واژه عشق در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه «عشق» و مشتقات آن، در قرآن نیامده؛ امّا کلمه محبت (دوست داشتن) مورد عنایت و توجه خاص قرآن کریم قرار گرفته است تا آنجا که واژه «حُبّ» (دوستی) و مشتقات آن بیش از صد بار در قرآن کریم به کار رفته و هر جا که لازم بوده از معنای عشق (شدت دوستی) تعبیر شود، از مادّه حبّ با قرینه لفظی یا معنوی استفاده شده است؛ مانند: {{قرآن|و الّذین ءَامنوا أَشدُّ حبّاً للّه .. .}} و کسانی که ایمان آورده‌اند، محبت بیشتری به خدا دارند….

 

{{قرآن|.. . قد شغفها حُبّاً.. .}} سخت خاطرخواه او شده است.

 

{{قرآن|و تحبّون المال حبّاً جمّاً}} و مال را دوست دارید، دوست داشتنی بسیار.

آنچه بیشتر مورد توجه و عنایت قرآن است و آیات زیادی به آن اختصاص یافته، دوستی در راه خداست. قرآن کریم، نمونه ای از این محبّت خدایی را در سوره طه، در داستان حضرت موسی (علیه السلام) نقل می‌کند و می‌فرماید: {{قرآن|و ما أعجلک عن قومک یموسی * قال هم أُولاءِ علی أثری و عجلتُ إلیک رَبّ لترضی}} و ای موسی! چه چیز تو را (دور) از قوم خودت، به شتاب واداشته است؟ گفت: اینان در پی منند، و من]ای پروردگارم![ به سویت شتافتم تا خشنود شوی .

نمونه‌های فراوان از این شاه‌کاری‌ها، در قرآن به چشم می‌خورد، به‌طور مثال در بیان مسائل جنسی و خانوادگی در عین رعایت حیا و عفاف از واژه‌های مستحکم و پر محتوی استفاده شده است. گر چه در قرآن کریم واژه عشق بکار نرفته است ولی لفظ مترادف آن یعنی (حبّ) و مشتقاتش دقیقاً ۷۸ بار آمده است.}}<ref>بقره ، ۱۶۵؛ یوسف ، ۳۰؛ فجر ، ۲۰؛ طه ، ۸۳ و ۸۴.</ref>