پیش نویس:عزاداری ماه محرم: تفاوت میان نسخه‌ها

اعتبار [[اربعین حسینی|اربعين]] امام حسين(ع) از گذشته، ميان [[شیعه در عصر ظهور|شيعه]] و در [[تقويم]] تاريخى وفاداران به امام حسين(ع) شناخته شده است؛ سنتى كه تا به امروز در كربلاى [[عراق]]، با قوت برپاست و هرساله شاهديم كه ميليون ها شيعه، از همه جاى دنيا در اين ایام با پایه پیاده از [[نجف]] به [[کربلا]] بر سر مزار امام حسين(ع) گرد مى آيند و به [[عزاداری امامان شیعه بر امام حسین(ع)|عزادارى]] مى پردازند.و ما در این مقاله به دلایل قرآنی و روایی که به این همایش قوّت میبخشد میپردازیم.

شعائر جمع شعره به معنای نشانه و علامت است. و منظور از [[شعائرالله در قرآن|شعائر الهی]] نشانه ها و علامت های خداوند است که شامل تمام‌ آنچه که در برنامه های دینی وارد شده و یاد خدا و عظمت [[آئین]] او را در دل انسان زنده میکند.

و منظور از [[تعظیم]]، بزرگ داشت و بالا بردن مقام این شعائر در افکار، و هر صورت دیگری که [[عرفا]] بزرگداشت صدق کند میباشد.

با بیان این [[تفسیر قرآن|تفسیر]] از آیه میگوییم: یکی از اموری که مصادیق تعظیم شعائر الهی به حساب آمده و موجب [[تقرّب]] بندگان به خداوند متعال میشود پیاده روی اربعین است.<ref>تفسیر المیزان،جلد14،</ref>

[[زيارت]] اربعين با پاى پياده، از نگاه تاريخى، ريشه در زيارت [[صحابى]] بزرگ و گران قدر رسول گرامى اسلام(ص)، جناب جابر بن عبدالله انصارى دارد. ايشان نخستين كسى بود كه از [[مدينه]] به [[كربلا]] رفت و به زيارت امام حسين(ع) توفيق يافت.<ref>بشارة المصطفى لشيعة المرتضى، ص 75؛ بحارالانوار، ج 98، ص 334؛ ملاذ الاخيار فى فهم تهذيب الاخبار، ج 9، ص 302</ref>

[[روایت]] از امام صادق(ع):شخصى كه به زيارت قبر حسين بن على(ع) مى رود، پس زمانى كه از خانواده اش جدا مى شود، با اوّلين گامى كه برمى دارد، تمام گناهانش آمرزيده مى شود. سپس به ازاى هر قدمى كه برمى دارد، پيوسته [[تقديس]] و [[تنزيه]] و پاك مى شود، تا آنكه نزد حسين بن على(ع) برسد. در اين هنگام، خداوند با او بدين گونه [[مناجات]] مى كند: «اى بنده من! از من بخواه، به تو مى دهم؛ دعا كن، اجابت مى كنم؛ درخواست كن، مى بخشم؛ [[حاجت]] بخواه، روا مى كنم».<ref>كامل الزيارات، ص 153؛ ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص 92؛ المزار الكبير، ص 342؛ وسائل الشيعه، ج 14، ص 440</ref>

 

روایت از امام صادق(ع): «هر آنكه در [[فرات]] [[غسل]] كند و سپس با پاى پياده به سوى [[مرقد]] حسين(ع) برود، به ازاى هر قدمى كه برمى دارد و بر زمين مى گذارد، حجّى مقبول با تمام اعمال و مناسك براى او خواهد بود».<ref>كتاب المزار - مناسك المزار، ص 49؛ المزار الكبير، ص 350؛ روضة المتقين فى شرح من لا يحضره الفقيه، ج 5، ص 379؛ الوافى، ج 14، ص 1481؛ ملاذ الاخيار فى فهم تهذيب الاخبار، ج 9، ص 129؛ بحارالانوار، ج 98، ص 147؛ تهذيب الاحكام، ج 6، ص 53</ref>