شراب طهور: تفاوت میان نسخه‌ها

مفسران در معنا و کیفیت این نوشیدنی بهشتی نظرات مختلفی ابراز کرده‌اند: برخی بیشتر به معانی ظاهری آن توجه کرده‌اند و برخی دیگر معنایی گسترده‌تر از آن ارائه کرده‌اند. برخی از مفسران مراد از شراب طهور را نوعی نوشیدنی دانسته‌اند که اهل بهشت آن را بعد از خوردن غذاهاى بهشتى می‌نوشند و همه پلیدی‌های درونى خود را به‌وسیله آن پاک می‌کند. برخی دیگر شراب طهور را شرابی دانسته‌اند که در پاكى به‌ نهايت خود رسیده و در کسی که آن را بنوشد هيچ پليدى را باقى نمى‌گذارد.

شراب طهور تعبری قرآنی است که از آیه ۲۱ سوره انسان برداشت شده است. در این آیه شراب طهور نوشیدنی [[ابرار در قرآن|ابرار]] در بهشت دانسته شده است. ابرار واﮊه‌ای است به‌معنی نیکان و نیکوکاران که چندبار در قرآن آمده است.<ref>شایسته،‌ رسول، «ابرار»، رسول، دانشنامه بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۲ش، ج۲، ذیل واژه.</ref> در [[سوره انسان]]، از نعمت‌های بهشتی که برای ابرار آماده شده یاد شده است. از جمله اینکه{{قرآن|وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا|ترجمه=و پروردگارشان از شرابى پاكيزه سيرابشان سازد}}.

شراب در لغت عربی<ref>راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات في غريب القرآن، صفوان عدنان الداودی، دمشق، دارالقلم و الدار الشامية، ۱۴۱۲ق، ص۴۴۸.</ref> و استفاده قرآنی<ref>قرشى، سید على‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج ۴، ص۱۲.</ref> به مطلق نوشیدنی گفته شده است؛ چه مُسْکِر (مست‌کننده) باشد و چه نباشد. این معنا خلاف معنای رایج در زبان فارسی است که نوع نوشیدنی مست‌کننده را به ذهن می‌آورد.<ref>قرشی، سید علی‌اکبر، تفسیر احسن القصص، قم، دفتر نشر نوید اسلام‌، ۱۳۹۱ش، ج۵، ص۴۶۸.</ref> طَهُور هم به‌معناى چیزى است هم خودش پاک است و هم پاک‌کننده چیزهای دیگر است.<ref>کاشانی، ملا فتح‌الله، تفسير منهج الصادقين فى الزام المخالفين، تهران، كتابفروشى محمدحسن علمى‌، ۱۳۳۳ش، ج۶، ص۳۶۲-۳۶۳.</ref> گفته شده که تعبير طهور در قرآن فقط در دو مورد آمده: يكى در آیه ۴۸ سوره فرقان در مورد باران كه همه چيز را پاک و زنده مى‌كند و ديگری در [[سوره انسان]] درباره شراب مخصوص بهشتى كه آن نيز پاک‌كننده و حيات‌بخش است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۲۵، ص۳۷۳.</ref>

برخی مفسران مراد از شراب طهور را نوعی نوشیدنی دانسته‌اند که [[خصوصیات اهل بهشت در قرآن|اهل بهشت]] آن را بعد از خوردن غذاهاى بهشتى می‌نوشند و همه پلیدی‌های درونى خود را به‌وسیله آن پاک می‌کنند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۲۳.</ref> برخی دیگر از مفسران معنای شراب طهور را گسترش داده‌اند و از آن برداشتی عمیق‌تر ارائه کرده‌اند؛ از جمله [[علامه طباطبایی]] در تفسیر این عبارت گفته است که شراب طهور شرابی است که در پاكى به نهايت خود رسیده و در کسی که آن را بنوشد هيچ پليدى را باقى نمى‌گذارد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۳۰.</ref> از نظر او، يكى‌ از پلیدی‌های درونى انسان غفلت از خداوند است؛ پس [[ابرار در قرآن|ابرار]] كه نوشندگان شراب طهور هستند از پروردگارشان محجوب نيستند و در قرب او قرار دارند.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۳۰.</ref>

تفسیر شراب طهور به پاک‌کننده انسان از [[غفلت]] در برخی روایات اهل‌بیت(ع) هم آمده است؛ در روایتی از [[امام صادق(ع)]]، در ذیل آیه ۲۱ سوره انسان، آمده است که شراب طهور ابرار را از هر چیزی كه غیر از خداست پاک می‌کند.<ref>فیض کاشانی، محمد بن شاه‌مرتضی، تفسیر الصافی، تحقیق سيد محسن حسينی امينی، تهران، دار الكتب الاسلاميه، ۱۴۱۶ق، ج۷، ص۳۶۴.</ref>

ملا احمد نراقی، فقیه شیعه دوره قاجار، پیرامون شراب طهور چنین سروده است:

  | بازبینی = شد