شهادت امام باقر(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

نوشته اند كه امام باقر(ع) را إبراهيم بن وليد بن يزيدگويا به تحريك خليفه وقت با سم به شهادت رسانيد.ص۳۵۸. (ابن شهرآشوب، مناقب آل ابى طالب، ج4، ص 228.)<ref>پيشوايى، مهدى، سيره پيشوايان، قم: مؤسسه امام صادق(عليه السلام)، 1390،</ref>

حضرت باقر(عليه السلام) در سال57 هجرى در شهر «مدينه» چشم به جهان گشود.[1]او هنگام وفات پدر خود امام زين العابدين(عليه السلام) سى و هفت يا سى و هشت سال داشت. نام او «محمد» و كنيه اش «ابوجعفر» است و «باقر» و «باقرالعلوم» لقب او مى باشد. مادر حضرت، «ام عبدالله» دختر امام حسن مجتبى(عليه السلام) و از اين جهت نخستين كسى بود كه هم از نظر پدر و هم از نظر مادر فاطمى و علوى بوده است. امام باقر در سال 114هجرى در شهر مدينه در گذشت[2] و در قبرستان معروف بقيع، كنار قبر پدر و جدش، به خاك سپرده شد. دوران امامت آن حضرت نوزده، يا بيست سال بود.ص۳۱۵.<ref>پيشوايى، مهدى، سيره پيشوايان، قم: مؤسسه امام صادق(عليه السلام)، 1390،</ref>

پيشواى پنجم طى مدت امامت خود، در همان شرائط نامساعد، به نشر واشاعه حقايق و معارف الهى پرداخت و مشكلات علمى را تشريح نمود و جنبش علمى دامنه دارى به وجود آورد كه مقدمات تأسيس يك «دانشگاه بزرگ اسلامى» را كه در دوران امامـت فرزنـد گراميش «امام صـادق(عليه السلام)» بـه اوج عظمت رسيد، پى ريزى كرد. امام پنجم در علم، زهد، عظمت و فضيلت، سرآمد همه بزرگان بنى هاشم بود و مقام بزرگ علمى و اخلاقى او مورد تصديق دوست و دشمن بود. به قدرى روايات و احاديث، در زمينه مسائل و احكام اسلامى، تفسير، تاريخ اسلام، و انواع علوم، از آن حضرت به يادگار مانده است كه تا آن روز از هيچ يك از فرزندان امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) به جا نمانده بود.ص۳۱۶.<ref>پيشوايى، مهدى، سيره پيشوايان، قم: مؤسسه امام صادق(عليه السلام)، 1390، </ref>