trustworthy
۷٬۳۴۶
ویرایش
کشف الحیل (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
ابرابزار
(ابرابزار) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|کاربر=Shamloo }} | {{در دست ویرایش|کاربر=Shamloo}} | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی ( | عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸–۱۳۷۲ق)، ادیب ایرانی، در شهر تفت یزد به دنیا آمد. پدر او حاج شیخ محمد، مشهور به «حاج آخوند»، از واعظان یزد بود.<ref>مرسلوند، حسن، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، تهران، نشر الهام، بی‌تا، ج۱، ص۶۲.</ref> او در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۰۳ق به یزد رفت و در مدرسه خان بزرگ تحصیل مقدمات علوم دینی را پی گرفت. در سال ۱۳۰۵ برای ادامه تحصیل در فقه و اصول به عتبات رفت. با درگذشت پدرش در سال ۱۳۰۶ق، او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق به جانشینی پدرش به امامت جماعت و وعظ پرداخت. آیتی دارای ذوق ادبی بود و از سالهای نوجوانی، با تخلص ضیایی، شعر میسرود.<ref>موسوی بجنوردی، کاظم، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ذیل واژه.</ref> | ||
در ۱۳۲۰ق / ۱۹۰۳م بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. آنگاه از | در ۱۳۲۰ق / ۱۹۰۳م بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. آنگاه از جامعهٔ مسلمانان رانده شد و تقریباً ۱۸ سال به سیاحت و تبلیغ بهاییگری پرداخت. در اوایل همین دوران، ''کواکب الدریة فی مآثر البهائیة'' را دربارهٔ تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. در طی این سالها همچنان شعر نیز میسرود، و به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را به «آواره» تغییر داد. در سالهای آخر زندگی عبدالبهاء مدت ۳ ماه در حیفا مهمان وی بود و با آنکه در این مدت، به اعتراف خودش بطلان دعوی بهاییان را دریافته بود (آیتی، «شرح احوالی …»، ۲۱۳–۲۱۶)، از ترک این مذهب خودداری کرد. پس از مرگ عبدالبهاء (۱۳۴۰ق / ۱۹۲۲م)، آیتی سفری به اروپا کرد و در آنجا به بطلان ادعای سران بهائیت، دایر بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده‌اند، پی برد. آنگاه مانند جمعی دیگر از فریب‌خوردگان، این مذهب را ترک گفت، و تألیف ''کشف الحیل'' را دربارهٔ فریبکاریهای سران بهائیت آغاز کرد. وی در ۱۳۴۸ق / ۱۹۲۹م در تهران مقیم شد و به خدمت وزارت معارف درآمد و به تدریس در دورهٔ متوسطه پرداخت. در این احوال به تحقیقات ادبی روی آورد و در ۱۳۰۸ش نشریه ای ادبی ـ انتقادی به نام ''نمکدان'' تأسیس کرد که تا چند سال به‌طور نامنظم منتشر میشد. در این دوران با تخلص جدید «آیتی» همچنان شعر میسرود. در ۱۳۵۸ق / ۱۹۳۹م به یزد منتقل و به تدریس در دبیرستانها مشغول شد و سرانجام در همان شهر درگذشت. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی = | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ = | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = | ||
| تیترها = | | تیترها = | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||