فرائد الاصول (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

{{درگاه|حوزه و روحانیت}}فرائد الاصول (نام دیگر: رسائل) نوشته [[مرتضی انصاری|شیخ مرتضی انصاری]] (۱۲۸۱ق) است و از مهم‌ترین کتاب‌های [[اصول فقه]] امامیه پس از دوره [[اخباری‌گری]] به شمار می‌آید. این کتاب یکی از متون درسی سطوح عالی حوزه‌های علمیهٔ است.

شیخ مرتضی انصاری این کتاب را در قرن سیزدهم در نقد تفکر اخباری و توسعه علم اصول نوشته است. اکثر مطالب فرائد الاصول، ابتکاری و نو دانسته شده است.<ref>مهریزی، مهدی، «سیری در فرائد الاصول»، آینه پژوهش، شماره ۲۷، مهر و آبان ۱۳۷۳ش، ص۲۷۳</ref> انصاف در نقل و نقد، پرهیز از ساده‌انگاری علمی، نقد آرای بزرگان، توجه به عالمان معاصر، حریت تتبع، از ویژگی‌های این کتاب شمرده شده است.<ref>مهریزی، مهدی، «سیری در فرائد الاصول»، آینه پژوهش، شماره ۲۷، مهر و آبان ۱۳۷۳ش، ص۲۷۸ و ۲۷۹.</ref> این کتاب از همان زمان حیات مؤلف، محور شرح و تدریس در محافل فقهی و اصولی امامی قرار گرفت و با وجود تألیف اصولی فراوان در دو سدهٔ اخیر، همچنان به‌عنوان یکی از متون محوری سطوح عالی حوزه‌های علمیه جایگاه خود را حفظ کرده است.<ref>بیرشک، حسین و احسان آهنگری، «الرسائل»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ذیل مدخل.</ref>

این کتاب دو عنوان دارد. عنوان اول آن «'''فرائد الاصول فی تمییز المزیف عن المقبول'''» است که یکی از شاگردان شیخ انصاری به نام عبدالحسین شوشتری در زمان حیات مؤلف بر این کتاب نهاد. نام دیگر آن «'''رسائل'''» است. زیرا محتوای آن بر گرفته از مجموعه رساله‌هایی در مباحث اصولی است.<ref>بیرشک، حسین و احسان آهنگری، «الرسائل»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ذیل مدخل.</ref>

شیخ مرتضی انصاری در سال ۱۲۱۴ق در شهر دزفول متولد شد و در سال ۱۲۸۱ق در نجف وفات یافت.<ref>انوار، سید عبدالله، «نگاهی به تصحیح فرائد الاصول حضرت شیخ مرتضی انصاری»، کتاب ماه کلیات، شماره ۱۱، سال دهم، آبان ۱۳۸۶ش، ص۶۰.</ref> او را متحول‌کننده حوزۀ نجف دانسته‌اند.<ref>پاکتچی، احمد، «حوزه علمیه»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ذیل مدخل.</ref> شیخ انصاری از شاگردان سید محمد مجاهد و [[شیخ علی کاشف‌الغطاء]] و شیخ محمد حسن نجفی مشهور به [[صاحب جواهر]] در نجف بود.<ref>عیسی الحکیم، حسن، و اسماعیل چنگیزی اردهایی، «حوزه علمیه نجف»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ۱۳۹۳ش، ج۱۴، ذیل مدخل.</ref> شیخ انصاری از افرادی چون [[ملا احمد نراقی]] نیز دانش آموخت و با برخورداری از نگرشی فلسفی و در یک بازاندیشی در بنیادهای علم اصول، نظام فقهی ـ اصولی جدیدی را ارائه کرد. آموزهٔ او به مکتب غالب در حوزهٔ نجف و دیگر حوزه‌های امامی در دو سدهٔ اخیر مبدل شد. انصاری در دورهٔ طولانی اقامتش در عتبات بیشتر در نجف مستقر بود و مکرراً به کربلا تردد داشت. دو کتاب فقهی و اصولی او با عنوان [[المکاسب]] و الرسائل، اندکی پس از تألیف به دو متن درسی در حوزه مبدل شدند. ریاست حوزهٔ نجف پس از وفات صاحب جواهر در اواسط سدهٔ ۱۳ قمری در اختیار شیخ انصاری قرار گرفت.<ref>پاکتچی، احمد، «حوزه علمیه»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ذیل مدخل.</ref>

=== '''مقصد اول: قطع'''<ref>أنصاری، مرتضی بن محمد أمین، فرائد الاصول، قم: مجمع الفکر الإسلامی، 1419 ق. فهرست.</ref> ===

=== '''مقصد دوم: ظن'''<ref>أنصاری، مرتضی بن محمد أمین، فرائد الاصول، قم: مجمع الفکر الإسلامی، 1419 ق. فهرست.</ref> ===

=== '''مقصد سوم: شک'''<ref>أنصاری، مرتضی بن محمد أمین، فرائد الاصول، قم: مجمع الفکر الإسلامی، 1419 ق. فهرست.</ref> ===

مهم‌ترین ابتکارات شیخ انصاری در مقصد سوم است. مؤلف برخلاف معمول، [[اصول عملیه]] را ذیل ادلهٔ عقلیه و هم‌رتبه با امارات جای نداده و با ارائهٔ تقسیمی حصری از مجاری اصول عملیه، به‌دقت جایگاه هر یک از این اصول را ترسیم کرده است. به این ترتیب، شکی که در آن حالت سابقه مورد لحاظ شارع قرار گرفته باشد، مجرای اصل استصحاب، و شکی که چنین نباشد، مجرای سه اصل دیگر یعنی برائت، اشتغال (احتیاط) و تخییر خواهد بود.<ref>بیرشک، حسین و احسان آهنگری، «الرسائل»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ذیل مدخل.</ref>

=== '''خاتمه:''' ===

در خاتمه کتاب، بحث تعادل و تراجیح مطرح می‌شود.<ref>أنصاری، مرتضی بن محمد أمین، فرائد الاصول، قم: مجمع الفکر الإسلامی، 1419 ق. فهرست.</ref>