آیه صلح: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه صلح''' (آیه ۶۱ سوره انفال) خطاب به پیامبر(ص) و مسلمانان می‌گوید اگر دشمن و کفار تمایل به صلح نشان دادند شما هم به صلح گرایش پیدا کنید. در تفاسیر ذیل این آیه گفته شده که اسلام جنگ‌طلب نیست‏ و نباید از موضع قدرت، سوء استفاده کرد.

 

صاحب المیزان نوشته است اگر دشمن به صلح و روش مسالمت‌آمیز رغبت کرد پیامبر نیز باید به آن متمایل شود و به خدا توکل کند و نترسد از اینکه مبادا اموری پشت پرده باشد و او را غافل‌گیر کند چون خدا شنوا و دانا است؛ بلکه خداوند یاری نموده و کفایت می‌کند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات‏، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۱۷.</ref> گفته شده در پذیرش صلح، هم احتمال خطر و توطئه است و هم زخم زبان برخی دوستان، ولی باید بر خدا توکل کرد.<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن‏، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۳۴۸.</ref>

در تفاسیر ذیل این آیه گفته شده که اسلام جنگ‌طلب نیست‏ و نباید از موضع قدرت، سوء استفاده کرد.<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن‏، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۳۴۸.</ref> [[امام علی(ع)]] به [[مالک اشتر]] می‌نویسد:<ref>نهج‌البلاغه، نامه ۵۳.</ref> صلح پیشنهادی دشمن را رد مکن، ولی پس از صلح هوشیار باش و از نیرنگ دشمن برحذر باش، چون گاهی نزدیکی دشمن، برای غافلگیر کردن است!<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن‏، ۱۳۸۸ش، ج‏3، ص: 348.</ref>

این آیه در رابطه با آیه ۱۹۰ از سوره بقره و آیه ۹۰ از سوره نساء می‌رساند که اسلام جنگ را و لو با کفار یک مسئله ابتدایی نمی‌داند و سعی دارد که جنگ واقع نشود، ظهور این آیه در آن است که: کفّار و مشرکان اگر پیشنهاد صلح و سازش کنند و در دین خود بمانند و پیمان عدم تعرض ببندند، لازم است آن را قبول کرد.<ref>قرشی بنابی، تفسیر احسن الحدیث، ج۴، ص۱۵۹ و ۱۶۰.</ref>

برخی گفته‌اند این آیه با آیه ۵ سوره توبه منسوخ شده است؛ اما این درست نیست، آیه توبه درباره کفاری است که به فکر صلح نیستند و اینکه گفته‌اند که آیه ۶۱ سوره انفال با آیه ۲۹ سوره توبه نسخ شده است قابل قبول نیست بلکه آیه اعراف حاکم بر آن است.<ref>قرشی بنابی، علی‌اکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران، بنیاد بعثت‏، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۶۰.</ref> طبرسی صاحب مجمع البیان نیز این آیه را منسوخ نمی‌داند.<ref>طبرسی، فضل بن حسن‏، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، ناصر خسرو، ۱۳۷۲ش، ج‏4، ص: 853</ref>