لهوف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''لهوف''' اثر سید بن طاووس(درگذشته ۶۶۴ق)، از منابع شیعه در زمینه مقتل‌خوانی و واقعه [[عاشورا]] است. نام کامل این کتاب «أللُّهوف عَلی قَتْلَی الطُّفوف» است.

گزارش‌ها و نقل‌هایی در کتاب لهوف وجود دارد که پیش از آن در هیچ منبعی ذکر نشده است.

کتاب لهوف را در اوایل سن تألیف کرد.<ref>اشکوری، جعفر، میراث محدث اُرموی، ص۲۴۵.</ref> یک: حوادث پیشینه ماجرای کربلا. دو: سیمای جنگ در کربلا سه: حوادث بعد از عاشورا، این کتاب به‌طور مکرّر چاپ شده است.<ref>تهرانی، آقا بزرگ، الذّریعة إلی تصانیف الشّیعة، قم، اسماعیلیان، ۱۴۰۸ق، ج۱۸، ص۳۸۹.</ref>

متن این کتاب بیش از ده بار در تهران، نجف اشرف، صیدا، بیروت، تبریز و قم چاپ گردیده است، و چندین بار به فارسی ترجمه شده است، در نسخه‌های متن این کتاب در موارد اندکی، اختلافاتی وجود دارد، یا در بعضی، حدیثی آمده که در بعض دیگر نیست. به هر حال این کتاب مجموعه‌ای مورد اعتماد از مقتل و ذکر مصائب امام حسین ۷ و شهدا و اسرای کربلا علیهم السّلام است که بسیار فشرده تألیف شده است، و مؤلّف آن از علمای برجسته و صاحب کرامات از قرن هفتم بوده، و مراجع تقلید و علمای بزرگ، آن را در ذکر مصائب امام حسین ۷ و شهدای کربلا، از قدیم و ندیم محور قرار داده‌اند، چرا که از اهمّیت بالایی برخوردار است.<ref>سید بن طاووس، غم نامه کربلا اللهوف علی قتلی الطفوف، ترجمه محمد محمدی اشتهاردی، ص۲۳. مقدمه مترجم. تهران، مطهر، ۱۳۷۷ش.</ref>

لهوف درباره رخدادهایی است که به حادثه کربلا منتهی شده همچنین اصل جنگ و رخدادهای بعدی آن. بیشتر داستان را یک راوی ناشناخته نقل می‌کند<ref>کلبرگ، إتان، کتابخانه ابن طاووس و احوال و آثار او، ترجمه رسول جعفریان و سیدعلی قرائی، قم، کتابخانه عمومی آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۳۷۱ش، ص۷۶ و ۷۷.</ref>

این کتاب به سبب اهمیت زیاد آن، چندین بار به فارسی ترجمه شده است. سیدبهاء الدین محمدمختاری یکی از علمای بزرگ شیعه مذهب دوره صفوی برای نخستین بار کتاب لهوف سیدبن طاووس را که از معتبرترین مقاتل در تاریخ شیعه است، از عربی به فارسی ترجمه کرد. برخلاف نظرکسانی که کتاب «لجة الالم» را اولین ترجمه لهوف می‌دانند، ترجمه اللهوف مختاری نخستین ترجمه این کتاب است.<ref>تجلیل، جلیل، «بهاءالدین محمد مختاری. نخستین مترجم لهوف»، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، ۱۳۸۶ش، شماره ۱۸۳. ص۱.</ref>

ساختار تدوین لهوف مانند [[مثیر الاحزان]] ابن‌نمای حلی است. کتاب سه بخش کلی دارد. بخش ابتدایی امور پیش از جنگ؛ بخش دوم امور جنگ و شهادت امام و بخش آخر حوادث پس از شهادت، که این بخش از کتاب از منابع پیشین و فصول دیگر لهوف مفصل تر است.<ref>رنجبر، جریان‌شناسی تاریخی قرائت‌ها و رویکردهای عاشورا از صفویه تا مشروطه، ص۱۴۵، به نقل از مشهورات بی‌اعتبار، مهدی سیمایی، ص۳۰۶</ref>

 

 

الملهوف به دلیل شخصیت مؤلّف و قلم روان وی، و نیز نقل تفصیلی خطبه‌ها و سخنان امام زین العابدین علیه السلام و زینب علیهاالسلام ـ که بیانگر اهداف نهضت عاشور هستند ـ و همچنین شرح بدون تحریف وقایع کربلا، از سوی عالمان شیعه مقبول واقع شده است، هر چند در برخی گزارش‌های آن، مانند: حضور اسیران در اوّلین اربعین در کربلا و نیز علم پیشین امام علیه السلام به شهادت خویش، مورد نقد قرار گرفته و برخی گزارش‌های آن را نیز بدون سند و پشتوانه تاریخی معرّفی کرده‌اند. نقد کنندگان، تألیف الملهوف را متعلّق به دوره جوانی ابن طاووس می‌دانند و از این رو، آن را در سنجش با دیگر کتاب‌های او، در درجه فروتری می‌نهند.<ref>محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱، ص۸۷.</ref>

غالب گزارش‌ها و نقل‌های کتاب لهوف معتبر و قابل اعتماد است و از منابع معتبر پیشین خود اخذ کرده است. اما چند خبر غیرمعتبر و غیرکهن از منابعی مجهول و ضعیف نقل کرده و چندین تحلیل سست و غیرعلمی نیز در کتابش آورده و دیگر اخبار کتاب را نیز به صورت مسند و مستند نقل نکرده است.<ref>سیمایی، مهدی، مشهورات بی‌اعتبار، قم، طه، ۱۳۹۸ش، ص۳۱۰</ref>

گفته شده سید بن طاووس این کتاب را در دوران جوانی نوشته است و وی در آن زمان احاطه و تسلطی بر تاریخ و منابع نداشته است. او در این کتاب سند حدیث را نقل نمی‌کند. مهمترین منبع لهوف، کتاب ضعیف مقتل خوارزمی است که او نیز بیشتر مطالب خود را [[الفتوح]] [[ابن اَعثم]] گرفته است. در لهوف اخباری وجود دارد که تا قبل از آن در هیچ‌کدام از کتب و منابع تاریخی و حدیثی اعم از معتبر و غیرمعتبر دیده نمی‌شود و ابن طاووس هم برای آنها منبعی ذکر نمی‌کند و با فاصله هفتصد سال آنها را انتساب می‌دهد. مانند حدیث نزول فرشتگان و تسلیت به [[پیامبر اکرم(ص)]] در یک سالگی امام حسین(ع) یا بازگشت اسرا در [[اربعین]] امام حسین(ع) به کربلا نیز اولین بار در لهوف مطرح شده است که خود او در کتاب اقبال، بازگشت اسرا به کربلا را بعید می‌داند و رد می‌کند.<ref>سیمایی، مهدی، مشهورات بی‌اعتبار، قم، طه، ۱۳۹۸ش، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref>