automoderated
۱٬۲۷۴
ویرایش
منظور از دستور به بخشیدن یهودیان در سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها
منظور از دستور به بخشیدن یهودیان در سوره مائده (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۴۹
، ۱ دسامبر ۲۰۲۰بدون خلاصۀ ویرایش
Mnazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (Mnazarzadeh صفحه تعارض لعن یهودیان و دستور به بخشش آن ها در قرآن را به دستور به بخشیدن یهودیان در قرآن منتقل کرد) |
Mnazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
آیه ۱۳ سوره مائده، کیفر عهد شکنی یهودیان را بیان می‌کند. در انتهای آیه خداوند، حضرت محمد(ص) را مکلف به بخشش یهودیان می‌کند. در تفسیر این دستور آمده است که منظور، بخشش گروه قلیلی از یهودیان است که عهدشکنی نکرده‌اند و به آموزه‌های خدا پایبند بوده‌اند. اما عده دیگری از مفسران دستور بخشش، را شامل جمیع یهودیان می‌دانند زیرا کسی که کار خطایی انجام نداده است، دلیلی ندارد مشمول عفو شود، بنابر این به دلیل شخصیت پیامبر(ص) و سیاست عفو و بخشش در [[اسلام]]، این دستور به رسول گرامی(ص) داده شده است. | آیه ۱۳ سوره مائده، کیفر عهد شکنی یهودیان را بیان می‌کند. در انتهای آیه خداوند، [[حضرت محمد(ص)]] را مکلف به بخشش یهودیان می‌کند. در تفسیر این دستور آمده است که منظور، بخشش گروه قلیلی از یهودیان است که عهدشکنی نکرده‌اند و به آموزه‌های خدا پایبند بوده‌اند. اما عده دیگری از مفسران دستور بخشش، را شامل جمیع یهودیان می‌دانند زیرا کسی که کار خطایی انجام نداده است، دلیلی ندارد مشمول عفو شود، بنابر این به دلیل شخصیت پیامبر(ص) و سیاست عفو و بخشش در [[اسلام]]، این دستور به رسول گرامی(ص) داده شده است. | ||
== متن آیه == | == متن آیه == | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
== کیفر پیمان‌شکنی یهودیان == | == کیفر پیمان‌شکنی یهودیان == | ||
در این آیه کیفر و سزای قدرناشناسی یهودیان نسبت به عهد و پیمانشان بیان شده است. گمراه شدن از راه میانه و مستقیم، انواع نقمت‌ها و [[عذاب]]ها که [[خدا]] بعضی از آن‌ها را که همان لعنت و تقسیهٔ قلوب باشد به خودش نسبت داده است. بعضی دیگر از کیفرها به خود [[بنی‌اسرائیل]] نسبت داده شده است و آن نقمتی است که جملهٔ «ولا تزال..» آن را در نظر دارد. استثنای قلیلی از بنی‌اسرائیل در انتهای آیه، با این معنا منافات ندارد که لعنت و عذاب متوجه این امت و قوم نژادپرست بشود.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، قم: دفتر انتشارات اسلامی، بی‌تا، صص ج۵،۳۹۱_۳۹۲.</ref> | در این آیه کیفر و سزای قدرناشناسی یهودیان نسبت به عهد و پیمانشان بیان شده است. گمراه شدن از راه میانه و مستقیم، انواع نقمت‌ها و [[عذاب|عذاب]]ها که [[خدا]] بعضی از آن‌ها را که همان لعنت و تقسیهٔ قلوب باشد به خودش نسبت داده است. بعضی دیگر از کیفرها به خود [[بنی‌اسرائیل]] نسبت داده شده است و آن نقمتی است که جملهٔ «ولا تزال..» آن را در نظر دارد. استثنای قلیلی از بنی‌اسرائیل در انتهای آیه، با این معنا منافات ندارد که لعنت و عذاب متوجه این امت و قوم نژادپرست بشود.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، قم: دفتر انتشارات اسلامی، بی‌تا، صص ج۵،۳۹۱_۳۹۲.</ref> | ||
== دستور به عفو گروه اندکی از بنی اسرائیل == | == دستور به عفو گروه اندکی از بنی اسرائیل == | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== دستور به عفو همه بنی اسرائیل == | == دستور به عفو همه بنی اسرائیل == | ||
در تفسیری دیگر، برخی از مفسران احتمال داده‌اند، ضمیر «عنهم» در آیه به همهٔ بنی‌اسرائیل برگردد. چون اقلیت صالح خیانتی مرتکب نشده‌اند تا مشمول عفو قرار گیرند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه، یازدهم، ۱۳۶۸، ج۴، ص ۳۱۳.</ref> اگر آیه چنین تفسیر شود، این معنا می‌شود، که آزارها و اذیت‌هایی که از ناحیهٔ بنی‌اسرائیل بر شخص [[پیامبر(ص)]] وارد شد؛ از آن‌ها چشم پوشی کند و آن‌ها را مورد عفو قرار دهد؛ و این معنا هیچ محذور و تعارضی را به همراه ندارد. این گونه رفتار در سیرهٔ عملی [[معصومان]] فراوان دیده می‌شود و هیچ وقت دشمنی دشمن را به رخ نکشیده‌اند و این خود عین سیاست است. با این بیان، هیچ تناقضی در آیهٔ مورد بحث وجود ندارد و با هر یک از تفسیر دوگانه سازگار است. | در تفسیری دیگر، برخی از مفسران احتمال داده‌اند، ضمیر «عنهم» در آیه به همهٔ بنی‌اسرائیل برگردد. چون اقلیت صالح خیانتی مرتکب نشده‌اند تا مشمول عفو قرار گیرند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه، یازدهم، ۱۳۶۸، ج۴، ص ۳۱۳.</ref> اگر آیه چنین تفسیر شود، این معنا می‌شود، که آزارها و اذیت‌هایی که از ناحیهٔ بنی‌اسرائیل بر شخص [[پیامبر(ص)]] وارد شد؛ از آن‌ها چشم پوشی کند و آن‌ها را مورد عفو قرار دهد؛ و این معنا هیچ محذور و تعارضی را به همراه ندارد. این گونه رفتار در سیرهٔ عملی [[معصومان]] فراوان دیده می‌شود و هیچ وقت دشمنی دشمن را به رخ نکشیده‌اند و این خود عین سیاست است. با این بیان، هیچ تناقضی در آیهٔ مورد بحث وجود ندارد و با هر یک از تفسیر دوگانه سازگار است. | ||
<span></span> | |||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||