پیدایش ایده صهیونیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}'''پیدایش ایده صهیونیسم''' در ابتدا برای نجات یهودیان عالم از پراکندگی بود که منجر به تشکیل حزبی سیاسی شد که با ابزار خشونت، تلاش می‌کرد تا در فلسطین دولت مستقل یهودی به وجود آورد و همه یهودیان عالم را در این مملکت جمع کند.  

فشارهایی که در کشورهای گوناگون اروپای شرقی، همچون روسیه، لهستان و رومانی، بر یهودیان وارد می‌شد، انگیزه تشکل یهودیان را تقویت کرد. ایده‌ «تئودور هرتزل»، نویسند یهودی اهل اتریش، یکی از عوامل اصلی پیدایش ایده اصلی صهیونیسم برای ایجاد سرزمین یهودی مستقل شد. او این ایده را در سال ۱۸۹۵م، کتابی به نام «دولت یهود» تألیف و منتشر کرد.

صهیونیسم نهضت ملی یهود برای ایجاد جامعه خودمختار یهودی در فلسطین است. نام این نهضت از کوه صهیون (آرامگاه داود نبی) در اورشلیم گرفته شده است.<ref>آشوری، داریوش، دانشنامه سیاسی، تهران، انتشارات مروارید، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۳.</ref> سردمداران این نهضت با تکیه بر دیدگاهی مبتنی بر نژادپرستی و سلطه‌جویی یهودیان را به سرزمین فلسطین فراخواندند و براساس شعار «فلسطین سرزمین موعود» آنان را در آنجا ساکن کردند. آنان برای تحقق ایده خود با ساکنان اصلی فلسطین، یعنی اعراب مسلمان و مسیحی، درگیر شدند و با اعمال خشونت آنان را اخراج یا کشتار نمودند و بخش عمده‌ای از این سرزمین را به اشغال خود درآوردند و به فعالیت‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی خود ادامه دادند.<ref>زعیتر، اکرم، سرگذشت فلسطین، ترجمه اکبر هاشمی رفسنجانی، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۸ش، ص۹۲–۹۱.</ref>  

صهیونیسم یک تشکل سیاسی است که با ابزار خشونت، تلاش می‌کند تا در فلسطین و بلاد عربی اطراف آن، دولت مستقل یهودی به وجود آورند و همه یهودیان عالم را در این مملکت جمع کنند.<ref>زعیتر، سرگذشت فلسطین، ص۹۲.</ref>

در ابتدا هدف حزب تشکیل حکومت در کشور فلسطین نبود، بلکه هدف اصلی آن نجات یهودیان عالم از پراکندگی بود. با همین ایده اولیه این نهضت پایه‌ریزی شد و به نام صهیون هم خوانده نمی‌شد.<ref>زعیتر، سرگذشت فلسطین، ص۹۲.</ref>

اولین کنگره جهانی صهیونیسم با تجمع صاحب‌نظران و سرمایه‌داران یهودی تشکیل شد و کار خود را با موفقیت پایان برد. براساس اهداف کنگره ایده صهیونیسم به وجود آمد. هرتزل برای تشکیل کشور یهودی بر محل خاصی با صراحت تأکید نمی‌کرد. او در مورد سرزمین فلسطین هم تصمیم جدی نداشت. هرچند عده‌ای بعضی از کشورهایی چون اوگاندا، آرژانتین، را پیشنهاد می‌دادند. هرتزل در کتاب خویش پیشنهاد کرد: «دفتر نمایندگی تشکیل شود که برنامه مذاکرات و نقشه‌های سیاسی حزب را تنظیم نماید و یک شرکت یهودی به وجود آید که احتیاجات اقتصادی و مالی نهضت را تأمین کند».<ref>ایوانف، یوری، صهیونیسم، ترجمه ابراهیم یونسی، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۵۶ش، ص۱۴.</ref>  

بنابراین، درابتدای تشکیل صهیونیسم رهبران این حزب تأکید خاصی بر منطقه‌ای ویژه نداشتند، بلکه بیشتر هدف آنها تشکیل دولت صهیونیستی و جمع‌آوری یهودیان زیر چتر آن بود. بر این اساس چون فکر تأسیس «حکومت یهود» صرفاً به عنوان ابزار و وسیله کمکی و فرعی بود، از محل استقرار این مرکز از لحاظ صهیونیست‌ها دارای اهمیت چندانی نبود، چنانکه «لئو پینکر» در این زمینه می‌نویسد: «ما الزاماً اجباری نداریم که در همان جایی که روزگاری حکومت ما معدوم شد اقامت کنیم…، ما فقط به قطعه زمینی نیاز داریم که تملّک کنیم…، قدس الاقدس خویش را، که از هنگامی که وطن دیرینه‌مان نابود شد حفظ و حراست کرده‌ایم، به آنجا خواهیم برد، منظورم اعتقاد به خدا و کتاب مقدس است، چون آنها بودند (نه اردن و اورشلیم) که وطن ما را به ارض مقدس تبدیل کردند».<ref>ایوانف، یوری، صهیونیسم، ص۱۴.</ref>  

باید توجه داشت که رهبری دستگاه صهیونیسم شامل گروه‌هایی بود که هر یک نماینده دولت‌های مختلف امپریالیستی بودند: عده‌ای چون «آلفرد نوسیک» طرفدار آلمان بودند؛ گروهی چون «حاییم وایزمن» طرفدار انگلیس و گروهی نیز طرفدار دولت‌های امپریالیستی دیگر بودند. تشتت آراء منجر به نظریه‌پردازی‌های فراوانی در این زمینه شد که سرانجام کشمکش بین رهبران صهیونیست با پیروزی گروه هواخواه انگلستان به رهبری «وایزمن» پایان یافت. این جریان زمانی روی داد که در محافل انگلیسی گروهی که مدت‌ها چشم بر فلسطین دوخته بودند موقعیت غالب یافت و به این طریق حکومت خود را در فلسطین را پایه‌گذاری کردند.<ref>ایوانف، یوری، صهیونیسم، ص۸۶.</ref>