ابرار در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در چهار آیه از قرآن از ابرار به عنوان اهل بهشت و نعیم یاد کرده است: {{قرآن|إِنَّ الْأَبْرَ‌ارَ لَفِی نَعِیمٍ|ترجمه=براستی نیکوکاران در نعیم [الهی] خواهند بود.|سوره=مطففین|آیه=۲۲}} و آیات ۱۹۸ سوره آل عمران، آیه ۵ سوره دهر و آیه ۱۳ سوره انفطار.<ref>شایسته، رسول، «ابرار»، دائره المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ذیل مدخل.</ref> مقام ابرار آن قدر بالا است که اولواالاباب (اهل خرد) از خداوند می‌خواهند که آنها را در زمره نیکان (ابرار) بمیراند و به جایگاه آنان غبطه می خورند: {{قرآن|تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَ‌ارِ|ترجمه=و ما را در زمره نیکان بمیران.|سوره=آل عمران|آیه=۱۹۳}} برخی در تفسیر این آیه معتقدند که ابرار همان انبیاء و اولیاء هستند.<ref>میبدی، ابوالفضل رشیدالدین، کشف الاسرار و عده الابرار، جلد۲، ص۳۸۸.</ref> نامه اعمال ابرار در علیین (بالاترین طبقه بهشت) قرار دارد.<ref>سوره مطففین، آیه ۱۸.</ref>  

در قرآن، کلمه فُجّار به معنای بدکاران در مقابل ابرار آمده است. «واژه «فجور» در مورد اعمال کسانی که پرده عفاف و تقوی را می‌درند و در راه گناه قدم می‌گذارند به کار می‌رود.»<ref>مکارم شیرازی،‌ ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۶، ص۲۳۲.</ref>