۶٬۸۵۳
ویرایش
کشف الحیل (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
←نویسنده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
آیتی ۱۳۲۰ق بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. در اثر تغییر مذهب از جامعهٔ مسلمانان رانده شد. حدود ۱۸ سال به سفر برای تبلیغ بهائیت پرداخت. در ابتدای همین دوران، کتاب کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را دربارهٔ تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. آیتی به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را از ضیایی به آواره تغییر داد. آیتی در سال‌های آخر زندگی عبدالبهاء به‌مدت سه ماه در شهر حیفا مهمان او بود. آیتی در این مدت به باطل‌بودن ادعای بهاییان پی برد ولی به دلایلی ترک این مذهب خودداری کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> | آیتی ۱۳۲۰ق بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. در اثر تغییر مذهب از جامعهٔ مسلمانان رانده شد. حدود ۱۸ سال به سفر برای تبلیغ بهائیت پرداخت. در ابتدای همین دوران، کتاب کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را دربارهٔ تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. آیتی به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را از ضیایی به آواره تغییر داد. آیتی در سال‌های آخر زندگی عبدالبهاء به‌مدت سه ماه در شهر حیفا مهمان او بود. آیتی در این مدت به باطل‌بودن ادعای بهاییان پی برد ولی به دلایلی ترک این مذهب خودداری کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> | ||
پس از مرگ عبدالبهاء | پس از مرگ عبدالبهاء در سال ۱۳۴۰ق، آیتی به اروپا سفر کرد و در آنجا به باطل‌بودن ادعای سران بهائی مبنی بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده‌اند، پی برد. پس از این آگاهی، آیتی مانند جمعی دیگر از فریب‌خوردگان، این مذهب را ترک کرد. پس بازگشت دوباره به اسلام، تألیف کشف الحیل را دربارهٔ فریبکاریهای سران بهائی آغاز کرد. او در ۱۳۴۸ق در تهران مقیم شد و به تدریس در دورهٔ متوسطه پرداخت. در این دوران به تحقیقات ادبی روی آورد و در ۱۳۰۸ش نشریه‌ای ادبی ـ انتقادی به نام نمکدان تأسیس کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> او در سفری به تهران در سال ۱۳۳۲ش درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.<ref>مرسلوند، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، ج۱، ص۶۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||