منظور از دستور به بخشیدن یهودیان در سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

در این آیه کیفر و سزای قدرناشناسی یهودیان نسبت به عهد و پیمانشان بیان شده است. گمراه شدن از راه میانه و مستقیم، انواع نقمت‌ها و [[عذاب|عذاب‌]]ها که [[خدا]] بعضی از آن‌ها را که همان لعنت و تقسیهٔ قلوب باشد به خودش نسبت داده است. بعضی دیگر از کیفرها به خود [[بنی‌اسرائیل]] نسبت داده شده است و آن نقمتی است که جملهٔ «ولا تزال..» آن را در نظر دارد. استثنای قلیلی از بنی‌اسرائیل در انتهای آیه، با این معنا منافات ندارد که لعنت و عذاب متوجه این امت و قوم نژادپرست بشود.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، قم: دفتر انتشارات اسلامی، بی‌تا، صص ج۵،۳۹۱_۳۹۲.</ref>

در ذیل آیه، گروهی اندکی از بنی اسرائیل که وفادار به پیمان‌های الهی، وارسته از تحریف‌گری و خیانت و پایبند به دستورات خدا بوده‌اند استثناء شده است. یک گروه سالم ولو اندک نباید در آتش دیگران بسوزند؛ بنابراین دستور به عفو و بخشش یهودیان که با ضمیر «عنهم» آمده است، فقط به گروه سالم برمی‌گردد. با این بیان، هیچ گونه شبهه یا تناقضی در صدر و ذیل آن یافت نمی‌شود و دلالت آیه روشن است.<ref>هاشمی رفسنجانی، علی اکبر و دیگران، راهنما، قم: دفتر انتشارات اسلامی، اوّل، ۱۳۷۴، ج۴، ص۲۸۵.</ref>

در تفسیری دیگر، برخی از مفسران احتمال داده‌اند، ضمیر «عنهم» در آیه به همهٔ بنی‌اسرائیل برگردد. چون اقلیت صالح خیانتی مرتکب نشده‌اند تا مشمول عفو قرار گیرند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه، یازدهم، ۱۳۶۸، ج۴، ص ۳۱۳.</ref> اگر آیه چنین تفسیر شود، این معنا می‌شود، که آزارها و اذیت‌هایی که از ناحیهٔ بنی‌اسرائیل بر شخص [[پیامبر(ص)]] وارد شد؛ از آن‌ها چشم پوشی کند و آن‌ها را مورد عفو قرار دهد؛ و این معنا هیچ محذور و تعارضی را به همراه ندارد. این گونه رفتار در سیرهٔ عملی [[معصومان]] فراوان دیده می‌شود و هیچ وقت دشمنی دشمن را به رخ نکشیده‌اند و این خود عین سیاست است. با این بیان، هیچ تناقضی در آیهٔ مورد بحث وجود ندارد و با هر یک از تفسیر دوگانه سازگار است.

  | نمایه =