خداوند عطا شده و فرصتی است که با استفاده از آن، می‌توان به سعادت رسید.

**'''امید''' مهم‌ترین عامل ادامه و بقای زندگی در مشکلات است. نومیدی از خود و جامعه، نومیدی از بهتر شدن اوضاع و برطرف شدن سختی‌ها، زمینه‌ساز رفتارهای خودتخریبی است. امام علی (ع) می‌فرماید:«نومیدی صاحبش را به کشتن می‌دهد.»<ref>محمدی ری شهری، میزان الحکمة، قم، مرکز النشر مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۳۶۲، ج ۱۰، ص ۳۹۹.</ref>

**امام سجاد(ع) در دعای شریف ابوحمزه به خدای متعال عرض می‌کند: «ای خدا! اگر گردنم را به زیر زنجیر قهرت ببندی و عطایت را از میان همه خلق، از من دریغ نمایی و در چشم بندگانت رسوایی ام را آشکار سازی و فرمان دهی که مرا به آتش دوزخ کشند و بین من و نیکان جدایی افکنی، باز هم رشتة امیدم را از تو قطع نخواهم کرد و از امیدی که به عفو و بخششت دارم منصرف نمی شوم و محبتت از دلم بیرون نخواهد رفت. من هرگز عطا و بخشش ها و پرده پوشی های تو را بر من در دنیا فراموش نخواهم کرد...»

** خشم لحظه‌ای است که انسان می‌تواند دست به هر اقدامی بزند، در حالیکه از آثار و نتایج آن غافل است. برای پیشگیری از وقوع فعل ناخواسته باید قدم بزنیم، محل را ترک کنیم، آب سرد بنوشیم، حالت خود را تغییر دهیم.

== جستارهای وابسته ==