۳۴۱
ویرایش
تقیه از سوی اهل‌بیت(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
سؤال: آیا | سؤال: آیا پیامبر اکرم(ص)، امام علی(ع) و دیگر ائمه (ع) تقیه می‌کردند؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
تقیه به معنای مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد. تقیه علاوه بر آن که امری عقلائی است، ریشه در قرآن کریم دارد و روایات اهل بیت(ع) نیز حاوی این مطلب است | تقیه به معنای مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد. تقیه علاوه بر آن که امری عقلائی است، ریشه در قرآن کریم دارد و روایات اهل بیت(ع) نیز حاوی این مطلب است. اهل بیت (ع) با توجه به شرائط زمانی و مکانی به این امر مهم عمل می‌کردند. | ||
پاسخ تفصیلی: | پاسخ تفصیلی: | ||
تقیه در داده‌های دینی و مذهبی جایگاه خاصی دارد و اختصاص به شیعه هم ندارد بلکه ریشه قرآنی دارد برادران اهل سنت هم به نحوی بدان باور دارند. لکن چون شیعه در برخی مقاطع تاریخی در شرایطی خاص قرار گرفتند و از این اصل قرآنی و دینی بیشتر استفاده کردند لذا تقیه به نام شیعه معروف شده و گرنه تقیه گذشته از آن که اصل قرآنی است، اصل عقلایی نیز هست | تقیه در داده‌های دینی و مذهبی جایگاه خاصی دارد و اختصاص به شیعه هم ندارد بلکه ریشه قرآنی دارد برادران اهل سنت هم به نحوی بدان باور دارند. لکن چون شیعه در برخی مقاطع تاریخی در شرایطی خاص قرار گرفتند و از این اصل قرآنی و دینی بیشتر استفاده کردند لذا تقیه به نام شیعه معروف شده است و گرنه تقیه گذشته از آن که اصل قرآنی است، اصل عقلایی نیز هست. | ||
هر انسانی اگر به سبب نشر اعتقادات یا اظهار و تظاهر به آن‌ها، احساس خطری نسبت به خودش یا مالش یا | هر انسانی اگر به سبب نشر اعتقادات یا اظهار و تظاهر به آن‌ها، احساس خطری نسبت به خودش یا مالش یا عِرض خود… کند، ناچار آن را کتمان می‌کند و از مواضع خطر دوری می‌گزیند. چنین امری را فطرت هر صاحب عقلی تجویز می‌کند. | ||
تقیه یعنی مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد.<ref>صفری، نعمت‌الله، نقش تقیه در استنباط، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ص۵۱.</ref> | تقیه یعنی مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد.<ref>صفری، نعمت‌الله، نقش تقیه در استنباط، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ص۵۱.</ref> | ||